wielkie dzięki;d gratuluję pozostałym zwycięzcom!

wielkie dzięki;d gratuluję pozostałym zwycięzcom!

Niesamowicie się cieszę! Gratuluję pozostałym zwycięzcom!

Niesamowicie się cieszę! Gratuluję pozostałym zwycięzcom!

Dziękuję ! To naprawdę miła wiadomość :) I gratuluję pozostałym zwycięzcom !

Dziękuję ! To naprawdę miła wiadomość :) I gratuluję pozostałym zwycięzcom !

Szalenie mi miło! Dziękuje serdecznie za wyróżnienie! I gratuluję wszystkim laureatom - świetne felietony!

Szalenie mi miło! Dziękuje serdecznie za wyróżnienie! I gratuluję wszystkim laureatom - świetne felietony!

Zwyciężyli:

Weronika - za Kolej na kolej
Monika - za Daj się w to wciągnąć! Nie pożałujesz..."
Ash-04 - za Status "to skomplikowane"
MamaJulki - za Polak - mentalność nieprzyjazna mamie i dziecki
marquez - za Nie jadę!

Gratuluję zwycięzcom i wszystkim dziękuję za fajne felietony!

Zwyciężyli:

Weronika - za Kolej na kolej
Monika - za Daj się w to wciągnąć! Nie pożałujesz..."
Ash-04 - za Status "to skomplikowane"
MamaJulki - za Polak - mentalność nieprzyjazna mamie i dziecki
marquez - za Nie jadę!

Gratuluję zwycięzcom i wszystkim dziękuję za fajne felietony!

Konkurs zakończony.
Wyniki w przyszłym tygodniu.

Konkurs zakończony.
Wyniki w przyszłym tygodniu.

Niepoczytalność czytelnika

Czytanie jest chorobą i jak każda choroba, wymaga leczenia. Sprawa nie jest prosta: wirus mutuje i nie zawsze można się go pozbyć prostymi metodami typu telewizja czy Internet. Co więcej istnieją takie mutacje, których wyleczyć nie da się żadnymi sposobami. Jednej z nich warto przyjrzeć się bliżej, mianowicie: czytaniu bezmyślnemu.

Książki służą rozrywce, to oczywiste. Poziomów rozrywki mamy wiele, czytanie zwykło się umieszczać na jednej z wyższych półek, bo angażuje wyobraźnię, zapobiega starzeniu się mózgu, uczy rozumieć inne języki, inne cierpienia. Pytanie, czy zawsze. Trudno mi wskazać w najbliższym otoczeniu osobę, która czytaniem wyleczyła się z mizoginii, homofobii czy rasizmu. Jeszcze trudniej wskazać taką, która pod wpływem książki zmieniła całe swoje życie. Czytanie jest tylko formą jego dopełnienia. Jakkolwiek pięknie to nie brzmi, oznacza tylko tyle, że czyta się po to, by znaleźć potwierdzenie siebie.

Nic nie irytuje (mnie) bardziej, niż zła rozrywka. A za nią zła literatura. Być może to jest najbardziej szkodliwa mutacja wirusa: złe książki, które osiągają niebotyczne nakłady. Skoro ta forma rozrywki, czytanie, postrzegana jest jako intelektualna, skąd ta popularność dzieł w stylu "Zmierzchu" czy "Samotności w Sieci"? Odpowiedź na to pytanie jest prosta: bo na taką literaturę istnieje realne zapotrzebowanie tych, którzy owszem, czytają, zawyżając niskie statystyki, ale z tego czytania czerpią identyczne korzyści, jak z obejrzenia kolejnego odcinka Mam Talent. Bawią się, zajmują sobie czymś głowę, chcą nadążyć za popkulturowym peletonem, nie wypaść z obiegu, znać rzeczy, o których się mówi. Tacy czytelnicy nie wychodzą poza rameczki swojego świata. Nie sposób przekonać ich do przeczytania czegoś bardziej ambitnego, czy po prostu innego. Szybko się nudzą i wracają do bezpiecznego wszechświata zawsze tej samej intrygi, szczęśliwego zakończenia, skrajnych emocji.

