Opuszczając królestwo siedmiu zakonników zgromadziło w starej, drewnianej, pokrytej rzeźbami, wykonanej na zamówienie skrzyni wszystkie historie całego królestwa sięgające tysięcy lat wstecz. Są to historie tak nieprawdopodobne, że wpadając w niepowołane ręce mogłyby zasiać zamęt na całym świecie a nawet doprowadzić do jego zagłady. Tylko nieliczni i godni mogli się zapoznać z owymi historiami i tylko takim dane będzie je odnaleźć i poszerzyć swoją wiedzę o niezwykłości starego świata.

Opuszczając królestwo siedmiu zakonników zgromadziło w starej, drewnianej, pokrytej rzeźbami, wykonanej na zamówienie skrzyni wszystkie historie całego królestwa sięgające tysięcy lat wstecz. Są to historie tak nieprawdopodobne, że wpadając w niepowołane ręce mogłyby zasiać zamęt na całym świecie a nawet doprowadzić do jego zagłady. Tylko nieliczni i godni mogli się...

Siedmiu zakonników opuszcza królestwo, jednak wcześniej postanawiaj ratować to co mają najcenniejsze. Dla jakich skarbów gotowi są narażać własne życie ? Czy jest to złoto, pieniądze, tajemnicze mikstury dające długowieczność albo relikwie ich świętych ? Nie, dla nich najcenniejsze jest to co dla nas powszechne, często zapomniane i niedoceniane. To co dostępne dla wszystkich, a tylko nieliczni z tego korzystają i czerpią niewypowiedziane dobrodziejstwo. Największym skarbem zakonników są książki. Te współczesne im, zakurzone, stare księgi pisane ręcznie przez współbraci. Księgi, które były obserwatorami historii i które tą historię mogą nam opowiedzieć. Czy odważysz się jej posłuchać ?

Siedmiu zakonników opuszcza królestwo, jednak wcześniej postanawiaj ratować to co mają najcenniejsze. Dla jakich skarbów gotowi są narażać własne życie ? Czy jest to złoto, pieniądze, tajemnicze mikstury dające długowieczność albo relikwie ich świętych ? Nie, dla nich najcenniejsze jest to co dla nas powszechne, często zapomniane i niedoceniane. To co dostępne dla...

Pewnego listopadowego wieczoru zakon opuściło siedmiu tajemniczych mężczyzn, zakonników w czarnych habitach i kapturach zaciągniętych na oczy. Wiedzieli, że dopiero po opuszczeniu królestwa będą bezpieczni. Przemykali przez miasta pod osłoną nocy. Nie chcieli być przez nikogo zauważonymi, ponieważ z zakonu wynieśli skarb, skarb, który był pożądany przez wiele osób, zwykłych złodziejów i możnych panów chcących panować nad innymi ludźmi. Tym skarbem była tajemna mikstura zapewniająca nieustanne szczęście, zwana „Esencją radości” oraz kamień zapewniający wieczną młodość i zdrowie „Radosny kamień”. Połączenie tych dwóch skarbów daje nieograniczoną i wieczną władzę nad całym światem. Tajemniczy zakonnicy byli gotowi bronić mikstury i kamienia przed każdym złym człowiekiem, byli gotowi poświęcić swoje życie, byleby nie dostały się w niepowołane ręce. W końcu po miesiącu wędrówki doszli do groty, w której mieszkał potwór. Wiedzieli, że tam skarby będą bezpieczne, bo nikt nie odważy się wejść do mieszkania dzikiej bestii. Zakonnicy odwrócili uwagę zwierza i w głębi groty zakopali swoje skarby. Uff, misja zakończona, świat jest uratowany.

Pewnego listopadowego wieczoru zakon opuściło siedmiu tajemniczych mężczyzn, zakonników w czarnych habitach i kapturach zaciągniętych na oczy. Wiedzieli, że dopiero po opuszczeniu królestwa będą bezpieczni. Przemykali przez miasta pod osłoną nocy. Nie chcieli być przez nikogo zauważonymi, ponieważ z zakonu wynieśli skarb, skarb, który był pożądany przez wiele osób, zwykłych...

