Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agata987651
Cień_człowieka
joola
Gardenia
triste

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agata987651
Cień_człowieka
joola
Gardenia
triste

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Jakiś czas temu byłam w ciąży. Nie wiem kto powiedział, że to cudowny okres w którym ponoć kobieta rozkwita. Widocznie jestem felernym wyjątkiem bo był to mój najgorszy etap życia. Nie dość że przytyłam ponad 40 kilo, ledwo chodziłam i ledwo oddychałam bo psotnik w brzuchu lubił leżeć tak żeby wszystko uciskać to dodatkowo byłam tak niezgrabna że połamałam deski w łóżku na pół tylko się opierając. Na szczęście ten stan dobiegał końca i na dniach miałam rodzić. Pewnego wieczoru zaczęłam się dusić i strasznie bolało mnie podbrzusze. Nie czekałam za długo tylko zadzwoniłam po lubego i pojechaliśmy na szpital. Zrobili mi badania i pierwsze KTG po czym lekarz zdecydował zawieźć mnie na porodówkę gdzie znów zostałam podłączona pod kabelki. Przeszła do mnie pielęgniarka z papierami. Widocznie nie był to jej szczęśliwy dzień bo do miłych nie należała. Już od wejścia usłyszałam
- Leżysz tu bo jesteś zbyt nerwowa - Nie wcale nie mam terminu porodu na za dwa dni pomyślałam - I przewrażliwiona
Nawet się nie odezwałam, wdawanie się w potyczki słowne pewnie tylko by mnie bardziej zestresowało. W tym czasie maluszek trochę się uspokoił i skurcze stały się lżejsze. Po dwóch godzinach wpadł lekarz
- Widzę że u pani lepiej. skurcze są mniejsze więc pójdzie pani do domu bo nie mamy miejsc na sali żeby panią przyjąć. Ma pani wyznaczony termin cięcia na pojutrze więc proszę mocno ściskać uda żeby wcześniej nie rodzić bo i tak pani nie przyjmiemy. Ewentualnie proszę szukać innego szpitala.
Nie zdążyłam się odezwać a go już nie było. Wróciłam do domu i położyłam się spać. Następnego dnia z krwawieniem niestety wylądowałam w innym szpitalu. Okazało się że już był mój czas a mały obwiązał się pępowiną i nie mógł wyjść. Wieczorem razem zasnęliśmy na szpitalnym łóżku a jedyną myślą na dobranoc było to że najlepszy szpital w mieście mógł sprawić poważne szkody na życiu mego dziecka a najbardziej potępiany tego maluszka uratował. Parę dni później po powrocie do domu spotkałam znajomego pracującego w pierwszym szpitalu, dowiedziałam się że miejsca były, ale późną porą niechętnie przyjmują bo to dla lekarzy więcej roboty zamiast odpoczynku. I gdzie tu logika?

Jakiś czas temu byłam w ciąży. Nie wiem kto powiedział, że to cudowny okres w którym ponoć kobieta rozkwita. Widocznie jestem felernym wyjątkiem bo był to mój najgorszy etap życia. Nie dość że przytyłam ponad 40 kilo, ledwo chodziłam i ledwo oddychałam bo psotnik w brzuchu lubił leżeć tak żeby wszystko uciskać to dodatkowo byłam tak niezgrabna że połamałam deski w łóżku na...