To z emocji właśnie nie sposób się wyleczyć. A jeśli czyta się tylko emocjami, w dodatku tymi najprostszymi, to nic się z lektury nie wyniesie, bo staje się ona tylko magicznym lustrem, w którym oglądamy to, czego sami nigdy nie przeżyjemy, a co wydaje się bliskie, bo zdarza się ludziom podobnym właśnie do nas. I dlatego jest nierealne. Takich czytelników powinno się wyjmować ze statystyk czytelnictwa, a dodawać ich do grupy spędzającej cztery godziny dziennie przed telewizorem. Nie ma większej różnicy. Może poza szansą na podreperowanie znajomości ortografii.

Prawdziwe czytanie to takie, które Neil Gaiman określił jednym zdaniem "read a lot and outside your comfort zone". To czytanie, które jest wyzwaniem, podróż nie przez wydeptane ścieżki ulubionych autorów, a gotowość do stawania przed nową przygodą, z której można nie wyjść cało, albo która skończy się rzuceniem książką o ścianę. Potrzebna jest walka, upór i niekonsekwencja.

Takiego wirusa wyleczyć nie sposób, a i nabyć go nie jest łatwo. Dotknięci nim nawet przez chwilę nie pomyśleli o podjęciu próby wyzdrowienia. I wiedzą, jak skończyła się "Miłość nad rozlewiskiem" już po przeczytaniu pierwszego zdania.

Niepoczytalność czytelnika

Czytanie jest chorobą i jak każda choroba, wymaga leczenia. Sprawa nie jest prosta: wirus mutuje i nie zawsze można się go pozbyć prostymi metodami typu telewizja czy Internet. Co więcej istnieją takie mutacje, których wyleczyć nie da się żadnymi sposobami. Jednej z nich warto przyjrzeć się bliżej, mianowicie: czytaniu bezmyślnemu.

Książki służą...

Polska Temida jest ślepa, głucha i cierpi na paranoje.
Czyli jak śmiejąc się zostałem przestępcą.

Tak proszę państwa, rozmowa i śmiech zostały zakwalifikowane jako czyny bardzo niebezpieczne. Leży przede mną pismo, z którego dowiaduję się, że mój śmiech zagroził dozwolonemu zgromadzeniu przed Pałacem Namiestnikowskim (przez prawników i innych nieuków nazywanym Pałacem Prezydenckim) i z tego powodu mam stawić się w sądzie, gdzie odbędzie się rozprawa, jak bardzo niebezpieczną jestem istotą ludzką. I wcale się nie dziwie, jeśli mój śmiech mógł doprowadzić do zakłócenia, kilkutysięcznego zgromadzenia. Mam cichą nadzieję, że sąd nie okaże cienia litości i pobłażliwości dla takiego niebezpiecznego zachowania. Rozumiałbym jakbym był pod wpływem, ale tak na trzeźwo śmiać się, to potworne i makabryczne. Pewną okolicznością łagodzącą mogłaby być niepoczytalność, ale nie posiadam, czasem coś sobie poczytam, a niekiedy to nawet coś napiszę.

W tym całym procesie, idiotycznym zresztą, martwi mnie tylko jedno. Już za niecały rok, odbędą się tu mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Przybędą grupy kibiców z innych krajów, nieznających się zupełnie na naszych nowych świeckich tradycjach. Mogą oni w przypływie radości, ze zwycięstwa nad orłami z biedronki, chcieć wyrazić podziękowania wszystkim napotkanym tubylcom, nie pomijając wspaniałych i walecznych „obrońców” z Krakowskiego Przedmieścia. Zapewne będą nasi goście już po wstępnym oblewaniu zwycięstwa. Zastanawiam się o jakie przestępstwa zostaną ci nieszczęśnicy oskarżeni: „Niebezpieczne podziękowania”, „Podstępne uśmiechy przyjaźni”, „Stosowanie niedozwolonego dopingu” czy „Chuchanie na Prawdziwych Polaków”. Boję się, że naszemu i tak nie za bogatemu kraikowi nie starczy pieniędzy na odszkodowania.