Skarby tak pilnie przez lata strzeżone
to kilka zwojów na dnie skrzyni ukryte
w nich zapisane tajemne receptury
na zaklęcia zmieniające oblicze natury
by móc władać każdą ziemię
bez obaw o swoje plemię.
Na dnie tej skrzyni jest też sakwa mała
różnorodnych, ziaren, ziarenek i pestek cała
by ludzie tam gdzie się osiedlą je zabrali, uprawiali
i przez to głodu nie zaznali
i jeszcze jeden skarb tam ukryty
pusty zwój papieru i pióro skryby
po to by spisywać swoje losy
przyszłym pokoleniom zostawić wskazówek stosy

Skarby tak pilnie przez lata strzeżone
to kilka zwojów na dnie skrzyni ukryte
w nich zapisane tajemne receptury
na zaklęcia zmieniające oblicze natury
by móc władać każdą ziemię
bez obaw o swoje plemię.
Na dnie tej skrzyni jest też sakwa mała
różnorodnych, ziaren, ziarenek i pestek cała
by ludzie tam gdzie się osiedlą je zabrali, uprawiali
i przez to głodu nie zaznali
i...

Siedmioro zakonników o przysłoniętych twarzach zasiadło przed ogromnym stołem w celu pewnych ustaleń. Wybór nie był prosty, bo jeden jedyny skarb jaki mogą ze sobą zabrać musi być naprawdę cenny i dawać pewne wskazówki dla potomnych, a gdy czasy mroku przeminą, nowi ludzie odnajdą ową wskazówkę.
Wędrówka dłużyła się w nieskończoność, czterech z nich niosło sporej wielkości metalową skrzynię z pozłacanymi elementami, pozostała trójka rozdzieliła owy skarb między siebie, po czym ruszyli w odpowiednio długich odstępach. Mrok i dzień, słońce zapadało i wstawało jako nowo narodzone, przemarsz trwał wiele dni. Przy końcu wędrówki wspaniała siódemka znów się połączyła. Przy skromnym świetle księżyca, pośród niezbadanej dziczy, zakonnicy odprawiali dziwny i niepojęty rytuał, tak zwany „Rytuał Tajemnicy”, zmuszając tym samym wszystkich obecnych do zachowania sekretu o lokalizacji skrytki. Wedle praw i obowiązujących tradycji wykopali dół o głębokości sześciu metrów. Trójka niosących rozdzielony artefakt, skarb i nadzieje następców ustawiła się odpowiednio wokół skrzyni. Wieko zostało otwarte. W tym czasie części drewnianego fletu udało złożyć się w całość. Piach powoli skrywał skrzynię z niezwykłą zawartością, a dwa drzewa z różowymi liśćmi miały chronić to miejsce przez następne 960 lat, wraz z tajemniczą symboliką jaką skrywał flet.

Siedmioro zakonników o przysłoniętych twarzach zasiadło przed ogromnym stołem w celu pewnych ustaleń. Wybór nie był prosty, bo jeden jedyny skarb jaki mogą ze sobą zabrać musi być naprawdę cenny i dawać pewne wskazówki dla potomnych, a gdy czasy mroku przeminą, nowi ludzie odnajdą ową wskazówkę.
Wędrówka dłużyła się w nieskończoność, czterech z nich niosło sporej wielkości...

