Szpital Świętego Judy, a w zasadzie to co z niego pozostało okazał się moim Sezamem. Rok temu odkryłem sprytnie zamaskowane wejście do jednego z magazynów. Był niewielki ale jak pysznie zaopatrzony. Dlaczego nie został opróżniony gdy przenoszono pacjentów i cały mogący się jeszcze przydać sprzęt do nowego obiektu?
Rozwiązanie tej zagadki kompletnie mnie nie interesowało. Całą swoją uwagę skupiłem na wykorzystywaniu tego co znalazłem. Klientów na taki asortyment nie musiałem szukać daleko. Sobie też nie żałowałem. Nie dość, że miewałem nieziemskie darmowe odloty, to jeszcze oszczędności na moim koncie systematycznie rosły. Mój scenariusz na najbliższy rok, bo na tyle co najmniej powinny wystarczyć zgromadzone zapasy nie przewidywał żadnego radykalnego zwrotu akcji. Do ubiegło tygodnia. Teraz kręci się tu wielce dociekliwy David Hunter. Nie tylko mnie zafascynowała jego kariera i osiągnięcia. Czytałem o nim więc wiem, że nie jest głupi i prędzej czy później odkryje to co sam znalazłem, a wtedy moje „dolce vita” niechybnie się zakończy. Nie zadbałem w porę by przygotować sobie jakąś awaryjną kryjówkę na taką okoliczność, a teraz na to jest za późno. Jedyny pomysł jaki przychodzi mi do głowy to sprzedanie mu jakiejś sensacyjnej bajeczki i skierowanie jego ciekawości w zupełnie inne rejony. Całą wczorajszą noc poświęciłem na fabrykowanie podejrzanych śladów na strychu. Teraz muszę tylko sprytnie naprowadzić go na ten trop. Kto wie, może zostaniemy nawet partnerami...

Szpital Świętego Judy, a w zasadzie to co z niego pozostało okazał się moim Sezamem. Rok temu odkryłem sprytnie zamaskowane wejście do jednego z magazynów. Był niewielki ale jak pysznie zaopatrzony. Dlaczego nie został opróżniony gdy przenoszono pacjentów i cały mogący się jeszcze przydać sprzęt do nowego obiektu?
Rozwiązanie tej zagadki kompletnie mnie nie interesowało....

Wiedział, że to miejsce jest nadal obserwowane przez sprawcę. Nie dokończył swego dzieła i musiał tu kiedyś wrócić. Tylko gdzie mógł się ukryć. Plaża, morze, ale do niego prowadzi ścieżka przez las, który pokonać można wyłącznie spacerując. Nie miał możliwości przyjechać, ani znaleźć innej oazy, tutaj na miejscu zbrodni było to niemal niemożliwe. I właśnie w tym momencie dostrzegł w oddali dryfujący kuter rybacki. Wtedy miał pewność, że zgłoszona kradzież kutra i to morderstwo są ze sobą powiązane. Przecież rybacki kuter znajdował się również w pobliżu w momencie znalezienia zwłok, niemniej jednak rybak stwierdził, że wraca z łowów, wypłynął dawno i nic nie widział. Ale to wcale nie musiała być prawda. Niemniej jednak kuter bez GPS-u, więc wierzyć musieliśmy poczciwemu, staremu rybakowi, który pewnie wcale nie jest tym za kogo się podaje. Teraz mam tą pewność. Wzywam posiłki i rozwiążemy tą sprawę!

Wiedział, że to miejsce jest nadal obserwowane przez sprawcę. Nie dokończył swego dzieła i musiał tu kiedyś wrócić. Tylko gdzie mógł się ukryć. Plaża, morze, ale do niego prowadzi ścieżka przez las, który pokonać można wyłącznie spacerując. Nie miał możliwości przyjechać, ani znaleźć innej oazy, tutaj na miejscu zbrodni było to niemal niemożliwe. I właśnie w tym momencie...

