Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

-Ryba!- ta nagła myśl uderzyła mnie jak aksamitna pięść, pozbawiając na kilka sekund oddechu. - W ziemi pobranej z miejsca zbrodni znajdowały się ziarenka ziemi okrzemkowej, którą wykorzystuje się w akwariach, przy hodowlach ryb!
Zerwałam się na równe nogi i jak strzała pobiegłam do samochodu. Słyszałam za sobą odgłos kroków Davida. W tej chwili nie liczyło się nic. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam z piskiem opon. David wsiadł w ostatniej chwili.
Przedzieraliśmy się zakorkowanymi ulicami miast. David wyczuwając gęstniejącą atmosferę, spiął mięśnie i milczał.
Z piskiem opon zahamowałam w pewnej odległości od domu ordynatora. Zobaczyłam błysk zrozumienia w oczach antropologa. Wyjęłam broń z kabury i ruszyłam do drzwi wychodzących na ogród. Dawid poszedł od frontu. Kiedy podeszłam bliżej, dojrzałam przez okno, jak profesor polewa wszystko benzyną. Chciał zniszczyć dowody i miejsce zbrodni!!! Wpadłam przez drzwi do środka budynku.
- Rzuć broń i podnieś ręce do góry!!! - Ordynator nic sobie z tego nie robiąc, sięgnął po zapalniczkę leżącą na stoliku obok. W jednej chwili rozległ się strzał, a wielka plama krwi rozlała się na koszuli profesora. Sprawa została rozwiązana.

-Ryba!- ta nagła myśl uderzyła mnie jak aksamitna pięść, pozbawiając na kilka sekund oddechu. - W ziemi pobranej z miejsca zbrodni znajdowały się ziarenka ziemi okrzemkowej, którą wykorzystuje się w akwariach, przy hodowlach ryb!
Zerwałam się na równe nogi i jak strzała pobiegłam do samochodu. Słyszałam za sobą odgłos kroków Davida. W tej chwili nie liczyło się nic....

Zobacz ten post

więcej

mniej

W Café Vert wybiła godzina jedenasta. Loren zacisnęła usta nad filiżanką gorącej herbaty, czując jak gorzki, gorący płyn rozlewa się po przełyku. Jej wzrok podążał za sekundnikiem wędrującym po tarczy staroświeckiego zegara, wpasowującego się w osobliwe wyposażenie kawiarni. Zakończony startym flekiem obcas, uderzał miarowo o drewnianą podłogę, wystukując jednostajny rytm. Nie potrafiła nad tym zapanować.
– Jesteś dziś strasznie nerwowa – zauważył David. – To do ciebie niepodobne.
– Owszem – odparła lakonicznie.
Kiedy kilka godzin wcześniej wezwano ich do zatopionego w błocie Packarda Twin Six Coupe z tysiąc dziewięćset osiemnastego, zakładali, że będą mieli do czynienia z pordzewiałym wrakiem. Tymczasem wyciągnęli z bagna auto w całkiem przyzwoitym stanie. Zaskakująco dobrze zachowane ciała nadal spoczywały w kabinie, a zgodne z ówczesną modą ubrania, nie zdążyły zbutwieć i nadal oblepiały mokrym uściskiem obie postaci. Przez sto lat torf mógł nieco zakonserwować szczątki, ale nie w takim stopniu. Loren wpadła na to, nim jeszcze usłyszała od Davida o wypełnieniu kompozytowym w jednym z zębów kierowcy. Nietrudno było go dostrzec, jako że głowę denata ktoś rozłupał na kształt makabrycznego tulipana. Czekał ich ciężki dzień. Normalnie poradziłaby sobie z tym bez większych problemów, ale świadczące o zaawansowanej ciąży, wybrzuszenie pod sukienką pasażerki zupełnie wytrąciło ją z równowagi. Troskliwie położyła rękę na własnym brzuchu.
– Powinniśmy wracać do pracy – powiedziała.

