Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek Pi
myszka
Ewa
cysiek08
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek Pi
myszka
Ewa
cysiek08
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Co ciekawe postać, która była moim bohaterem pochodziła z serialu "Nowe przygody Supermana", jednak nie była Supermanem... Z całego serca podziwiałam graną przez Teri Hatcher Lois Lane i to właśnie z jej powodu zapragnęłam zostać dziennikarką. Losy Lois intersowały mnie o wiele bardziej, niż supermoce Clarka Kenta i to dzięki tej postaci uwierzyłam w to, że mogę zostać kim tylko chcę :)

Co ciekawe postać, która była moim bohaterem pochodziła z serialu "Nowe przygody Supermana", jednak nie była Supermanem... Z całego serca podziwiałam graną przez Teri Hatcher Lois Lane i to właśnie z jej powodu zapragnęłam zostać dziennikarką. Losy Lois intersowały mnie o wiele bardziej, niż supermoce Clarka Kenta i to dzięki tej postaci uwierzyłam w to, że mogę zostać kim...

Moja mama zawsze była dla mnie bohaterem i niedoścignionym wzorem żony oraz rodzicielki. :) Jest artystyczną duszą z jednoczesnym praktycznym zmysłem - ma nieograniczoną ilość pomysłów, z niczego potrafi wyczarować cudowną kreację lub świetną zabawkę (gdy byłam mała sama robiła mi fantastyczne zabawki, nawet książki mi pisała), potrafi także sama pomalować ściany, wymurowac coś, położyć płytki i zająć się hydrauliką. Do tego opiekuje się schorowaną prababcią, ma ogródek z warzywami, pracę na pełen etat I gromadkę kotów. Podejrzewam, że w szafie ukrywa zmieniać czasu, bo to niemożliwe, że wszystko ogarnia w 24godziny. I dzięki niej czuję się kochana i ważna, wiem, że mogę na nią liczyć o każdej porze dnia i mocy.

Moja mama zawsze była dla mnie bohaterem i niedoścignionym wzorem żony oraz rodzicielki. :) Jest artystyczną duszą z jednoczesnym praktycznym zmysłem - ma nieograniczoną ilość pomysłów, z niczego potrafi wyczarować cudowną kreację lub świetną zabawkę (gdy byłam mała sama robiła mi fantastyczne zabawki, nawet książki mi pisała), potrafi także sama pomalować ściany, ...

Moim bohaterem jest moja starsza siostra!
Tylko z nią mogę swobodnie pogadać, rozumie mnie jak nikt! Mogę zwierzyć się jej z problemów, a ona nawet na te najtrudniejsze problemy pomoże mi znaleźć rozwiązanie. Zawsze mogę na nią liczyć oraz zawsze służy dobrą radą. Jest moim autorytetem i to dzięki niej podążam za własnymi marzeniami i staram się być coraz lepszym człowiekiem.

Moim bohaterem jest moja starsza siostra!
Tylko z nią mogę swobodnie pogadać, rozumie mnie jak nikt! Mogę zwierzyć się jej z problemów, a ona nawet na te najtrudniejsze problemy pomoże mi znaleźć rozwiązanie. Zawsze mogę na nią liczyć oraz zawsze służy dobrą radą. Jest moim autorytetem i to dzięki niej podążam za własnymi marzeniami i staram się być coraz lepszym człowiekiem.

Bohaterem mojego dzieciństwa był Gustaw. Piękny rudy pers, który zawsze robił co chciał. To on a nie żaden człowiek pokazał mi, że nie trzeba przejmować się opiniami innych ale robić swoje, chadzać własnymi ścieżkami jak to koty mają w zwyczaju. Gustaw pokazał mi też radość z życia, z tych nawet najmniejszych rzeczy jak karton po butach czy kłębek włóczki. Nie raz w dzieciństwie ratował mi życie przed komarami czy muchami, które były dla mnie ogromnym utrapieniem, a jego prezenty zawsze poprawiały mi dzień. Dzięki niemu nauczyłam się też oceniać małe gesty, wystarczyło żeby położył się obok mnie w zły dzień i już jakby słońce zaczęło świecić, teraz też staram się chodzić za jego radą i zamiast kogoś pouczyć czy na siłę pocieszyć to po prostu przy nim być i go wysłuchać. Tak, mój pers był moim prawdziwym bohaterem, który pokazał mi jak przejść przez życie będąc szczęśliwą i słuchał moich monologów nawet gdy inni nie chcieli.

