Chęć ucieczki i zostawienia wszystkiego tkwi z tyłu mojej głowy cały czas. I mogłoby się wydawać to złe, że myślę o porzuceniu tego co mam, zostawieniu moich bliskich i wyjechać. Za każdym razem kiedy coś mi nie wychodzi, każda mała rzecz, coraz bliżej jestem decyzji aby uciec. Ale ma to też swoje dobre strony, bo dzięki temu nie rozpaczam nad swoimi porażkami. Owszem jest mi przykro, że nie wszytko idzie po mojej myśli, ale cały czas po mojej głowie krążą myśli o wyjeździe i przestaje już się tak wszystkim przejmować. Bo wiem, że nie ważne co się stanie ucieknę do wymarzonego miejsca, a to czy będę miała kilka porażek czy sukcesów więcej nie będzie się tam liczyć, ponieważ już Tam ucieknę.

Chęć ucieczki i zostawienia wszystkiego tkwi z tyłu mojej głowy cały czas. I mogłoby się wydawać to złe, że myślę o porzuceniu tego co mam, zostawieniu moich bliskich i wyjechać. Za każdym razem kiedy coś mi nie wychodzi, każda mała rzecz, coraz bliżej jestem decyzji aby uciec. Ale ma to też swoje dobre strony, bo dzięki temu nie rozpaczam nad swoimi porażkami. Owszem jest...

Kiedy ostatnio chciałam wszystko rzucić? Przed chwilą! Jak na studenta przystało, od jakiegoś czasu magiczne słowo sesja powoduje w krótkich odstępach czasu na przemian załamania nerwowe i zrywy produktywności nazywanej nauką. Trochę poważniej mówiąc, już od jakiegoś czasu nawał obowiązków, także pozanaukowych, ale też innych problemów, takich jak choroby, problemy międzyludzkie, skłania mnie do rozmyślań co by było gdyby. Najczęściej myślę właśnie o tym czy można od tego uciec? Jak? Gdzie? A może tak naprawdę chcę uciec od siebie, a te wszystkie powody to tylko wymówki by nie wgłębiać się w swoje wnętrze? Nie wiem, ale nawet jeśli to weekend, albo zaszalejmy - cały tydzień, w Bieszczadach, w otoczeniu przyrody na pewno pomógłby poukładać kilka spraw. A jeśli nie wyjazd, to może książka? W końcu czytanie też jest formą ucieczki od rzeczywistości. Ucieczki, która wbrew pozorom często pozwala polepszyć i rozwiązać wiele rzeczywistych spraw...

Kiedy ostatnio chciałam wszystko rzucić? Przed chwilą! Jak na studenta przystało, od jakiegoś czasu magiczne słowo sesja powoduje w krótkich odstępach czasu na przemian załamania nerwowe i zrywy produktywności nazywanej nauką. Trochę poważniej mówiąc, już od jakiegoś czasu nawał obowiązków, także pozanaukowych, ale też innych problemów, takich jak choroby, problemy...

Była taka sytuacja w moim życiu,w której mój cały świat runął jak domek z kart.Wtedy miałam ochotę wsiąść do któregokolwiek pociągu i jechać gdziekolwiek,Zapomnieć o wszystkim i wszystkich,którzy podkładali mi kłody pod nogi.To był bardzo ciężki czas. Najgorsza jest ta bezsilność,takie uczucie,że nie możemy nic zrobić,żeby było lepiej.Jedynym wybawieniem był czas.

Była taka sytuacja w moim życiu,w której mój cały świat runął jak domek z kart.Wtedy miałam ochotę wsiąść do któregokolwiek pociągu i jechać gdziekolwiek,Zapomnieć o wszystkim i wszystkich,którzy podkładali mi kłody pod nogi.To był bardzo ciężki czas. Najgorsza jest ta bezsilność,takie uczucie,że nie możemy nic zrobić,żeby było lepiej.Jedynym wybawieniem był czas.

Nie tak dawno temu. Kiedy przytłoczona kolokwiami, liczbą prac do napisania, zbliżającymi się praktykami w szkole, pracą, brakiem snu, porządnego obiadu o sensownej porze i mnóstwe innych rzeczy, pomyślałam, że mi nie zależy i wystarczy jeśli spakuję jakąś małą torbę, wypłacę gotówkę z konta i wyjadę hen daleko, nie oglądając się za siebie. A wszystko po to by zacząć gdzieś w pięknym miejscu wszystko od nowa. Bez stresu, spinania się, wyścigu szczurów, bogacenia się, konsumpcjonizmu i innych patologii współczesnego świata. Tylko na jak bardzo bezludną wyspę musiałabym się udać, by współczesny świat mnie nie dopadł?

Nie tak dawno temu. Kiedy przytłoczona kolokwiami, liczbą prac do napisania, zbliżającymi się praktykami w szkole, pracą, brakiem snu, porządnego obiadu o sensownej porze i mnóstwe innych rzeczy, pomyślałam, że mi nie zależy i wystarczy jeśli spakuję jakąś małą torbę, wypłacę gotówkę z konta i wyjadę hen daleko, nie oglądając się za siebie. A wszystko po to by zacząć gdzieś...