Śmierć jest bliżej nas niż myślimy. Codziennie mijamy na ulicach ludzi, którzy kiedyś umrą. Sami kiedyś umrzemy. To proste, naturalne. Co kilka sekund jedni przychodzą, inni odchodzą. To prawo natury. Prawo życia i śmierci, Erosa i Tanatosa. Jednak czasem umierają ci, którzy wciąż powinni żyć. Przedwcześnie.
Wszyscy odwrócili się, zatykając oczy, usta lub twarz. Nie widzą, nie słyszą, nie mówią. A ja? Ja nie mogłem oddychać. Nie dlatego, że znajdowaliśmy się w dusznym pomieszczeniu pełnym cudzych ciał. Nie dlatego, że zapach śmierci był nie do zniesienia. Nie mogłem oddychać, ponieważ czułem, że nie potrafię. Martwi nie oddychają, prawda? Ja zaś odczułem ich samotność na własnej skórze. Będąc wśród swoich, wśród martwych, żaden z nas nie czuł więzi z innymi. Będąc w grupie, możecie czuć się samotni, puści. Właśnie tak czułem się na komisariacie. Tak czułem się, gdy straciłem wszystko, co było dla mnie ważne. Spojrzałem na Huntera. Zdaje się, że on również to rozumiał. On też to stracił. Inaczej nie przybyłby na wezwanie.
Hunter podszedł do jednego z ciał, przyglądając się mu. Piękno dziewczyny zostało na zawsze zaklęte w tej jednej kliszy, kliszy dostępnej tylko naszym oczom. Gdy ciało zniknie, zniknie też wszelka pamięć o osobie. Póki tu było, spoglądaliśmy na śmierć przez szybę, z bezpiecznej odległości. Przynajmniej… na razie. Ja jednak wiedziałem, że ona była bliżej. Stała tuż obok mnie. I szeptała, kto odejdzie jako następny, kto ukradł jej kosę. Musiałem ich ostrzec.

Śmierć jest bliżej nas niż myślimy. Codziennie mijamy na ulicach ludzi, którzy kiedyś umrą. Sami kiedyś umrzemy. To proste, naturalne. Co kilka sekund jedni przychodzą, inni odchodzą. To prawo natury. Prawo życia i śmierci, Erosa i Tanatosa. Jednak czasem umierają ci, którzy wciąż powinni żyć. Przedwcześnie.
Wszyscy odwrócili się, zatykając oczy, usta lub twarz. Nie widzą,...

Mijały ją tłumy turystów i mieszkańców miasta spieszących się do pracy. Każdy z nich widział kątem oka skulona postać, z kapeluszem na drobniaki w wyciągniętych dłoniach. Nawet od czasu do czasu, ktoś rzucił jej kilka groszy. Nikt jednak nie zauważył, że jej dłonie były jakieś dziwne... Palce zesztywniałe jak u lalki, skóra śliska, tłusta, z wyraźnymi, ciemnymi plamami. Przechodnie wyczuwali charakterystyczny, słodkawy zapach pomieszany z odorem fekaliów, jednak nikomu z nich nie przeszło nawet przez myśl, że jest to coś innego, niż woń bezdomnej żebraczki. (...) Kiedy Doktor Hunter został wezwany do centrum miasta, w pierwszej chwili pomyślał, że jest to absurdalny żart. Do tej pory oględziny zwłok przeprowadzał w odludnych miejscach, z daleka od wielkich metropolii.

Mijały ją tłumy turystów i mieszkańców miasta spieszących się do pracy. Każdy z nich widział kątem oka skulona postać, z kapeluszem na drobniaki w wyciągniętych dłoniach. Nawet od czasu do czasu, ktoś rzucił jej kilka groszy. Nikt jednak nie zauważył, że jej dłonie były jakieś dziwne... Palce zesztywniałe jak u lalki, skóra śliska, tłusta, z wyraźnymi, ciemnymi plamami....

Odeszła, odeszła... a wraz z nią wszystkie tajemnice, błysk w oczach i nietuzinkowy uśmiech, który kochałem. Była całym moim światem. Miała urodzić mi pierworodnego syna, miałem być ojcem. Wszystko legło w gruzach. Ale ja nie dam im odejść. Dopóki żyję, oni będą przy mnie. Uruchomię wszystkie swoje kontakty, zmumifikujemy ich. To nie może się tak skończyć...

50 lat później:
- David, coś znalazłem - w zakurzonej, drewnianej skrzynce leżały nadgryzione zębem czasu zapiski przewiązane sznurkiem.
- Co tam masz? - kolega zbliżył się do mnie, zaglądając mi przez ramię.
- Boże, to notatki profesora Willsona.
- Myślisz, że miał coś wspólnego ze zmumifikowanymi ciałami?
- Bardzo możliwe, w końcu miał ku temu idealne warunki i znajomości, a sam przecież znał się na chemii i biologii jak nikt inny.
- Zabieramy to! Zapiski będą dowodem w sprawie. Nie wiem jakim cudem udało nam się trafić na ten trop po tylu latach, ale to był strzał w dziesiątkę.
Opuściliśmy zniszczony budynek, bramka zaskrzypiała, po czym złowrogo zatrzasnęła mi się przed nosem. Przeszły mnie ciarki. Coś nie kazało nam mieszać się w tę sprawę, ale my nie mieliśmy innego wyjścia, bo zmumifikowane ciała wyrastały jak grzyby po deszczu. A znajdowano je nie tylko w lesie... Jeżeli okaże się, że Willson zostawił po sobie następcę, to mamy poważny problem.