Bohaterem mojego dzieciństwa był Gustaw. Piękny rudy pers, który zawsze robił co chciał. To on a nie żaden człowiek pokazał mi, że nie trzeba przejmować się opiniami innych ale robić swoje, chadzać własnymi ścieżkami jak to koty mają w zwyczaju. Gustaw pokazał mi też radość z życia, z tych nawet najmniejszych rzeczy jak karton po butach czy kłębek włóczki. Nie raz w...

Nie będę w odpowiedzi oryginalna, ale moją bohaterką z dzieciństwa aż do dziś i na zawsze jest moja mama. Ma dla mnie znaczenie nie do opisania. Z nią wiążę najpiękniejsze wspomnienia. Nauczyła mnie jeździć na rowerze, nartach, rolkach. Miała tyle siły, że chroniła mnie przed każdym upadkiem. Nie było przedmiotu w szkole, z któtego by mi nie pomogła. Była jak człowiek renesansu- odrabiała ze mną zadania domowe z przyrody, naprowadzała na rozwiązania zadań z matematyki, pomagała mi z gramatyką i ortografią, a także wspierała w wykonywaniu prac plastycznych. Kiedy coś zepsułam, zawsze potrafiła naprawić, kiedy gubiłam się w wiązaniu sznurówek, cierpliwie mnie uczyła wiązać je od nowa. Gdy potrzebowałam strój na bal przebierańców, mama bez problemu potrafiła mi go uszyć. Inni ludzie zawsze odbierali ją jako miłą, życzliwą, pomocną osobę, na której można polegać. Pamiętam, jak walczyła o nasze (moje i brata) marzenia. Przekonała trenera, że mój brat da radę grać w drużynie piłkarskiej, a mnie mocno kibicowała w pływaniu. Uczyła mnie wierszy na konkursy recytatorskie i posyłała moje teksty na konkursy literackie. Dzięki niej miałam radosne dzieciństwo wypełnione fundamentami nauki, pasji, umiejętności, optymizmu i odwagi do podejmowania działań. Dziś również zwracam się do niej, gdy coś mnie trapi, gdyż znajdzie rozwiązanie na każdy problem. Dlatego własnie moja mama jest moją bohaterką przez całe życie.

Nie będę w odpowiedzi oryginalna, ale moją bohaterką z dzieciństwa aż do dziś i na zawsze jest moja mama. Ma dla mnie znaczenie nie do opisania. Z nią wiążę najpiękniejsze wspomnienia. Nauczyła mnie jeździć na rowerze, nartach, rolkach. Miała tyle siły, że chroniła mnie przed każdym upadkiem. Nie było przedmiotu w szkole, z któtego by mi nie pomogła. Była jak człowiek...

Moje dzieciństwo odmienił pewien nieśmiały chłopiec w połamanych okularach i za dużych ciuchach odziedziczonych po wrednym kuzynie. Harry Potter pojawił się w moim życiu, gdy miałam 9 lat i wniósł w moje życie magię, powiew świeżości, zapowiedź czegoś cudownego oraz na zawsze przypieczętował mój związek z książkami. Harry, z którym tak wiele miałam wspólnego! Nieśmiała, w nieswoich ciuchach, z potarganymi włosami, bez najnowszych gadżetów... Ale mimo to i ja znalazłam cudownych przyjaciół, wiele osiągnęłam, pokonałam strach i nieśmiałość. I uwierzyłam w magię.
Harry pokazał milionom dzieci, że są wyjątkowe takie jakie są - nie muszą być najbogatsze, najpiękniejsze, najmodniejsze, mieć najlepsze zabawki, by czuć się wartościowo, by coś osiągnąć, by zdobyć szczęście. Czasem szczęście daje kilkaset stron zadrukowanych magiczną historią. I tak było w moim przypadku.

Moje dzieciństwo odmienił pewien nieśmiały chłopiec w połamanych okularach i za dużych ciuchach odziedziczonych po wrednym kuzynie. Harry Potter pojawił się w moim życiu, gdy miałam 9 lat i wniósł w moje życie magię, powiew świeżości, zapowiedź czegoś cudownego oraz na zawsze przypieczętował mój związek z książkami. Harry, z którym tak wiele miałam wspólnego! Nieśmiała, w...