Może więc władze te ogólne jak i te lokalne, ogrodziłyby to miejsce jakimiś trybunami, na które sprzedawano by bilety i pokazywano jako lokalną ciekawostkę. Albo ustawić tam rogatki i w kilku językach napisać: „Wchodzicie na własną odpowiedzialność, w tym miejscu nie obowiązuje żadna logika i zawieszone są niektóre prawa fizyczne”. To może ocalić budżet.

Polska Temida jest ślepa, głucha i cierpi na paranoje.
Czyli jak śmiejąc się zostałem przestępcą.

Tak proszę państwa, rozmowa i śmiech zostały zakwalifikowane jako czyny bardzo niebezpieczne. Leży przede mną pismo, z którego dowiaduję się, że mój śmiech zagroził dozwolonemu zgromadzeniu przed Pałacem Namiestnikowskim (przez prawników i innych nieuków nazywanym Pałacem...

Nie jadę!
Zwiedzanie własnego domu zacząłbym od drzwi wejściowych. Nie warto w domu łamać porządku przecież. Bo po co?
Anarchizm może być taki uładzony, tylko pozwól mu na to. Możesz budzić się we własnym łóżku i tam czytać książki. I jeżeli zechcesz, odczuwać to jako smak buntu wobec słońca nazbyt śmiało wkradającego się pomiędzy żaluzje. Jeżeli nie zechcesz, zostaniesz leniwcem. I dobrze.
Bo brak formy to też forma, wakacje nie muszą być szalone i nie muszą obejmować swą nazwą wielości wrażeń, ludzi, miejsc – w kolejności dowolnej. Każde tu ma gdzieś swoje tam. I odwrotnie, chcemy tego czy nie. Ja chcę.
Dostrzegam niemożność poznania świata, tak samo jak sposób każdorazowego ewokowania jego uroków. Ech, nigdy nie będę wszędzie, tam gdzie będę, będę na antypodach tych miejsc, które nie zwiedzę, nie zobaczę, nie uznam za własne w żadnym ze znaczeń, również tych naddanych. Nie tylko nie będę miał się czym chwalić przed znajomymi, ale też nie umieszczę zdjęć z wyjazdów na portalu www.naszaklasa.pl. Co w zasadzie znaczy to samo.
Zostaję, z powodów prostych. Bo czuję się zmęczony, bo nigdzie nie czuję się u siebie poza własnym mieszkaniem, bo literackie podróże – ach, jakież to banalne – wystarczą mi. Najdalej zatem do Lwowa, ale nie w wakacje i nie na wycieczkę, i nie dla zapoznania się z urzekającą magią miejsca. Po prostu do siebie, ale może w grudniu. Jeżeli zwiedzę Izrael, to pod warunkiem, że już będę pewny, iż rozbiłem gładką frazę: ZWIEDZĘ IZRAEL. Wychodzenie z domu jest wystarczającym powodem bycia gdzie indziej.
Turystyka to oszustwo. Szwindel. I, zupełnie przy okazji, piąta woda po kisielu toposu drogi. Homo viator zniknął gdzieś w przestrzeni wieków (HA!), zgubił się w czasie, nie w przestrzeni. Próba powołania w jego miejsce turysty jest zbyt kosztowna dla kondycji człowieka. Obarczona ryzykiem błędu – trzeba to powiedzieć – statystycznego. "W tym roku na Kanary, ale w Egipcie byłam już dwa razy, po co w ogóle jechać do Turcji, w Australii jest ładnie, acz gorąco bardzo".
Turystyka jest niczym więcej niż przeciwieństwem pracy, przeciwieństwem dodatnim, spolaryzowanym, będącym przy tym nagrodą za własne przeciwieństwo. Jest potrzebą wyrażenia własnej zawodowej frustracji, złagodzenia życiowych napięć, wyjścia poza codzienność. Od początku skazana jest na niepowodzenie, bo od początku zakładamy, że wszystko jest nieprawdziwe, że wisiorek z Anubisem ma wartość zbliżoną do baloników na druciku. Zgadzamy się na taki układ, bo wydaje się, że wypocząć znaczy tyle, co wyjechać. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma…
Co innego podróżowanie. Zdobywanie, pokonywanie. Tylko w podróży człowiek może poznać samego siebie, poczuć własną osobowość, zdyskredytować naprędce przybraną tożsamość poprzez konfrontacje i obserwacje, spotkania i samotność w obliczu nieznanego. Czemu więc nie podróżuję? Bo nie umiem. Taka sztuka udaje się niewielu, bo zmusza do całkowitego wyzbycia się wszystkiego, co nie jest teraźniejszością, właściwie: stwarza konieczność wielokrotnego negowania przeszłości i przyszłości. Boli. Dokucza. Manifestuje swą niezależność sama podróż. Musimy się jej podporządkować, żeby cel, który sobie założyliśmy osiągnąć. Nie ma większej prawdy nad banał, że wędrówką życie jest człowieka i nie będzie nadużyciem streszczenie: wędrować = żyć. Podróż uszlachetnia bardziej niż cierpienie, gdyż nie każe szlachetnością, pozwala ją zdobyć za cenę tego, że zawsze się dochodzi, gdzie indziej, niż się chciało.
Skoro tego nie potrafię, bo nie potrafię, bo mam ochotę, ale tylko ochotę, zobaczyć piramidy, poczuć zapach oceanu, popatrzeć na egzotyczne Azjatki, to wolę zostać w domu. Tutaj, na kanapie, Tomasz Mann jest równie mądry jak na każdej plaży we wszechświecie. W tym miejscu wchłaniać mogę siebie bez zastanawiania się, czy aby nie przeczę kulturowym toposom. Tylko tutaj jestem sobą tak bardzo, że aż nienawidzę tego określenia. Ale skoro niczym więcej być nie mogę, zostaję.