W Café Vert wybiła godzina jedenasta. Loren zacisnęła usta nad filiżanką gorącej herbaty, czując jak gorzki, gorący płyn rozlewa się po przełyku. Jej wzrok podążał za sekundnikiem wędrującym po tarczy staroświeckiego zegara, wpasowującego się w osobliwe wyposażenie kawiarni. Zakończony startym flekiem obcas, uderzał miarowo o drewnianą podłogę, wystukując jednostajny rytm....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Odeszła, odeszła... a wraz z nią wszystkie tajemnice, błysk w oczach i nietuzinkowy uśmiech, który kochałem. Była całym moim światem. Miała urodzić mi pierworodnego syna, miałem być ojcem. Wszystko legło w gruzach. Ale ja nie dam im odejść. Dopóki żyję, oni będą przy mnie. Uruchomię wszystkie swoje kontakty, zmumifikujemy ich. To nie może się tak skończyć...

50 lat później:
- David, coś znalazłem - w zakurzonej, drewnianej skrzynce leżały nadgryzione zębem czasu zapiski przewiązane sznurkiem.
- Co tam masz? - kolega zbliżył się do mnie, zaglądając mi przez ramię.
- Boże, to notatki profesora Willsona.
- Myślisz, że miał coś wspólnego ze zmumifikowanymi ciałami?
- Bardzo możliwe, w końcu miał ku temu idealne warunki i znajomości, a sam przecież znał się na chemii i biologii jak nikt inny.
- Zabieramy to! Zapiski będą dowodem w sprawie. Nie wiem jakim cudem udało nam się trafić na ten trop po tylu latach, ale to był strzał w dziesiątkę.
Opuściliśmy zniszczony budynek, bramka zaskrzypiała, po czym złowrogo zatrzasnęła mi się przed nosem. Przeszły mnie ciarki. Coś nie kazało nam mieszać się w tę sprawę, ale my nie mieliśmy innego wyjścia, bo zmumifikowane ciała wyrastały jak grzyby po deszczu. A znajdowano je nie tylko w lesie... Jeżeli okaże się, że Willson zostawił po sobie następcę, to mamy poważny problem.

Odeszła, odeszła... a wraz z nią wszystkie tajemnice, błysk w oczach i nietuzinkowy uśmiech, który kochałem. Była całym moim światem. Miała urodzić mi pierworodnego syna, miałem być ojcem. Wszystko legło w gruzach. Ale ja nie dam im odejść. Dopóki żyję, oni będą przy mnie. Uruchomię wszystkie swoje kontakty, zmumifikujemy ich. To nie może się tak skończyć...

50 lat...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Mijały ją tłumy turystów i mieszkańców miasta spieszących się do pracy. Każdy z nich widział kątem oka skulona postać, z kapeluszem na drobniaki w wyciągniętych dłoniach. Nawet od czasu do czasu, ktoś rzucił jej kilka groszy. Nikt jednak nie zauważył, że jej dłonie były jakieś dziwne... Palce zesztywniałe jak u lalki, skóra śliska, tłusta, z wyraźnymi, ciemnymi plamami. Przechodnie wyczuwali charakterystyczny, słodkawy zapach pomieszany z odorem fekaliów, jednak nikomu z nich nie przeszło nawet przez myśl, że jest to coś innego, niż woń bezdomnej żebraczki. (...) Kiedy Doktor Hunter został wezwany do centrum miasta, w pierwszej chwili pomyślał, że jest to absurdalny żart. Do tej pory oględziny zwłok przeprowadzał w odludnych miejscach, z daleka od wielkich metropolii.

Mijały ją tłumy turystów i mieszkańców miasta spieszących się do pracy. Każdy z nich widział kątem oka skulona postać, z kapeluszem na drobniaki w wyciągniętych dłoniach. Nawet od czasu do czasu, ktoś rzucił jej kilka groszy. Nikt jednak nie zauważył, że jej dłonie były jakieś dziwne... Palce zesztywniałe jak u lalki, skóra śliska, tłusta, z wyraźnymi, ciemnymi plamami....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Otrzymałem informację od szaleńca, z którym chcąc nie chcąc musiałem współpracować. Trwało to już kilka miesięcy i nie wyglądało na to, by miało się szybko skończyć. Raz ja deptałem mu po piętach, raz on mnie. Czułem na karku jego gorący oddech, a lodowate i drobne palce zaciskały końce szalika na mojej szyi. Zawsze miałem wrażenie, że mnie obserwuje. Jest tak blisko i dlatego aż tyle o mnie wie. Inspektor i inni policjanci uważali, że popadam w paranoję. Nie mieli racji. Dobrze wiem, co dzieje się wewnątrz szalonego umysłu, ponieważ sam taki posiadam. Telefon prosto z ruin samego szpitala mnie zaskoczył. Od dawna nie ma tam prądu. Komórki szaleńca nie dało się namierzyć: używał telefonu na kartę. To nie jednego. Znaleziono w toku dochodzenia całe ich pudło.
Na miejscu okazało się, że miałem rację. Jestem szaleńcem. I niedołęgą. Tylko ktoś taki mógł nie zauważyć, że mordercą jest jego rodzony, cierpiący na zaburzenia osobowości brat, który właśnie wystrzelił do niego ze swojego pistoletu…
Nim się obejrzałem, wszystko pokryła krwista czerwień.