Liczne choroby siały w dawnych czasach spustoszenie nie omijając miejsc błogosławionych, klasztorów i zakonów. Ból, zmęczenie i przedziwne "łamanie w kościach" zdawały się być męką nie do zniesienia. Do tego choroba sprawiała że dziwne płyny wyciekały z nosa zapierając dech w piersi w zupełnie negatywnym znaczeniu - całkowicie dosłownym. Mnichowie nie mający do tej pory styczności z grypą uznali jednomyślnie że choroba rozwijająca się w tak zastraszającym tempie i dotykająca co nuż to kolejnego z braci opactwa uznali że zesłana została na nich żywiołowa klęska. Brak jakiejkolwiek styczności z ludnością świecką nie pozwalał mnichom na uzyskanie informacji o tym, że epidemia grypy rozprzestrzeniła się daleko poza mury klasztorne i nie jest żadną klątwą a zaraźną, wirusową chorobą. Bezradność i niewiedz sprawiła że mnisi zaczęli poszukiwania leku w naturze mieszając dostępne składniki i cigle ulepszając tworzone mikstury, aż wreszcie udało im się stworzyć mieszankę doskonale łagodzącą objawy "groźnej klątwy". Mleko kozie zmiodem i czosnkiem okazało się być doskonałym sposobem na odsunięcie klątwy poprzez łagodzenie dziwnych symptomów aż po całkowite odstąpienie klątwy. Ogromna radość zapanowła za klasztornymi murami gdy okazło się że wraz z przedziwną miksturą pojawiła się nadzieja i szans na to by klątwa zaprzestała swego okrutnego żniwa mającego rzekomo wobec mnichów zacząć dziesiątkować członków opactwa. Na złotej tabliczce wyryto przepis na magiczną miksturę wkładając do ogromnej drewnianej skrzyni filiżankę mleka, ząbek czosnku i słoiczek miodu. Skrzętnei skryto skarb by kiedyś na nowo kolejne pokolenia skorzystać mogły z magicznej receptury. Ukryto skarb po to by chronić losy ludzkości i nie pozwolić odejść w zapomnienie magicznej mieszance która ocaliła tenże klasztor....

Liczne choroby siały w dawnych czasach spustoszenie nie omijając miejsc błogosławionych, klasztorów i zakonów. Ból, zmęczenie i przedziwne "łamanie w kościach" zdawały się być męką nie do zniesienia. Do tego choroba sprawiała że dziwne płyny wyciekały z nosa zapierając dech w piersi w zupełnie negatywnym znaczeniu - całkowicie dosłownym. Mnichowie nie mający do tej pory...

Mnichowie byli silni i odważni. Byli wcieleniem wszelkich cnót i zalet. Ich jedyną wadą była ulotna pamięć. Dlatego postanowili zebrać wszystkie swoje pamiątki i cenne przedmioty, mające głównie wartość sentymentalną, w jednym miejscu. Najstarszy z mnichów ukrył w specjalnym medalionie malutką mapkę, aby pewnego dnia powrócić w miejsce, w którym zostawili tak wielki kawał swego życia. Kiedy byli już bardzo starzy, zapomnieli o ukrytym skarbie. Jedynie najstarszych z mnichów, dzięki medalionie, wiedział coś o ukrytym skarbie. Nie mógł sobie jednak przypomnieć, co jest tym skarbem. Namówił swych braci i dzięki mapie dotarli w wyznaczone miejsce. Odnaleźli skrzynię. Otwarli ją, a im oczom ukazały się niezwykłe przedmioty; szkic z podobizną ich matki, magiczna chustka, którą otrzymali w dowodzie wdzięczności za ich pomoc od pewnej ślicznej wróżki, stare monety, które znaleźli kiedyś w lesie, magiczną miksturę, pozwalającą latać, i wiele, wiele innych przedmiotów. Stopniowa odzyskiwali pamięć. Przypomnieli sobie wszystko, całe swoje życie. Przywrócona pamięć była jeszcze piękniejszą nagrodą za ich wędrówkę od znalezionych przedmiotów.