Nie jadę!
Zwiedzanie własnego domu zacząłbym od drzwi wejściowych. Nie warto w domu łamać porządku przecież. Bo po co?
Anarchizm może być taki uładzony, tylko pozwól mu na to. Możesz budzić się we własnym łóżku i tam czytać książki. I jeżeli zechcesz, odczuwać to jako smak buntu wobec słońca nazbyt śmiało wkradającego się pomiędzy żaluzje. Jeżeli nie zechcesz,...

Przygotowałam dwa felietony, jednakże nie wiem czzy zostanie to uznane, dlatego proszę, aby w sytuacji, gdyby nie było to zgodne z regulaminem brać pod uwagę tylko pierwszą pracę z zamieszczonych poniżej.

1. ,,Urlop pracoholika"
W naszych czasach pracoholizm to częsta przypadłość. Poniższy felieton z elementami opowiadania będzie traktował o tej właśnie współczesnej chorobie.

Tadeusz Kowalski nie był normalnym człowiekiem. Jego życie opierało się na trzech zasadach: najpierw praca, potem praca, a dopiero potem dom. Z powodu ustronnego usposobienia nazywano go dziwakiem, czemu trudno się dziwić, skoro widywał (czyt. zauważał), w swoim życiu, tylko cztery osoby.

Pierwszą był szef, z którym rozmawiał jedynie na służbowe tematy. Drugą była sekretarka szefa, z która zamieniał zdawkowe: ,,Dzień dobry” i ,,Czy zastałem pana prezesa?”. Trzecią osobą była jego sekretarka, którą krótko witał i żegnał oraz prosił o przyniesienie kawy. Ostatnią osobą była ta, którą widywał co ranek i co wieczór, a mianowicie jego odbicie w lustrze. Zdecydowanie tę osobę lubił najbardziej. Jego odbicie było małomówne, tak jak on i przystojne, też jak on. Ubierało się elegancko i miało świetny gust, jeżeli chodziło o dobór krawata (z czego pan Kowalski skwapliwie korzystał). Oczywiście troszkę zazdrościł mu urody, myśląc, że musi mieć powodzenie u kobiet, ale lustrzany człowieczek nie mógł mu odbić dziewczyny, ponieważ Tadeusz żadnej nie miał. Tak, zdecydowanie Kowalski z lustra był jego najlepszym przyjacielem.