Otrzymałem informację od szaleńca, z którym chcąc nie chcąc musiałem współpracować. Trwało to już kilka miesięcy i nie wyglądało na to, by miało się szybko skończyć. Raz ja deptałem mu po piętach, raz on mnie. Czułem na karku jego gorący oddech, a lodowate i drobne palce zaciskały końce szalika na mojej szyi. Zawsze miałem wrażenie, że mnie obserwuje. Jest tak blisko i...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Śmierć jest bliżej nas niż myślimy. Codziennie mijamy na ulicach ludzi, którzy kiedyś umrą. Sami kiedyś umrzemy. To proste, naturalne. Co kilka sekund jedni przychodzą, inni odchodzą. To prawo natury. Prawo życia i śmierci, Erosa i Tanatosa. Jednak czasem umierają ci, którzy wciąż powinni żyć. Przedwcześnie.
Wszyscy odwrócili się, zatykając oczy, usta lub twarz. Nie widzą, nie słyszą, nie mówią. A ja? Ja nie mogłem oddychać. Nie dlatego, że znajdowaliśmy się w dusznym pomieszczeniu pełnym cudzych ciał. Nie dlatego, że zapach śmierci był nie do zniesienia. Nie mogłem oddychać, ponieważ czułem, że nie potrafię. Martwi nie oddychają, prawda? Ja zaś odczułem ich samotność na własnej skórze. Będąc wśród swoich, wśród martwych, żaden z nas nie czuł więzi z innymi. Będąc w grupie, możecie czuć się samotni, puści. Właśnie tak czułem się na komisariacie. Tak czułem się, gdy straciłem wszystko, co było dla mnie ważne. Spojrzałem na Huntera. Zdaje się, że on również to rozumiał. On też to stracił. Inaczej nie przybyłby na wezwanie.
Hunter podszedł do jednego z ciał, przyglądając się mu. Piękno dziewczyny zostało na zawsze zaklęte w tej jednej kliszy, kliszy dostępnej tylko naszym oczom. Gdy ciało zniknie, zniknie też wszelka pamięć o osobie. Póki tu było, spoglądaliśmy na śmierć przez szybę, z bezpiecznej odległości. Przynajmniej… na razie. Ja jednak wiedziałem, że ona była bliżej. Stała tuż obok mnie. I szeptała, kto odejdzie jako następny, kto ukradł jej kosę. Musiałem ich ostrzec.

Śmierć jest bliżej nas niż myślimy. Codziennie mijamy na ulicach ludzi, którzy kiedyś umrą. Sami kiedyś umrzemy. To proste, naturalne. Co kilka sekund jedni przychodzą, inni odchodzą. To prawo natury. Prawo życia i śmierci, Erosa i Tanatosa. Jednak czasem umierają ci, którzy wciąż powinni żyć. Przedwcześnie.
Wszyscy odwrócili się, zatykając oczy, usta lub twarz. Nie widzą,...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Wiedział, że to miejsce jest nadal obserwowane przez sprawcę. Nie dokończył swego dzieła i musiał tu kiedyś wrócić. Tylko gdzie mógł się ukryć. Plaża, morze, ale do niego prowadzi ścieżka przez las, który pokonać można wyłącznie spacerując. Nie miał możliwości przyjechać, ani znaleźć innej oazy, tutaj na miejscu zbrodni było to niemal niemożliwe. I właśnie w tym momencie dostrzegł w oddali dryfujący kuter rybacki. Wtedy miał pewność, że zgłoszona kradzież kutra i to morderstwo są ze sobą powiązane. Przecież rybacki kuter znajdował się również w pobliżu w momencie znalezienia zwłok, niemniej jednak rybak stwierdził, że wraca z łowów, wypłynął dawno i nic nie widział. Ale to wcale nie musiała być prawda. Niemniej jednak kuter bez GPS-u, więc wierzyć musieliśmy poczciwemu, staremu rybakowi, który pewnie wcale nie jest tym za kogo się podaje. Teraz mam tą pewność. Wzywam posiłki i rozwiążemy tą sprawę!