W szkole byłam świetna we wszystkich projektach, ale nigdy nie zostałam królową dyskoteki lat 90., nigdy nie miałam gromady przyjaciół i jeszcze bałam się mówić na środku klasy. W dodatku nie nosiłam najmodniejszych legginsów i nie udawałam, jak wszystkie dziewczyny, że umiem chodzić na obcasach.

Miałam za to Jego.
Dzięki niemu, gdy przychodziłam do szkoły, gdzie nigdy szczególnie nie błyszczałam, czułam się... magiczna. To on powiedział mi, że wszystko mogę i że wszystko mi się uda, jeśli Będę Się Starać.
Może nie byłam królową disco, ale tańczyłam boso na trawie, z rozwianymi włosami. Nie miałam mnóstwa kolegów, ale pomagałam psom i żabkom. Może trochę się bałam występować, ale gdy już występowałam, zawsze miałam o czym mówić - przeżyłam z Nim przecież tyle magicznych przygód! Uczyłam się chodzić nie na obcasach, ale - co było równie trudne - w Jego wielkich buciorach. No i z modnych rzeczy... miałam najmodniejszy w okolicy sekator do obcinania żywopłotów!

Nieważne, co działo się w jego życiu, zawsze miał dla mnie czas. Dla mnie i "Strażnika Teksasu" na Polsacie.

Bohater bez peleryny - mój Dziadek.

W szkole byłam świetna we wszystkich projektach, ale nigdy nie zostałam królową dyskoteki lat 90., nigdy nie miałam gromady przyjaciół i jeszcze bałam się mówić na środku klasy. W dodatku nie nosiłam najmodniejszych legginsów i nie udawałam, jak wszystkie dziewczyny, że umiem chodzić na obcasach.

Miałam za to Jego.
Dzięki niemu, gdy przychodziłam do szkoły, gdzie nigdy...

Mój dziadek miałi mały taborecik. Nie był to jeden z tych metalowych, chromowanych ślicznych hokerów, jakie teraz można znaleźć w sklepach. Dziadek zrobił go sam. Siedzenie miał niebieskie, cztery nogi białe, a w siedzisku fikuśnie wyciętą dziurę, by łatwo można było go przenosić z miejsca na miejsce.
Mieszkał obok nas w starym, dużym poniemieckim domu z czerwonej cegły. Najciekawszy był tam strych. Można tu było znaleźć nie tylko stare szmaty czy sztuczną choinkę, ale także globus, na którym Polska była jeszcze pod zaborami, stare znaczki pocztowe w klaserach czy nawet książkę kucharską sprzed dwóch wieków. Pamiętam jak dziś, że w jej przepisie do przygotowania zupy potrzebny był łut łoju. Tłusto!
Na strychu zwykle towarzyszył mi dziadek. Sam nie szperał w rupieciach. Wolał siąść na niebieskim taboreciku, nabić fajkę tytoniem i opowiadać. O swoim dzieciństwie nad Wisłą, Panu Niemcu straszącym konno dzieci z wioski, gimnazjum w mieście, do którego chodzili przez most, o pszczołach pradziadka, o młodości z babcią. Dym przybierał kształty przywoływanych postaci, miejsc i zdarzeń. Wraz z żarem fajki kończyły się i opowieści.
Wracając zawsze sięgał po stojąca na regale książkę. Były tylko jego, bo babcia miała zbyt słaby wzrok na czytania. Miał chyba wszystkie pozycje Karola Maya. Choć żadnej nie przeczytałam, to swoim zaczytaniem zakorzenił we mnie miłość do książek. Dziś sama mam swój regał do czytania.

Mój dziadek miałi mały taborecik. Nie był to jeden z tych metalowych, chromowanych ślicznych hokerów, jakie teraz można znaleźć w sklepach. Dziadek zrobił go sam. Siedzenie miał niebieskie, cztery nogi białe, a w siedzisku fikuśnie wyciętą dziurę, by łatwo można było go przenosić z miejsca na miejsce.
Mieszkał obok nas w starym, dużym poniemieckim domu z czerwonej cegły....