Pewnego dnia (było to dokładnie 27 maja 2003 roku, jeżeli wierzyć zapiskom p. Kowalskiego, a trzeba wam wiedzieć, że był bardzo skrupulatny w każdym aspekcie swojego życia – wszystko robił podług ustalonego planu), szef wezwał go do swojego gabinetu. Stawiając ostatni rząd starannie wykaligrafowanych cyfr, zakończył wypisywanie czeków dla innych pracowników i ruszył długim korytarzem wiodącym do gabinetu pana prezesa. Gdyby tylko wiedział, co tam usłyszy, na pewno by go nie zamurowało, ponieważ przygotowałby kilka typów wypowiedzi wedle nieocenionych rad lustrzanego przyjaciela. Jednakże, jak wielu przed nim, nie dane mu było znać tego, co zgotował mu los.

A więc po krótkiej rozmowie (rozmowy Kowalskiego zawsze były krótkie lub w ogóle ich nie było), wyszedł z gabinetu prezesa jako dumny i szczęśliwy urlopowicz. A przynajmniej powinien taki być. W rzeczywistości Tadeusz Kowalski wcale nie był tak szczęśliwy, jak powinien być. Powiedzenie, że był zaskoczony, byłoby lekkim niedopowiedzeniem. Tadeusz był zdumiony i w głębokim szoku. Nastrój ten nie opuścił go nawet po powrocie do domu. ,,Tydzień – myślał – co ja zrobię z całym tygodniem? Przecież to aż siedem dni!” Nawet lu-strzany Kowalski nie był w stanie go pocieszyć, wyglądał na tak samo zdruzgotanego jak jego przyjaciel z drugiej strony lustra. ,,Całe szczęście, – próbowali się pocieszyć – że jest sobota (Kowalski pracował także w weekendy), na zegarku punkt szesnasta, a do pracy wrócę za 208 godzin, czyli w przyszły poniedziałek, punkt ósma rano.” Wypił herbatę i zagłębił się w ekonomicznej lekturze, gdy usłyszał złośliwy dźwięk telefonu. Westchnął i podniósł słuchawkę. Po drugiej stronie zastał swoją siostrę.

Jadwiga Kowalska, zwana Jadźką, była jego siostrą bliźniaczką, ale za grosz nie znaleźlibyście w nich jakiegokolwiek podobieństwa. Jego siostra była bardzo żywiołową osobą i Tadeusz, Tadzio, jak go nazywała, trochę się jej bał. Lecz kiedy odkrył, że siostra dowiedziała się o jego urlopie (na to słowo twarz wykrzywił mu dziwny grymas), i przyjeżdża, by pozbawić go, jak się wyraziła ,,nudnego i kompletnie niemodnego sposobu spędzenia urlopu”, nie bał się, był przerażony! Kładąc się do łóżka, prawie popadł w histerię, myśląc o jej jutrzejszym przyjeździe.