W kategorii Absurd roku zawsze wygrają Polskie Koleje Państwowe. Cała historia zaczyna się już zwykle na dworcu, gdzie akurat w godzinach szczytu większość okienek jest nieczynna i kolejki przed kilkoma, które wspaniałomyślnie zostawiono pasażerom do użytku, ciągną się na kilkanaście metrów. Kasjerkom to jednak wyraźnie nie przeszkadza w ucinaniu sobie pogawędek między sobą. Co więcej wobec wydłużających się na ich oczach kolejek zaczynają wykazywać zadziwiająco wysoki poziom cierpliwości w stosunku do wyjątkowo upierdliwych pasażerów, którzy o wszystko dopytują po kilka razy. Za to słysząc uwagi poirytowanych osób odnośnie do ich opieszałości, odpowiadają bez mrugnięcia okiem, że kolejki są takie długie, bo jest za mało kasjerów. Absurd w najczystszej postaci. W tej sytuacji początkowo staram się znaleźć możliwie najkrótszą kolejkę. Biegam więc od okienka do okienka, by w końcu z rezygnacją stwierdzić, że kolejki wszędzie jedna dłuższa od drugiej i tak czy siak trzeba wrócić do punktu wyjścia. Gdy na kilka minut przed odjazdem pociągu w końcu udaje mi się kupić bilet, okazuje się, że nie mam miejscówki. Będąc już do tego przyzwyczajona, staję sobie zatem grzecznie w korytarzu przed wejściem do przedziału. Mnóstwo ludzi wokół mnie znajduje się w identycznym położeniu; przypominamy upchnięte w puszce sardynki. Wówczas pora na absurd kulminacyjny. Oto bowiem przeciska się między nami konduktor i, zdziwiony, że tak tu wszyscy stoimy, wspomina jakby mimochodem, iż ostatni wagon jest pusty. Skoro wagon jest pusty to dlaczego kasjerki sprzedają bilety bez miejscówki?

W kategorii Absurd roku zawsze wygrają Polskie Koleje Państwowe. Cała historia zaczyna się już zwykle na dworcu, gdzie akurat w godzinach szczytu większość okienek jest nieczynna i kolejki przed kilkoma, które wspaniałomyślnie zostawiono pasażerom do użytku, ciągną się na kilkanaście metrów. Kasjerkom to jednak wyraźnie nie przeszkadza w ucinaniu sobie pogawędek między...

Zacznijmy od tego, że panicznie boję się kleszczy. PANICZNIE!!! Do tego stopnia, że po każdym spacerze w lesie oglądam swoje ciało dziesięciokrotnie.

Parę lat temu podczas wyżej opisanej - rutynowej kontroli, zauważyłam GO. Spanikowana zadzwoniłam migiem do rodziców, którzy nie mogli zawieźć mnie do przychodni, bo zachciało im się imprezować sto kilometrów od mojego miasta. Tak, akurat wtedy, gdy ja już byłam drugą nogą na tym lepszym świecie. Zadzwonili więc do sąsiada, które parę minut później zawiózł mnie do lekarza.

Pani Doktor starała się mnie uspokoić, kiedy to rozpoczynała misję usunąć drania i wtedy stało się TO.

Okazało się, że kleszcz nie jest kleszczem a pozostałością po kleju z plastra...

Zacznijmy od tego, że panicznie boję się kleszczy. PANICZNIE!!! Do tego stopnia, że po każdym spacerze w lesie oglądam swoje ciało dziesięciokrotnie.

Parę lat temu podczas wyżej opisanej - rutynowej kontroli, zauważyłam GO. Spanikowana zadzwoniłam migiem do rodziców, którzy nie mogli zawieźć mnie do przychodni, bo zachciało im się imprezować sto kilometrów od mojego...

Wszyscy uważają Anielę za Anioła. Nie dość, że patrząc na nią tylko to ciśnie się na usta to całe jej życie układa sie tak by dostarczyć jej sytuacji, w których sprawdza się jak Anioł.
Piękna blondynka z lokami jak z obrazkow aniołków od księdza chodzącego po koledzie. Codziennie bywajaca w przytulku i wspierajaca potrzebujacych, którzy nie pamiętają nawet jej imienia, bo wszyscy mówią o niej Nasz Anioł. Nauczycielka z powołania, sleczaca nocami nad pracami swoich uczniów by opinia jaką latami sobie wyrobila nie prysla jak bańka mydlana. Dzis jedzie samochodem przez zakorkowane ulice, płacząc i wyzywając wszystkich świętych za rolę w jaka życie ją wtloczylo. ..oczy zapełnione łzami nie dostrzegają małej dziewczynki wjezdzajacej nagle na swoim różowym rowerku na ulice tuż przed jej autem. Spełniające się proroctwo to nie tylko komercyjny chwyt. Adela w koncu zrozumiała, że jest Aniołem. Śmierci.

