Niekiedy ludzie usiłują sprawiać wrażenie idealnych, usiłują wywrzeć na innych zachwyt, jak gdyby jedynymi ważnymi aspektami w przebiegu poznawania nowych ludzi były zalety. O tym jak wszechobecna idealizacja niszczy psychikę młodzieży, przekonałem się na własnej skórze.

Zawód i zażenowanie to uczucia, które telepały mną w cztery strony świata, kiedy wychodziłem z wyremontowanej kamienicy – budynku „szkoły marzeń” po raz ostatni. Słów chemiczki uczącej w zapyziałej, nienasłonecznionej sali na trzecim piętrze nie zapomnę do końca życia.
- W jakim celu zapisałeś się do tej szkoły, skoro nie uczęszczasz na lekcje!? – wykrzyknęła tak, aby usłyszeli to również inni.
Pozwoliłem sobie nie skomentować tych komicznych słów, według mnie świadczących o braku profesjonalizmu oraz nieporadności nauczyciela. Wiedziałem, że oferta pomocy psychologicznej placówki, do której uczęszczałem nie podoływała zadaniom, bo po prostu jej nie było. W głębi serca chciałem usłyszeć: „Co sprawia, że nie chcesz przychodzić na lekcje?” gdzieś na osobności, lecz nieskazitelna oschłość oraz obojętność profesorki zadecydowała o takim, a nie innym przebiegu wydarzeń.

Moment utraty zaufania do społeczności, którą jak dotychczas darzyłem szacunkiem nie należał do przyjemnych. Wszystkie defekty grona pedagogicznego wylały się do mojej świadomości niczym zasadowe roztwory cynku i manganu z baterii alkalicznych. Żadne znaki na niebie nie wskazywały, że przygoda z jedną z wiodących szkół średnich w rankingach skończy się na mojej rezygnacji z nauki.

Niekiedy ludzie usiłują sprawiać wrażenie idealnych, usiłują wywrzeć na innych zachwyt, jak gdyby jedynymi ważnymi aspektami w przebiegu poznawania nowych ludzi były zalety. O tym jak wszechobecna idealizacja niszczy psychikę młodzieży, przekonałem się na własnej skórze.

Zawód i zażenowanie to uczucia, które telepały mną w cztery strony świata, kiedy wychodziłem z...

Założyłam orzechową sukienkę i przepasałam skórzanym pasem z pozłacaną klamrą. Przed wyjściem jeszcze spojrzałam w lustro na wysyp małych okrągłych piegów, które pokrywały moją przypieczoną od słońca skórę na ramionach, nosie i policzkach. "Weź głęboki oddech i trzymaj się. Wszystko będzie dobrze" - westchnęłam i wystawiłam język do dziewczyny po drugiej stronie szklanej tafli.
Wstążka, która podtrzymywała mój luźny kucyk z kasztanowych włosów całą drogę szamotała się z wiatrem. Kiedy otworzyłam drzwi od sali, wszyscy już byli na miejscu. Minęły mnie dwie długowłose dziewczyny o smukłych nogach w mocno opiętych jeansach. Jedna rzuciła mi krótkie, urywkowe spojrzenie i zachichotała pod nosem przycisksjac do ust otwartą dłoń z nienagannym manicure. Poczułam się lekko speszona co rusz to widząc zgrabnie poruszające się sylwetki, odziane w bardzo stylowe ciuszki samych znanych marek. Zwiesiłam głowę i bezpiecznie rejestrowałam w głowie obraz swoich przybrudzonych pantofli.
- Hej! Niezła torebka! - usluszałam gdzieś ponad głową. Dziewczyna w spodniach koloru baby blue, równie obcisłych i stylowych co inne, właśnie wyciągała w moją stronę swoje smukłe palce.
- Jestem Lizzy, a Ty?

Założyłam orzechową sukienkę i przepasałam skórzanym pasem z pozłacaną klamrą. Przed wyjściem jeszcze spojrzałam w lustro na wysyp małych okrągłych piegów, które pokrywały moją przypieczoną od słońca skórę na ramionach, nosie i policzkach. "Weź głęboki oddech i trzymaj się. Wszystko będzie dobrze" - westchnęłam i wystawiłam język do dziewczyny po drugiej stronie szklanej...

Myślę, że mam z główną bohaterką bardzo dużo wspólnego. Gdy natrafiam na jakieś nowe środowisko nie zmieniam siebie, gdy isnieje jakaś niekompatybilność. Po prostu szukam innego środowiska. Wydawałoby się to egoistycznie poprawne z drugiej strony fałszywe. Ale to nie wszystko. Moja osobowość działa jak odbicie lustrzane. Od każdej osoby coś nieświadomie sobie podbieram (ton głosu, rodzaj śmiechu, typowe gesty). Jest to całkowicie poza moją kontrolą, dlatego muszę ograniczać poznawanie nowych osób i środowisk. Przecież nie mogę zatracić siebie. Z drugiej strony może być to tylko urojone usprawiedliwienie mojej aspołeczności. Ot anegdotka.