Następnego dnia obudził się dość późno (nie spał całą noc, ze zgrozą myśląc o nadchodzącym dniu). Powodem jego pobudki był natarczywy gość bezlitośnie przyciskający przycisk dzwonka do drzwi. Chcąc nie chcąc, Tadeusz zwlókł się z łóżka i otworzył drzwi, przez które wparowało do środka tęczowe tornado, potrącając go, co sprawiło, że obrócił się jak zabawkowy bączek, by po chwili bezradnie mrugać powiekami, aby pozbyć się migocących gwiazdek sprzed oczu. Powoli, dochodząc do siebie, odwrócił się w kierunku salonu i jęknął, strzepując z ulubionego fotela niezidentyfikowane, różowe ,,coś”. Nawet ja sama jestem zdziwiona, jak szybko Jadźka zmieniła wystrój mieszkania starego, zdziczałego kawalera. Pan Kowalski postanowił nie zaglądać do kuchni, by coś zjeść. Zresztą nie było mu to dane, gdyż po chwili przed jego fotelem pojawiła się Jadźka ze starym dresem sportowym w ręce. Rzuciła mu go na kolana, krzycząc coś o jego kondycji. Nie mając wyboru, przebrał się i cały dzień (jak i następny, o czym się później dowiedział), spędził na poprawianiu własnej kondycji. Wtorek był jeszcze gorszy, gdyż siostrzyczka zabrała go na zakupy (w tłumaczeniu: niewiarygodnie okrutne tortury przeznaczone dla mężczyzn, na pewno wymyślone przez kobiety), aby, jak stwierdziła ,,wpuścić do jego garderoby trochę wiosennego wietrzyku i pastelowych kolorów.” O środzie lepiej nie mówić, była tak straszna, że Tadzio do dziś robi wszystko, by o niej zapomnieć. Uchylając rąbka tajemnicy, zdradzę tylko, że Jadźka postanowiła wypróbować na nim swoje kuchenne specjały z charakterystyczną dla niej nutką artystycznego podejścia do życia. W czwartek zabrała go do gabinetu odnowy biologicznej (tłumaczenie: chatka Baby Jagi). To, przez co przeszedł tamtego dnia, było gorsze niż przymusowe zwolnienie lekarskie sprzed pięciu lat. Biedny Tadeusz bawił się w piątek na dyskotece. Cóż, tak przynajmniej określiła to jego bliźniaczka. W sobotę został zagoniony do wiosennych porządków. ,,To tylko zły sen. – mamrotał pod nosem – Zaraz się obudzę i pójdę do pracy podpisać i przejrzeć czekające na mnie dokumenty.” W niedzielę Jadzia zarządziła ,,dzień wizyt u sąsiadów”, więc przez całe popołudnie ciągała go po domach ludzi, których nie znał nawet z wi-dzenia. Nie mógł uwierzyć, że w tym wieżowcu mieszkało tak wielu ludzi. Wieczorem położył się spać na kanapie (siostra zajęła jego sypialnię, nie miał szans zaprotestować). Natomiast rano wstał bardzo wcześnie i osobiście odwiózł siostrę na dworzec kolejowy. Kiedy zniknęła mu z oczu wraz z oddalającym się pociągiem, praktycznie rozpłakał się z radości.

Do biura dojechał w rekordowym tempie. Widok biurka zawalonego papierami do trzech ,,p”, czyli posegregowania, przeczytania i podpisania, wzruszył go dogłębnie. Wyczerpany opadł na wygodne, obrotowe krzesło, zdjął skuwkę z pióra, sprawdził godzinę (była punkt ósma, piątego czerwca), i zabrał się do pracy, solennie przyrzekając sobie, że już nigdy więcej nie zgodzi się wziąć żadnego urlopu.

2.,,Czujni nieprzytomni"
Felieton o rzeczy błahej ale po przemyśleniu jakże możliwie ważnej.

Z pewnością wszyscy znają to uczucie, kiedy po długich wspaniałych wakacjach i cudownym ciepłym łóżeczku, w którym spało się do południa, nadchodzi wrzesień, szkoła lub praca i to ,,uwielbiane” przez wszystkich poranne wstawanie. Nasze poranki zaczynają się od irytującego budzika, który niestety sami nastawiliśmy (cóż trzeba to przyznać przynajmniej przed samym sobą), następnie nieprzytomni rozpoczynamy poranną toaletę i nadchodzi pora śniadania. Kiedy nie wpadliśmy jeszcze w rytm wczesnego wstawania zdarza nam się robić różne dziwne rzeczy. Ja ostatnio przyłapałam się na smarowaniu pieczywa masłem używając w tym celu… łyżeczki do herbaty! I tu następuje moment konsternacji, kiedy to nasz mózg przetwarza dane i lekko się rozbudza a następnie wyświetla nam się w umyśle wielki billboard z napisem: Co ja wyprawiam?! Skupię się teraz na momencie konsternacji , w którym to, co niezwykłe, zaczynamy się zastanawiać nad tematem łyżki. Bardzo mnie to zainteresowało a szukając w różnych źródłach znalazłam na temat zwykłej łyżki mnóstwo interesujących informacji i faktów, których prawdopodobnie w życiu bym nie poznała gdybym nie zainteresowała się tokiem myślenia mojego nieprzytomnego umysłu.

