Śledzi każdy mój ruch.

Wie, gdzie pracuję, jadam posiłki czy spotykam się ze znajomymi.

Nie ukryję przed nim notatek czy wpisanych w kalendarz spotkań.

Pieczołowicie kolekcjonuje wszystkie moje zdjęcia – nawet te nieudane selfie, których nikomu bym nie pokazała.

Ma wgląd w moją korespondencję i połączenia telefoniczne.

Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co kupuję, a co tylko oglądam, godzinami porównując funkcje, kolory, modele, rozmiary i ceny.

Zna moje upodobania czytelnicze i filmowe – nie wspominając o wymarzonych celach podróży, do których nawet przezornie wyszukuje dla mnie połączenia lotnicze, nieśmiało podsuwając mi reklamy biur turystycznych.

Podejrzewam, że nawet mnie podsłuchuje, ale co się dziwić – w końcu nie odstępuje mnie na krok, jest przy mnie kiedy śpię i często wędruje ze mną nawet do łazienki.

Te wszystkie informacje przechowuje mój telefon – informacje, na podstawie których udałoby się pewnie napisać kilka, a może i kilkadziesiąt stron na temat mojego codziennego życia.

Śledzi każdy mój ruch.

Wie, gdzie pracuję, jadam posiłki czy spotykam się ze znajomymi.

Nie ukryję przed nim notatek czy wpisanych w kalendarz spotkań.

Pieczołowicie kolekcjonuje wszystkie moje zdjęcia – nawet te nieudane selfie, których nikomu bym nie pokazała.

Ma wgląd w moją korespondencję i połączenia telefoniczne.

Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co kupuję, a...

Przyjaciółce, która zna mnie od przedszkola i po której moja córka odziedziczyła imię - od razu więc wiadomo, że nie jest to przypadkowa osoba w moim życiu. G. jest bardzo rzeczową, sumienną, odważną i oddaną osobą. Nigdy mnie nie zawiodła, wiele razy sprowadzała na ziemię, gdy zbytnio bujałam w obłokach i w wielu trudnych chwilach mnie wspierała. Nie zawiodłam się na niej nigdy. Wiem, że mogę polegać na nim jak na nikim innym.
Pisząc moją biografię na pewno byłaby szczera, ale raczej nie wystawiłaby mnie na pośmiewisko i nie ujawniła kompromitujących szczegółów. Jak już wspomniałam- jest rzeczowa, więc zmyślonych historyjek także w mojej biografii by nie było. G. jest osobą, której w pełni mogłabym zaufać i powierzyć przelanie mojej życiowej historii na papier. Na pewno nie musiałabym drżeć o to, co później w niej przeczytam. A zaufanie jest dla mnie sprawą pierwszorzędną.

Przyjaciółce, która zna mnie od przedszkola i po której moja córka odziedziczyła imię - od razu więc wiadomo, że nie jest to przypadkowa osoba w moim życiu. G. jest bardzo rzeczową, sumienną, odważną i oddaną osobą. Nigdy mnie nie zawiodła, wiele razy sprowadzała na ziemię, gdy zbytnio bujałam w obłokach i w wielu trudnych chwilach mnie wspierała. Nie zawiodłam się na niej...

Jeśli miałabym wybrać osobę, z mojego towarzystwa wybrałabym moją przyjaciółkę Anię :) nie wstydziłabym się jej opowiedzieć nic - mówiłabym dobitnie :D dodatkowo składa ona świetnie słowa więc myślę, że umiałaby ubrać moją wypowiedź w całość by brzmiała i super i prawdziwie i pokazała mnie prawdziwą : )

Jeśli miałabym wybrać osobę, z mojego towarzystwa wybrałabym moją przyjaciółkę Anię :) nie wstydziłabym się jej opowiedzieć nic - mówiłabym dobitnie :D dodatkowo składa ona świetnie słowa więc myślę, że umiałaby ubrać moją wypowiedź w całość by brzmiała i super i prawdziwie i pokazała mnie prawdziwą : )

Zdecydowanie byłaby to moja siostra!
Wie o mnie dosłownie wszystko, zna wszystkie szczegóły mojego życia i każde przeżywane przeze mnie emocje. To ona obiektywnie mogłaby spojrzeć na moją historią i przelać jej treść na kartki papieru!

Zdecydowanie byłaby to moja siostra!
Wie o mnie dosłownie wszystko, zna wszystkie szczegóły mojego życia i każde przeżywane przeze mnie emocje. To ona obiektywnie mogłaby spojrzeć na moją historią i przelać jej treść na kartki papieru!