Odeszła, odeszła... a wraz z nią wszystkie tajemnice, błysk w oczach i nietuzinkowy uśmiech, który kochałem. Była całym moim światem. Miała urodzić mi pierworodnego syna, miałem być ojcem. Wszystko legło w gruzach. Ale ja nie dam im odejść. Dopóki żyję, oni będą przy mnie. Uruchomię wszystkie swoje kontakty, zmumifikujemy ich. To nie może się tak skończyć...

50 lat...

W Café Vert wybiła godzina jedenasta. Loren zacisnęła usta nad filiżanką gorącej herbaty, czując jak gorzki, gorący płyn rozlewa się po przełyku. Jej wzrok podążał za sekundnikiem wędrującym po tarczy staroświeckiego zegara, wpasowującego się w osobliwe wyposażenie kawiarni. Zakończony startym flekiem obcas, uderzał miarowo o drewnianą podłogę, wystukując jednostajny rytm. Nie potrafiła nad tym zapanować.
– Jesteś dziś strasznie nerwowa – zauważył David. – To do ciebie niepodobne.
– Owszem – odparła lakonicznie.
Kiedy kilka godzin wcześniej wezwano ich do zatopionego w błocie Packarda Twin Six Coupe z tysiąc dziewięćset osiemnastego, zakładali, że będą mieli do czynienia z pordzewiałym wrakiem. Tymczasem wyciągnęli z bagna auto w całkiem przyzwoitym stanie. Zaskakująco dobrze zachowane ciała nadal spoczywały w kabinie, a zgodne z ówczesną modą ubrania, nie zdążyły zbutwieć i nadal oblepiały mokrym uściskiem obie postaci. Przez sto lat torf mógł nieco zakonserwować szczątki, ale nie w takim stopniu. Loren wpadła na to, nim jeszcze usłyszała od Davida o wypełnieniu kompozytowym w jednym z zębów kierowcy. Nietrudno było go dostrzec, jako że głowę denata ktoś rozłupał na kształt makabrycznego tulipana. Czekał ich ciężki dzień. Normalnie poradziłaby sobie z tym bez większych problemów, ale świadczące o zaawansowanej ciąży, wybrzuszenie pod sukienką pasażerki zupełnie wytrąciło ją z równowagi. Troskliwie położyła rękę na własnym brzuchu.
– Powinniśmy wracać do pracy – powiedziała.

W Café Vert wybiła godzina jedenasta. Loren zacisnęła usta nad filiżanką gorącej herbaty, czując jak gorzki, gorący płyn rozlewa się po przełyku. Jej wzrok podążał za sekundnikiem wędrującym po tarczy staroświeckiego zegara, wpasowującego się w osobliwe wyposażenie kawiarni. Zakończony startym flekiem obcas, uderzał miarowo o drewnianą podłogę, wystukując jednostajny rytm....

-Ryba!- ta nagła myśl uderzyła mnie jak aksamitna pięść, pozbawiając na kilka sekund oddechu. - W ziemi pobranej z miejsca zbrodni znajdowały się ziarenka ziemi okrzemkowej, którą wykorzystuje się w akwariach, przy hodowlach ryb!
Zerwałam się na równe nogi i jak strzała pobiegłam do samochodu. Słyszałam za sobą odgłos kroków Davida. W tej chwili nie liczyło się nic. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam z piskiem opon. David wsiadł w ostatniej chwili.
Przedzieraliśmy się zakorkowanymi ulicami miast. David wyczuwając gęstniejącą atmosferę, spiął mięśnie i milczał.
Z piskiem opon zahamowałam w pewnej odległości od domu ordynatora. Zobaczyłam błysk zrozumienia w oczach antropologa. Wyjęłam broń z kabury i ruszyłam do drzwi wychodzących na ogród. Dawid poszedł od frontu. Kiedy podeszłam bliżej, dojrzałam przez okno, jak profesor polewa wszystko benzyną. Chciał zniszczyć dowody i miejsce zbrodni!!! Wpadłam przez drzwi do środka budynku.
- Rzuć broń i podnieś ręce do góry!!! - Ordynator nic sobie z tego nie robiąc, sięgnął po zapalniczkę leżącą na stoliku obok. W jednej chwili rozległ się strzał, a wielka plama krwi rozlała się na koszuli profesora. Sprawa została rozwiązana.