Wszyscy uważają Anielę za Anioła. Nie dość, że patrząc na nią tylko to ciśnie się na usta to całe jej życie układa sie tak by dostarczyć jej sytuacji, w których sprawdza się jak Anioł.
Piękna blondynka z lokami jak z obrazkow aniołków od księdza chodzącego po koledzie. Codziennie bywajaca w przytulku i wspierajaca potrzebujacych, którzy nie pamiętają nawet jej imienia,...

Dinozatorland i wypasiony park dinozaurów. Pojechaliśmy ze szwagrem, moją siostrą i sześcioletnią córką sąsiadki Agatką. Park dinozaurów podobał się wszystkim. Byliśmy zachwyceni, ale nam wrażeń było mało więc jeszcze postanowiliśmy iść na "Młot". Urządzenie rodem z parku rozrywki, które kręci się dookoła. Pan uprzedził, że gdyby komuś było niedobrze mamy krzyczeć. Mój szwagier gdy tylko maszyna ruszyła zaczął narzekać, że jest mu niedobrze i że już nigdy się nie zgodzi na takie wymysły żeby chodzić na jakieś badziewia! Krzyczał ze nas nienawidzi! Mojej siostrze mina zbladła i zupełnie była totalnie zszokowana! Ja śmiałam się w głos! Ale zreflektowałam się i poprosiłam operatora żeby zatrzymał maszynę. Szwagier zszedł, a my razem z sześcioletnią Agata jeździliśmy jeszcze dobrych kilka razy! A bawiliśmy się wyśmienicie!

Dinozatorland i wypasiony park dinozaurów. Pojechaliśmy ze szwagrem, moją siostrą i sześcioletnią córką sąsiadki Agatką. Park dinozaurów podobał się wszystkim. Byliśmy zachwyceni, ale nam wrażeń było mało więc jeszcze postanowiliśmy iść na "Młot". Urządzenie rodem z parku rozrywki, które kręci się dookoła. Pan uprzedził, że gdyby komuś było niedobrze mamy krzyczeć. Mój...

Sobota,10 lipca 2018, impreza przy Ochotniczej Straży Pożarnej

Do tańca proszą mnie przeróżni panowie: ci z rodziny i ci ze straży,znajomi i obcy, młodzi i starsi. Nie potrafię tańczyć, mimo to nikomu nie odmawiam.


Tego samego dnia, godzina 23:38

Rozmawiam ze znajomą. W pewnym momencie podchodzi do nas raczej już nie młody pan, na oko 45 lat, łysy, w garniturze. Prosi mnie do tańca. Zgadzam się, widząc, że gościu na pewno jest kimś ważnym (nikt zwyczajny o tej porze w garniturze by nie chodził). Wszystko odbywa się naturalnie. Do czasu.


Tego samego dnia, chwilę później

Zaczynam odczuwać na sobie wzrok mojego "partnera". Obserwuje każdy mój ruch. Ignoruję jednak jego spojrzenie, nie czując, by jego ręce dotykały miejsc, których nie powinny.


Niedziela, 11 lipca 2018, godzina 00:13, ta sama impreza

Zaczyna się dziwnie dziać. Po przerwie, której potrzebował zespół, pan w garniturze szuka mnie, nazywając "jego tancereczką". Odmawiam, tłumacząc się koniecznym powrotem do domu. Nieznajomy całuje mnie w rękę, zgadzam się na ostatni taniec.


Tego samego dnia, 5 minut później

Tańczymy. Znów czuję to spojrzenie. Przyciska mnie do siebie. Czekam, aż zespół przestanie grać. Chcę uciec.

Piosenka się kończy. On całuje mnie w policzek. "Bardzo mi sie podobało" mówi z uśmiechem. Pyta czy może zrobić mi zdjęcie. Nie zgadzam się. Wracając do domu obracam się co chwilę, sprawdzając czy za mną nie idzie. W głowie mam obraz seryjnego mordercy, który robi zdjęcie każdej swojej ofierze. Czyżbym czytała za dużo kryminałów?

Sobota,10 lipca 2018, impreza przy Ochotniczej Straży Pożarnej

Do tańca proszą mnie przeróżni panowie: ci z rodziny i ci ze straży,znajomi i obcy, młodzi i starsi. Nie potrafię tańczyć, mimo to nikomu nie odmawiam.