Aktualnie mam dość. Mam tak bardzo dość, że chciałabym uciec z tego ciała, zostawić tę skórę, pofrunąć gdzieś daleko. Przestać słyszeć, widzieć, czuć. Uciec od wszystkich i wszystkiego. Czego chce ode mnie ten mały człowiek w środku? Jak to będzie, kiedy już się tu pojawi, materialny, rzeczywisty, zdany tylko i wyłącznie na mnie? Jak sobie razem poradzimy? Tylko ja i ono. Dlatego nie mogę uciec, chociaż bardzo bym chciała. Już nawet sen nie jest ucieczką, a bramą do starych koszmarów. Może uda nam się uciec już razem, z małym człowiekiem, który niebawem się pojawi. I będziemy szczęśliwi, gdzieś na końcu świata, z dala od ludzkiego gadania i niechęci. Tylko ja i ono.

Aktualnie mam dość. Mam tak bardzo dość, że chciałabym uciec z tego ciała, zostawić tę skórę, pofrunąć gdzieś daleko. Przestać słyszeć, widzieć, czuć. Uciec od wszystkich i wszystkiego. Czego chce ode mnie ten mały człowiek w środku? Jak to będzie, kiedy już się tu pojawi, materialny, rzeczywisty, zdany tylko i wyłącznie na mnie? Jak sobie razem poradzimy? Tylko ja i ono....

Chcę cały czas uciekać. Wydaje mi się, że ludzie zbyt dużo ode mnie wymagają i naprawdę bardzo chce od nich uciec, ale od rodziny nie da się uciec. Chce uciec od porównywania, wymagań, presji, wielu zadań. Czasami kiedy mnie to przerasta, to naprawdę nie wytrzymuje i uciekam ale tylko myślami.

Chcę cały czas uciekać. Wydaje mi się, że ludzie zbyt dużo ode mnie wymagają i naprawdę bardzo chce od nich uciec, ale od rodziny nie da się uciec. Chce uciec od porównywania, wymagań, presji, wielu zadań. Czasami kiedy mnie to przerasta, to naprawdę nie wytrzymuje i uciekam ale tylko myślami.

Oczywiście Wigilia, jak co dwa lata, gdy zamiast w domu rodzinnym, spędzam ją u teściów. A jest to doznanie wręcz duchowe. Masa jedzenia, bez sensu marnotrawionego, sztuczne uśmiechy, prezenty, w których nieodzownie królują kosmetyki i kubki, wreszcie wspólne oglądanie idiotycznego filmu, dla odpoczynku po rozmowach, które kleić się nie mogą. Teściowie zapraszają całą rodzinę, jest więc nas tam 25 osób, to już jak małe wesele. Dzieciaki biegają i strzelają Ci w głowę świeżo otrzymanymi pistoletami, co i rusz krzyczą, że mam teraz włączyć trzecie życie i przejść w stan uśpienia. Z drugiej strony ciotka prawi swoje morały o tym, jak żyć nie należy, czyli inaczej mówiąc, wychwala linię zawodowej kariery obraną przez siebie i jej córkę, a krytykująca wszystko co poza, czyli w szczególności to, co robię ja. Po drugiej stronie stołu słyszę krzyki teściowej, nawołujące do spróbowania trzeciej ryby po grecku, tym razem jej autorstwa, która jest już dwudziestą potrawą próbowaną tego wieczoru. To nie szkodzi, że ja ryb nie lubię w ogóle, a już jej ryby po grecku, ociekającej tłuszczem w szczególności. Teść z kolei opowiada po raz 516 historię swojego bohaterskiego czynu, jakim była wymiana koła przy 28 stopniowym mrozie na Ukrainie. Jest też dziadek, który po oczekiwaniu na odpowiedni moment, zaczyna mówić, że najgorsze co człowieka może spotkać to brak własnej ziemi, którą można uprawiać i podziwiać siłę natury.
To właśnie moment kiedy chcę to wszystko zostawić i uciec.

Oczywiście Wigilia, jak co dwa lata, gdy zamiast w domu rodzinnym, spędzam ją u teściów. A jest to doznanie wręcz duchowe. Masa jedzenia, bez sensu marnotrawionego, sztuczne uśmiechy, prezenty, w których nieodzownie królują kosmetyki i kubki, wreszcie wspólne oglądanie idiotycznego filmu, dla odpoczynku po rozmowach, które kleić się nie mogą. Teściowie zapraszają całą...

Wielu moich przedmówców pisze, że "codziennie myśli o ucieczce". Absolutnie nie wnikam i nie oceniam ich motywacji, ale dla mnie ucieczka to przyznanie się do porażki, zwłaszcza przed samym sobą. Jestem sfrustrowany pracą? Na złość szefowi ucieknę do konkurencji! Pokłóciłem się z drugą połówką? Uciekam do mamusi! Tylko...czy jest to zachowanie odpowiedzialnego człowieka? Czy po każdym życiowym niepowodzeniu trzeba uciekać? A może lepiej zmierzyć się z trudnościami i je pokonać?
Sam chciałem uciec wiele razy, bo to wygodne rozwiązanie, ale pewna bliska mi osoba powiedziała, że jak raz ucieknę, to będę uciekał już zawsze. I gdziekolwiek bym nie zdezerterował to i tak będę tam ja sam oraz moje demony.

Wielu moich przedmówców pisze, że "codziennie myśli o ucieczce". Absolutnie nie wnikam i nie oceniam ich motywacji, ale dla mnie ucieczka to przyznanie się do porażki, zwłaszcza przed samym sobą. Jestem sfrustrowany pracą? Na złość szefowi ucieknę do konkurencji! Pokłóciłem się z drugą połówką? Uciekam do mamusi! Tylko...czy jest to zachowanie odpowiedzialnego człowieka?...