Decydując się na wydanie biografii akceptuję fakt, że moje "sekrety" pozna szersze grono osób, zatem potencjalny autor nie musi być "godny" powierzenia najskrytszych tajemnic. I tak powiem o sobie tylko tyle, ile uznam za stosowne... A ponieważ uważam, że najważniejsze jest nie to co inni sądzą o nas- lecz nasze własne przekonania - zatem tylko ja sama mogłabym być autorką mojej biografii. Wszyscy inni mogliby być tendencyjni, nieobiektywni lub kierować się emocjami...Dlatego by uniknąć domysłów lub nadinterpretacji, tudzież spekulacji nt."Co autor miał na myśli?" - sama gotowa jestem zmierzyć się z literacką autobiografią! To całkiem fajny pomysł. Dobrze byłoby spojrzeć na siebie z pewnego dystansu...

Decydując się na wydanie biografii akceptuję fakt, że moje "sekrety" pozna szersze grono osób, zatem potencjalny autor nie musi być "godny" powierzenia najskrytszych tajemnic. I tak powiem o sobie tylko tyle, ile uznam za stosowne... A ponieważ uważam, że najważniejsze jest nie to co inni sądzą o nas- lecz nasze własne przekonania - zatem tylko ja sama mogłabym być autorką...

Muszę przyznać, że poruszyliście bardzo niedyskretny temat. Jest jedna taka osoba, która mogłaby napisać moją biografię - pełną pikantnych szczegółów, ośmieszających anegdot i przygód mrożących krew w żyłach. Wzloty i upadki, błędy młodości i cudownych chwil pozostających w głowie na zawsze. Przyjaciel poznany na jednej z tych spontanicznych zorganizowanych w dwa dni wycieczek. Wyjazd na rympał przez Europę odmienił moje życie na zawsze. Już nic nie było jak dawniej... każdy weekend, wakacje, impreza, zawód miłosny - wszystko dzieliłam z nim. Wie o mnie tak dużo, że aż boję się mu podpaść ;)

Muszę przyznać, że poruszyliście bardzo niedyskretny temat. Jest jedna taka osoba, która mogłaby napisać moją biografię - pełną pikantnych szczegółów, ośmieszających anegdot i przygód mrożących krew w żyłach. Wzloty i upadki, błędy młodości i cudownych chwil pozostających w głowie na zawsze. Przyjaciel poznany na jednej z tych spontanicznych zorganizowanych w dwa dni...

Jest tylko jedna osoba na tym świecie spełniająca to kryterium. Wie o mnie bardzo wiele, jeśli nie wszystko. Każdy szczegół mojego życia nie umyka jej uwadze. Posiada wiedzę o tym, ile zapłaciłem za samochód i mieszkanie, co lubię jeść, o której wychodzę do pracy, a nawet wie kiedy kłócę się żoną. Zresztą jej informację wybiegają swym zasięgiem daleko poza obszar mojej osoby. Zna chyba całą moją rodzinę i sąsiadów. Mogłaby o nich napisać książkę. Tym bardziej, że ma na to mnóstwo czasu. Zresztą o mnie też by mogła. Pani Krysia z osiedlowego kiosku cały czas zbiera materiały i robi research.

Jest tylko jedna osoba na tym świecie spełniająca to kryterium. Wie o mnie bardzo wiele, jeśli nie wszystko. Każdy szczegół mojego życia nie umyka jej uwadze. Posiada wiedzę o tym, ile zapłaciłem za samochód i mieszkanie, co lubię jeść, o której wychodzę do pracy, a nawet wie kiedy kłócę się żoną. Zresztą jej informację wybiegają swym zasięgiem daleko poza obszar mojej...

Dwie osoby, Kasia i Asia (imiona zmienione z oczywistych względów), ponieważ ufam im na tyle, żeby powierzyć im to zadanie. Kasia zna mnie ponad połowę mojego życia, nie ma nikogo, kto znałby mnie lepiej. Niestety to artystka, nie pisarka (chociaż w kreatywnych rzeczach jest świetna, z pięć razy lepsza ode mnie. Ponadto dysleksja i dysortografia nie sprzyjają pisaniu. Do tego byłaby Asia. Pięknie pisze, umie cudownie opisać i zinterpretować nawet zwykłego namalowanego fioletowego bałwana (sytuacja prawdziwa). A ponieważ książka byłaby o mnie, przydałoby się ściągnąć do naszego miasta kuzyna, który zna mnie od zawsze i kazać mojej najulubieńszej altowiolistce znaleźć trochę czasu pomiędzy szkołą muzyczną a nauką. W te sposób udało mi się zgromadzić wszystkich, którzy są mi najbliżsi. Oczywiście wymienione przeze mnie powody to tylko nieliczne z tych, które powinnam była wymienić, ale niestety jest ograniczona liczba znaków. Więc, Kasiu, Asiu, altowiolistko i kuzynie - jeśli to czytacie, wiedzcie, że napisałam samą prawdę.