Mnichowie byli silni i odważni. Byli wcieleniem wszelkich cnót i zalet. Ich jedyną wadą była ulotna pamięć. Dlatego postanowili zebrać wszystkie swoje pamiątki i cenne przedmioty, mające głównie wartość sentymentalną, w jednym miejscu. Najstarszy z mnichów ukrył w specjalnym medalionie malutką mapkę, aby pewnego dnia powrócić w miejsce, w którym zostawili tak wielki kawał...

Królowie z Toledo ukryli swe najcenniejsze skarby, które przez siedmiu mnichów zostały okrzyknięte drogocennymi!
Jak się okazuje, nie wszystko co kiedyś miało znaczenie, może być równie ważne dziś.
Królowie z Toledo ukryli swe kapelusze, które założyli jedynie raz w życiu. Ale na jakże wyjątkowy dzień koronacji. Dlatego kapelusze miały tak ogromne znaczenie! Siedmiu mnichów potrafiło docenić sentymentalną wartość przedmiotów! Tylko czy aby na pewno, ta wartość nie uległa znacznej zmianie??

Królowie z Toledo ukryli swe najcenniejsze skarby, które przez siedmiu mnichów zostały okrzyknięte drogocennymi!
Jak się okazuje, nie wszystko co kiedyś miało znaczenie, może być równie ważne dziś.
Królowie z Toledo ukryli swe kapelusze, które założyli jedynie raz w życiu. Ale na jakże wyjątkowy dzień koronacji. Dlatego kapelusze miały tak ogromne znaczenie! Siedmiu...

Co ukrywają Mnisi? Czym jest legendarny skarb królów z Toledo? Tymi skarbami się nie wzbogacisz materialnie, ale możesz wzbogacić swój umysł i ciało, a właściwie je odmłodzić, bo jest to nic innego jak ELIKSIR MŁODOŚCI. Ale mnisi muszą ostrożnie go ukryć, bo na jego tropie są siły zła, które mogą go wykorzystać niewłaściwie. Dlatego ważne jest aby trafiły we właściwe ręce, aby ktoś dalej ukrywał ten sekret, z dala od oczu innych. Bo zło przecież wszędzie ma uszy i oczy, wszędzie ma swoje wtyki i wszystko słyszy, dlatego należy być ostrożnym. Bo ten skarb może dać komuś niewyobrażalną moc...

Co ukrywają Mnisi? Czym jest legendarny skarb królów z Toledo? Tymi skarbami się nie wzbogacisz materialnie, ale możesz wzbogacić swój umysł i ciało, a właściwie je odmłodzić, bo jest to nic innego jak ELIKSIR MŁODOŚCI. Ale mnisi muszą ostrożnie go ukryć, bo na jego tropie są siły zła, które mogą go wykorzystać niewłaściwie. Dlatego ważne jest aby trafiły we właściwe ręce,...

Trzymając pochodnie w rękach, mijali o centymetry skarby, niewidoczne dla zaślepionych, blaskiem złota, oczu. Nie zwracali uwagi, na najcenniejsze nefrytowe relikwie, których zielonkawa poświata ledwo odbijała blask płomieni przez grubą warstwę kurzu. Rzeźbione z nadludzką starannośći rytualne patery, kielichy i szkatuły stanowiące tzw. "Cesarski komplet nefrytu" oczekiwały w spokoju na nadejście, prawdziwych poszukiwaczy. Takich, którym nieobca będzie historia tego miejsca. Takich, którzy nie przyjdą tu jak wielu przed nimi, w poszukiwaniu łatwego zysku. Wreszcie takich, którzy przybędą tu ratować zatracone dziedzicto.

Trzymając pochodnie w rękach, mijali o centymetry skarby, niewidoczne dla zaślepionych, blaskiem złota, oczu. Nie zwracali uwagi, na najcenniejsze nefrytowe relikwie, których zielonkawa poświata ledwo odbijała blask płomieni przez grubą warstwę kurzu. Rzeźbione z nadludzką starannośći rytualne patery, kielichy i szkatuły stanowiące tzw. "Cesarski komplet nefrytu"...