Myślę, że mam z główną bohaterką bardzo dużo wspólnego. Gdy natrafiam na jakieś nowe środowisko nie zmieniam siebie, gdy isnieje jakaś niekompatybilność. Po prostu szukam innego środowiska. Wydawałoby się to egoistycznie poprawne z drugiej strony fałszywe. Ale to nie wszystko. Moja osobowość działa jak odbicie lustrzane. Od każdej osoby coś nieświadomie sobie podbieram (ton...

W szatni przebrałam się w judogę, czując na sobie spojrzenia dziewczyn wokół. Gdy wyszłam na korytarz, zaczęli gapić się na mnie również faceci. Westchnęłam. Na początku roku akademickiego było mnóstwo nowych studentów, którzy, zapisawszy się na zajęcia z judo, sądzili, że będą mogli przychodzić na nie, ubrani w dres i adidasy, toteż na osobę w judodze patrzyli jak na kosmitę.
Trening miał rozpocząć się dopiero za piętnaście minut, ale i tak postanowiłam wejść już do sali – poniekąd, aby schować się przed tymi spojrzeniami. W sali było już parę osób, oczywiście bez judog. Zrzuciłam japonki i boso weszłam na matę, czując się prawie jak modelka na wybiegu – pod obstrzałem oczu wszystkich wokół. Usiadłam pod oknami, wiedząc, że jak zwykle sensei ustawi nas tam w rzędzie na zbiórkę. Uczestnicy zaczęli powoli zbierać się w środku, nieśmiało zbici w grupkę przy drzwiach – wszyscy w zwykłych strojach sportowych: legginsach, koszulkach i szortach.
Też kiedyś, gdy dopiero zaczynałam moją przygodę z judo, przyszłam na pierwszy trening w topie i legginsach. Teraz z zadowoleniem poprawiłam judogę i zacisnęłam sobie ściślej pas.
Nikt z tych osób nie pofatygował się, aby również wejść na matę. Wszyscy się witali i przedstawiali sobie nawzajem, podając ręce. Pomyślałam ze smutkiem, że jak zwykle wykluczam się z towarzystwa. No ale cóż, zawsze przecież byłam taką outsiderką!

W szatni przebrałam się w judogę, czując na sobie spojrzenia dziewczyn wokół. Gdy wyszłam na korytarz, zaczęli gapić się na mnie również faceci. Westchnęłam. Na początku roku akademickiego było mnóstwo nowych studentów, którzy, zapisawszy się na zajęcia z judo, sądzili, że będą mogli przychodzić na nie, ubrani w dres i adidasy, toteż na osobę w judodze patrzyli jak na...

Witam w waszej krainie na nowej ziemi.Przybywam z "Polandii,i chciałbym Was poznać moi drodzy Guardianie.Słyszałem ,że przygotowujecie się do walki z wrogiem,który wzywa was na pojedynek.Jak się poznamy to może Wam pomogę,o ile zechcecie mnie przyjąć do swoich.To co poznamy się.?Mam nadzieję,że przy waszej pomocy się tu jakoś odnajdę...i dopasuję do was.
-Czy mogę się przedstawić?
-No jasne odezwał się król Guardian.
-Mam na imię Bartolome'u przybywam jak już mówiłem przybywam z krainy zwanej"Polandią",a zadaniem moim jest pomóc wam w waszej misji
-Ja mam na imię Cezar jestem tu królem Guardian,chodź zaprowadzę cię do komnaty moich elfów.Mam ich całe mnóstwo.To świetne wojsko.
-Ale ja nie jestem elfem.Mogę ci pomóc Cezarze bo jesteś już stary i schorowany.Chętnie wyszkolę twoje elfy bo podobno robisz to sam.No dobra to się dogadamy.Ale najpierw chodź ich poznaj.
-Cezarze nie ma sprawy już idę...
-W nagrodę jak wszystko się powiedzie zabiorę Was w poróż do "Polandii"krainy skąd pochodzę i gdzie do tej pory żyłem.
-Cezar
-No dobra, a teraz idziemy.

Witam w waszej krainie na nowej ziemi.Przybywam z "Polandii,i chciałbym Was poznać moi drodzy Guardianie.Słyszałem ,że przygotowujecie się do walki z wrogiem,który wzywa was na pojedynek.Jak się poznamy to może Wam pomogę,o ile zechcecie mnie przyjąć do swoich.To co poznamy się.?Mam nadzieję,że przy waszej pomocy się tu jakoś odnajdę...i dopasuję do was.
-Czy mogę się...

Okrutny książę[bookLink]4856796|Okrutny książę[/bookLink]

Okrutny książę[bookLink]4856796|Okrutny książę[/bookLink]

 [bookCover]4856796|Okrutny książę[/bookCover]