Dwie osoby, Kasia i Asia (imiona zmienione z oczywistych względów), ponieważ ufam im na tyle, żeby powierzyć im to zadanie. Kasia zna mnie ponad połowę mojego życia, nie ma nikogo, kto znałby mnie lepiej. Niestety to artystka, nie pisarka (chociaż w kreatywnych rzeczach jest świetna, z pięć razy lepsza ode mnie. Ponadto dysleksja i dysortografia nie sprzyjają pisaniu. Do...

Zapukałabym trzy razy, pomyślałabym trzy razy i tyle samo minut bym czekała. Przyjaciel, którego znam od przedszkola, zupełnie inny niż ja, otworzyłby drzwi.
Zdziwiłby się lecz ja wiem, że nigdy by mnie nie wygonił. Astrofizyk z wielkimi marzeniami spojrzałby mi w oczy i jak zwykle nie oceniał, posłuchał, po prostu wysłuchał. On dobrze wie jaką siłę ma prawda i jakie brzemię trzeba nosić wraz z tajemnicą. Wiem co by powiedział:
- Ale ja przecież nie umiem pisać, dobrze wiesz.
Lecz również zdałby sobie sprawę, że jest moją ostatnią nadzieją i pokiwałby powoli głową. Zawsze ramię w ramię idziemy przez życie i potrafi przejrzeć mnie na wylot, zna wszystkie moje obawy i lęki. Nie spyta mnie czemu nie pójdę do rodziców, nie powie, że prawdopodobnie nie podoła wyzwaniu, ale wysłucha. Ja wiem, że wyprostuje się, utkwi wzrok w przestrzeni jak prawdziwy fizyk i zapewni, że da radę.
To mi wystarczy, ponieważ informację o tym, że tajemnica pozostanie bezpieczna przekażemy sobie bez słów jak wtedy, kiedy na placu zabaw podaliśmy sobie rękę mówiąc "cześć". To jest jak impuls. Nogi same niosą do osoby najbliższej sercu.

Zapukałabym trzy razy, pomyślałabym trzy razy i tyle samo minut bym czekała. Przyjaciel, którego znam od przedszkola, zupełnie inny niż ja, otworzyłby drzwi.
Zdziwiłby się lecz ja wiem, że nigdy by mnie nie wygonił. Astrofizyk z wielkimi marzeniami spojrzałby mi w oczy i jak zwykle nie oceniał, posłuchał, po prostu wysłuchał. On dobrze wie jaką siłę ma prawda i jakie...

Jak każdy miałem w życiu wzloty i upadki dlatego jedni mnie lubią, kochają inni wprost przeciwnie nie darzą sympatią lub wręcz nienawidzą. Wszyscy mają swoje powody i motywy. Wielu ludziom tych motywów sam dostarczałem. Nie miałbym komu opowiedzieć swojego życia. Tych ważnych dla mnie osób nie chciałbym rozczarować sobą, lepiej niech widzą mnie takim jak do tej pory. Tym, którzy za mną nie przepadają nie dam satysfakcji i okazji do powiedzenia „tak czułem, wiedziałem „. Poszukałbym schroniska dla bezdomnych osób. Tam znalazł bym kogoś kto przegrał swoje życie.
Nie po to żeby czuć się przy nim lepszym niż faktycznie jestem. Opowiedział bym mu swoją historię, z detalami niczego nie pomijając bo tylko takie wyznanie daje ukojenie i spokój. Taki ktoś wysłucha, pokiwa głową , zamyśli się i nic nie powie. Nie będzie komentował, nie będzie pouczał bo wie, że nie powinien. Tak, to byłby najlepszy spowiednik.

Jak każdy miałem w życiu wzloty i upadki dlatego jedni mnie lubią, kochają inni wprost przeciwnie nie darzą sympatią lub wręcz nienawidzą. Wszyscy mają swoje powody i motywy. Wielu ludziom tych motywów sam dostarczałem. Nie miałbym komu opowiedzieć swojego życia. Tych ważnych dla mnie osób nie chciałbym rozczarować sobą, lepiej niech widzą mnie takim jak do tej pory. Tym,...