Wiedział, że to miejsce jest nadal obserwowane przez sprawcę. Nie dokończył swego dzieła i musiał tu kiedyś wrócić. Tylko gdzie mógł się ukryć. Plaża, morze, ale do niego prowadzi ścieżka przez las, który pokonać można wyłącznie spacerując. Nie miał możliwości przyjechać, ani znaleźć innej oazy, tutaj na miejscu zbrodni było to niemal niemożliwe. I właśnie w tym momencie...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Szpital Świętego Judy, a w zasadzie to co z niego pozostało okazał się moim Sezamem. Rok temu odkryłem sprytnie zamaskowane wejście do jednego z magazynów. Był niewielki ale jak pysznie zaopatrzony. Dlaczego nie został opróżniony gdy przenoszono pacjentów i cały mogący się jeszcze przydać sprzęt do nowego obiektu?
Rozwiązanie tej zagadki kompletnie mnie nie interesowało. Całą swoją uwagę skupiłem na wykorzystywaniu tego co znalazłem. Klientów na taki asortyment nie musiałem szukać daleko. Sobie też nie żałowałem. Nie dość, że miewałem nieziemskie darmowe odloty, to jeszcze oszczędności na moim koncie systematycznie rosły. Mój scenariusz na najbliższy rok, bo na tyle co najmniej powinny wystarczyć zgromadzone zapasy nie przewidywał żadnego radykalnego zwrotu akcji. Do ubiegło tygodnia. Teraz kręci się tu wielce dociekliwy David Hunter. Nie tylko mnie zafascynowała jego kariera i osiągnięcia. Czytałem o nim więc wiem, że nie jest głupi i prędzej czy później odkryje to co sam znalazłem, a wtedy moje „dolce vita” niechybnie się zakończy. Nie zadbałem w porę by przygotować sobie jakąś awaryjną kryjówkę na taką okoliczność, a teraz na to jest za późno. Jedyny pomysł jaki przychodzi mi do głowy to sprzedanie mu jakiejś sensacyjnej bajeczki i skierowanie jego ciekawości w zupełnie inne rejony. Całą wczorajszą noc poświęciłem na fabrykowanie podejrzanych śladów na strychu. Teraz muszę tylko sprytnie naprowadzić go na ten trop. Kto wie, może zostaniemy nawet partnerami...