Tego samego dnia, godzina 23:38

Rozmawiam ze znajomą. W pewnym momencie podchodzi do nas raczej już nie młody pan, na oko 45 lat, łysy, w garniturze. Prosi...

Lekcja religii w pierwszej klasie liceum ogólnokształcącego. Temat zajęć dotyczy Ducha Świętego. Część uczniów odrabia pracę domową z języka angielskiego, część rozmawia, ewentualnie gra w kółko i krzyżyk, nudzi się, pozostali słuchają katechetki. Nagle wszyscy przerywają swoje pozalekcyjne zajęcia i skupiają się na słowach katechetki, ponieważ prowadząc lekcję nagle zbacza w kierunku tematu domów publicznych. Słucham i zachodzę w głowę, jakim cudem można w pięć minut przejść od Ducha Świętego do prostytucji! I to jeszcze katechetka. Totalny absurd. Zresztą ta nauczycielka jeszcze nie raz nas zaskoczyła.

Lekcja religii w pierwszej klasie liceum ogólnokształcącego. Temat zajęć dotyczy Ducha Świętego. Część uczniów odrabia pracę domową z języka angielskiego, część rozmawia, ewentualnie gra w kółko i krzyżyk, nudzi się, pozostali słuchają katechetki. Nagle wszyscy przerywają swoje pozalekcyjne zajęcia i skupiają się na słowach katechetki, ponieważ prowadząc lekcję nagle zbacza...

Czekam na autobus. Spóźnia się już dobre siedem minut. Z irytacją spoglądam na zegarek, wystukując stopą rytm bliżej nieokreślonej melodii. W końcu nadjeżdża. Podnoszę z ziemi ciężką torbę i wchodzę do pojazdu. Widzę wolne miejsce, tuż przy oknie, moje ulubione. Z brzegu siedzi około dziewięcioletni chłopiec. Bez trudu mogę się obok niego przecisnąć, ale on blokuje przejście nogą i mówi stanowczo:
- Pani nie może tutaj usiąść. To miejsce jest zajęte. Nie widzi pani?!
- Z tego, co widzę, jest puste. - mówię do niego beznamiętnie.
- Nieprawda! Pani kłamie! Tutaj siedzi mój przyjaciel.
Zaczynam się irytować. Torba już z lekka mi ciąży. Zamierzam zrezygnować, gdy słyszę, jak starszy pan się za mną wstawia.
- Nikt tej młodzieży nie uczy dzisiaj kultury. Przesuń się chłopcze albo puść panią. - kręci głową z dezaprobatą.
- Tutaj siedzi mój przyjaciel. - chłopiec wciąż uparcie blokuje mi przejście.
- A jak daleko ty i twój przyjaciel zamierzacie jechać? - pytam zła, że przytrafiła mi się tak absurdalna sytuacja.
- Tego nie mogę pani powiedzieć. Nie znam pani. Może zechce nas pani porwać? - zamyśla się na chwilę. - Może pani założyć, że jadę do końca tej trasy.
Świetnie! Bo przecież zostało tylko czternaście przystanków. Z tym, że ja też jadę do końca. Stawiam torbę na ziemi zrezygnowana i wyciągam z kieszeni telefon. Cztery przystanki dalej chłopiec sięga ręką na wolne miejsce i po chwili podnosi się z niego.
- Do widzenia! - mówi. Zanim jednak wysiada – na jego dłoni widzę małą biedronkę. Biedronkę?! Biedronka przejechała na siedzeniu dobrych dziewięć przystanków! Absurd!

Czekam na autobus. Spóźnia się już dobre siedem minut. Z irytacją spoglądam na zegarek, wystukując stopą rytm bliżej nieokreślonej melodii. W końcu nadjeżdża. Podnoszę z ziemi ciężką torbę i wchodzę do pojazdu. Widzę wolne miejsce, tuż przy oknie, moje ulubione. Z brzegu siedzi około dziewięcioletni chłopiec. Bez trudu mogę się obok niego przecisnąć, ale on blokuje...