-Ryba!- ta nagła myśl uderzyła mnie jak aksamitna pięść, pozbawiając na kilka sekund oddechu. - W ziemi pobranej z miejsca zbrodni znajdowały się ziarenka ziemi okrzemkowej, którą wykorzystuje się w akwariach, przy hodowlach ryb!
Zerwałam się na równe nogi i jak strzała pobiegłam do samochodu. Słyszałam za sobą odgłos kroków Davida. W tej chwili nie liczyło się nic....

-Halo, cześć David. Wiem, że dawno się nie odzywałam ale mam do Ciebie sprawę.
-Wow, kto to się odezwał? Co tam dla mnie masz?- odparł David
-Sprawa jest poważna, w szpitalu Świętego Judy znaleziono zmumifikowane zwłoki, w dodatku to młoda ciężarna kobieta. Potrzebuje Cię na miejscu, wręcz natychmiast.
-Będę za 10 minut-odrzekł David i rozłączył się.
Natychmiast wybiegł z gabinetu, nie zdejmując nawet swojego fartucha. Nie wierzył w to co słyszy. Przecież nie możliwe było, że list który dawno temu znalazł na strychu rodzinnego domu opowiadał prawdziwą historię.
Chwilę później był już przy ulicy Jagiellońskiej, dotarł tam w niecałe piętnaście minut- na pewno musiał przekroczyć prędkość, ale nie to mu teraz było w głowie.
Pod szpitalem czekała już Angela- dawna znajoma, z którą rozmawiał niecałe dwadzieścia minut wcześniej.
-Cześć David! Bardzo szybko dojechałeś - uśmiechnęła się porozumiewawczo Angela.
-Tak, tak... Z Twojego głosu wywnioskowałem, że to naprawdę ważne, a poza tym, te okoliczności, chyba przeraziłyby każdego..- David niemal pędził do wskazanego przez policjantów miejsca
-W dodatku to nie wszystko.. Chwilę po moim telefonie, zapadła się podłoga. A tam kolejna niespodzianka...Znaleźliśmy tam ukry...
-Ukrytą salę zastawioną łóżkami? - Przerwał w połowie zdania wyraźnie zdziwionej koleżance
-Ta..Taak? Skąd wiesz? Media już wiedzą!? Nie wierzę, co za hieny. Z resztą nieważne, chodźmy już.
Po kilku minutach przez Davidem roznosił się widok niczym z horroru. Brud, obskurne materace, strzykawki, widać, że to miejsce często odwiedzane przez bezdomnych i narkomanów. Podszedł bliżej policjantów, którzy zabezpieczali ślady i wypierał myśl, że to dzieje się naprawdę. Zwłoki kobiety zmumifikowanej, ciężarnej... Dokładnie tak jak ktoś przewidział w liście, który znalazł dwa miesiące wcześniej. Zakręciło mu się w głowie. Musiał wyjść zaczerpnąć świeżego powietrza i odszukać nadawcę tego listu. Odpalił papierosa, mając nadzieję, że to tylko zły sen.

-Halo, cześć David. Wiem, że dawno się nie odzywałam ale mam do Ciebie sprawę.
-Wow, kto to się odezwał? Co tam dla mnie masz?- odparł David
-Sprawa jest poważna, w szpitalu Świętego Judy znaleziono zmumifikowane zwłoki, w dodatku to młoda ciężarna kobieta. Potrzebuje Cię na miejscu, wręcz natychmiast.
-Będę za 10 minut-odrzekł David i rozłączył się.
Natychmiast wybiegł z...

- Kim jesteś? - zapytał David patrząc na mnie.
- Nikim - odpowiedziałam - nikim ważnym. - dodałam po chwili.
- Więc co tu robisz? Przy tym ciele? Teraz, gdy nikogo poza nami nie ma - zapytał znów. Teraz nic nie odpowiedziałam. Cóż mogłam odpowiedzieć? Że znałam "to ciało", jak to on ujął, że przyjaźniliśmy się jak "to ciało" jeszcze nie było tylko ciałem, że chciałam się przekonać, iż to na pewno mój przyjaciel, a teraz chce po prostu odkryć kto go zamordował? Tego nie mogłam powiedzieć Davidowi. Nie mogłam mu nic odpowiedzieć o sobie. Lecz wiedziałam, że ten człowiek mógłby mi pomóc znaleźć odpowiedzi. Tylko teraz muszę go do siebie przekonać.

- Kim jesteś? - zapytał David patrząc na mnie.
- Nikim - odpowiedziałam - nikim ważnym. - dodałam po chwili.
- Więc co tu robisz? Przy tym ciele? Teraz, gdy nikogo poza nami nie ma - zapytał znów. Teraz nic nie odpowiedziałam. Cóż mogłam odpowiedzieć? Że znałam "to ciało", jak to on ujął, że przyjaźniliśmy się jak "to ciało" jeszcze nie było tylko ciałem, że chciałam się...