Szpital Świętego Judy, a w zasadzie to co z niego pozostało okazał się moim Sezamem. Rok temu odkryłem sprytnie zamaskowane wejście do jednego z magazynów. Był niewielki ale jak pysznie zaopatrzony. Dlaczego nie został opróżniony gdy przenoszono pacjentów i cały mogący się jeszcze przydać sprzęt do nowego obiektu?
Rozwiązanie tej zagadki kompletnie mnie nie interesowało....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Ponownie udaliśmy się do szpitala, musieliśmy jeszcze raz to zrobić. Odkąd odkryliśmy tajemne przejście, przez które przenosiliśmy się do innej czasoprzestrzeni, dotąd nie potrafiliśmy przestać o niej myśleć. Przejście do miejsca, które teoretycznie nie powinno istnieć, wykraczało poza logiczne rozumowanie. Jednak dowiedzieliśmy się, że dokładnie w tym miejscu dawno temu doszło do wybuchu, który podzielił ziemię na dwie części, jedna poszła z duchem czasu, a druga została daleko w tyle. Wspięliśmy się na strych, podniosłem do góry klapę, zeszliśmy tam po drabinie, po czym wciągnęła nas czarna dziura. Chwilę potem patrzyliśmy na metalowe łóżka z pożółkłymi materacami, na których leżeli ludzie. Podczas ostatniej wędrówki po oddziale, doszliśmy do wniosku, że przeprowadzano eksperymenty na tych wybrańcach. Ich ciała mumifikowano. Jednak ci, którzy to robili zmarli (po nich zostały tylko kości) i ekseprymentowanie się skończyło. Wewnątrz nie ma żywej duszy. Tyle pytań bez odpowiedzi. Dlaczego ktoś to robił? Co teraz zrobić z tymi ciałami? Wiemy już, że można je przenosić z jednego świata do drugiego. Tak było z ciężarną kobietą. No i najważniejsze pytanie, czy ktoś nam uwierzy, że istnieje równorzędny świat do naszego? Wezmą nas za głupków.
- Panie Kellery, proszę wypić to lekarstwo.
- Ale ja jestem zdrowy.
- Oczywiście, ale nalegam.
Pielęgniarka poczekała aż wypiję to świństwo, po czym zatrzasnęła drzwi, a ja zostałem w czterech ścianach, sam ze swoimi myślami...

Ponownie udaliśmy się do szpitala, musieliśmy jeszcze raz to zrobić. Odkąd odkryliśmy tajemne przejście, przez które przenosiliśmy się do innej czasoprzestrzeni, dotąd nie potrafiliśmy przestać o niej myśleć. Przejście do miejsca, które teoretycznie nie powinno istnieć, wykraczało poza logiczne rozumowanie. Jednak dowiedzieliśmy się, że dokładnie w tym miejscu dawno temu...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Telefon od Anne zmienił wszystko. Nie mogłam uwierzyć, że od początku byliśmy tak blisko rozwiązania!
- Zwolnij trochę, chyba lepiej, żebyśmy dotarli na miejsce żywi, prawda? - spytał David. Jego dłoń już od skrzyżowania mocno trzymała się za uchwyt.
- Nie rozpraszaj mnie - rzuciłam.
Gdy wreszcie dojechaliśmy pod domu ojca Anne ujrzeliśmy samochody policyjne. Czyżby nas wyprzedzili? Nie, to ja dostałam telefon od kobiety, więc dlaczego?
Wysiedliśmy z samochodu, a kierunek wiatru nagle się zmienił, smagając nasze twarze i dłonie. Podeszliśmy do burmistrza, który z nieznanych mi powodów był już na miejscu.
- Co się tutaj dzieje?
- Policja otrzymała zgłoszenie od jakiegoś mężczyzny, który słyszał strzały w mieszkaniu - wskazał palcem na staruszka, który stał nieopodal. - Chwilę później przez okno wypadło ciało. Próbował je uratować, ale niestety było już za późno.
- Kto był ofiarą? - David jak zawsze od razu przechodził do sedna.
- Fred Legrand.
- Szlak, spóźniliśmy się! - przeklęłam.
- Coś mi tu nie pasuje - odrzekł Hunter. - Śledczy znaleźli ranę postrzałową?
- Nic mi o tym nie wiadomo.
- Co masz na myśli David? - spytałam.
- Czy to nie dziwne, że zaraz po otrzymaniu telefonu od Anne umiera jej ojciec? W dodatku raczej nie było to samobójstwo. Po tym wszystkim nie pasuje mi fakt, że to on mógłby być mordercą, którego szukamy.
Jeszcze chwilę temu byliśmy pewni, że rozwiązanie naszej sprawy będzie kwestią czasu. Teraz jednak znów zatrzymaliśmy się w martwym punkcie.

Telefon od Anne zmienił wszystko. Nie mogłam uwierzyć, że od początku byliśmy tak blisko rozwiązania!
- Zwolnij trochę, chyba lepiej, żebyśmy dotarli na miejsce żywi, prawda? - spytał David. Jego dłoń już od skrzyżowania mocno trzymała się za uchwyt.
- Nie rozpraszaj mnie - rzuciłam.
Gdy wreszcie dojechaliśmy pod domu ojca Anne ujrzeliśmy samochody policyjne. Czyżby nas...

Zobacz ten post

więcej

mniej