Pierwszą łyżką okazała się ludzka dłoń, następnie jakieś korzenie czy twarde liście roślin (niektórzy do dziś robią kubeczki z kory drzew). Wynalezienie łyżki datuje się aż na okres neolitu, kiedy jej forma przybierała prowizoryczną, a może nawet trochę egzotyczną formę muszli lub łupin owoców (nie trzeba było zmywać po jedzeniu, można było łyżkę po prostu zjeść). Starożytni używali łyżek, które jak całe ich dziedzictwo zostały zapomniane w okresie średniowiecza, co było też skutkiem tego, że w średniowieczu nie jedzono zup! W tych czasach łyżki były rzadkim i nieznanym bibelotem świadczącym o statusie społecznym właściciela, a dziś wszyscy używamy łyżek – czas wynaleźć wehikuł czasu i prędko do średniowiecza. Ciekawe jest to, że ta łyżka, którą znamy ukształtowała się dopiero w XVIII wieku. Należałoby chyba okazać staruszce trochę szacunku. Przez długi czas używano wyłącznie drewnianych łyżek, a różnorodność materiałów to dopiero początek renesansu. Robiono łyżeczki z cyny, metalu, porcelany, kości słoniowej oraz srebra. I z tym wiąże się ciekawa tradycja, dobrze nam znana. Zadawaliście sobie kiedyś pytanie dlaczego w prezentach z chrztu znajdują się srebrne łyżeczki? Według legend srebro miało odstraszać wilkołaki, wampiry i inne demony. Rozumiem srebrne naboje, ale łyżki? To nie jest raczej zabójcze narzędzie. Wyobrażacie sobie kogoś walczącego z demonem za pomocą łyżki? Raczej absurdalny pomysł. Jednakże dysponujemy bardziej realistycznym wyjaśnieniem, jedną z właściwości srebra jest działanie antybakteryjne, więc używanie takiej łyżeczki jest nawet zalecane. Prawdopodobnie nikt z nas nie zastanawiał się nigdy nad tym, że sposób w jaki używamy łyżki przy jedzeniu ma własną nazwę. W sposobie francuskim wkładamy łyżkę do ust stroną szpiczastą, a w sposobie angielskim bokiem. I tutaj trzeba pomyśleć nad polskim sposobem. Jak można używać łyżki po polsku? Jesteśmy pomysłowym narodem a przecież historia łyżki jeszcze się nie zakończyła. Osobiście nie miałam też pojęcia o istnieniu mnogości rodzajów łyżek. Są łyżki do zup, zwane stołowymi, herbat, deserów, soli, cukru, a do kaw są nawet rozróżniane gatunkowo jak cafe latte lub espresso. Nie mówiąc już o łyżkach do sałatek i osobnych do kompotu oraz wyposażonych w specjalne wyżłobienie na odsączony płyn łyżki do konfitur.

W pewnym serialu animowanym ,,Dzieciaki z klasy 402” mała dziewczynka z Litwy była wielką fanką łyżek. W niektórych przedszkolach do piątego roku życia dzieci do jedzenia używają tylko tego rodzaju sztućców. A przecież jest i zespół, który za pomocą łyżek tworzy muzykę. A które z nas nie bawiło się kiedyś łyżką w wieku dwóch, trzech lat. Wydaje się to lekko przerażające. Okazuje się, że łyżka jest urządzeniem tak wszechstronnym, że może wygryźć inne urządzenia codziennego użytku.

Jak się okazuje ci, którzy każą nam wcześnie wstawać to raczej przyjaciele niż wrogowie, jak widać wiedzą, że umysł pod władzą podświadomości to wspaniałe urządzenie ostrzegawcze, także złota myśl na dzisiaj to wstawać wcześniej i słuchać ostrzeżeń swojego mózgu, nawet tych najbardziej banalnych jak na przykład smarowanie pieczywa masłem za pomocą łyżki.

Przygotowałam dwa felietony, jednakże nie wiem czzy zostanie to uznane, dlatego proszę, aby w sytuacji, gdyby nie było to zgodne z regulaminem brać pod uwagę tylko pierwszą pracę z zamieszczonych poniżej.

1. ,,Urlop pracoholika"
W naszych czasach pracoholizm to częsta przypadłość. Poniższy felieton z elementami opowiadania będzie traktował o tej właśnie współczesnej...