Szara kobieta szurając nowymi kapciami po wyświechtanym linoleum podeszła do oczka, które było wywiercone tuż nad klamką. Milicja. Wcale się nie zdziwiła. Odkąd trafiła do tego kraju, wiedziała, że długo tak nie pociągnie. "Tak", czyli, jak zawsze. Ale cóż, zrobiła swoje. Gdzieś tam w szarych blokach, w tragicznie wąskich kuchniach siedziały dziewczyny zwerbowane. A może raczej "uświadomione"? Tylko to w jaki sposób będą teraz "uświadamiać" resztę społeczeństwa władzom na pewno się nie spodoba. Florence mocniej zaciągnęła pasek prochowca narzuconego na koszule nocną. Gdy tylko spojrzała w oczy funkcjonariuszy wiedziała, że nie ma szans, że nie ma po co walczyć. Nagle usłyszała to irytujące pociąganie nosem. Takie głębokie, od samych zatok. Wiecznie podpity sąsiad wracający z goździkiem dla swojej głupiej żony. Florence, tylko teraz zrozumiała, że nigdy nie widziała ani nie słyszała odgłosów"żony" przez kartonowe ściany.

Po 10 minutach stała w korytarzu spakowana, z chustką zawiązaną pod brodą. Spojrzała w oczy "sąsiadowi", który na chwilę przerwał grzebać w kieszeniach ogłuszonych "goździkiem" milicjantów. Wymienili się kopertami zapisanymi dziwnym pismem i pożegnali bez słowa

"Dziwna ta Polska. Taki mężczyzna, a jednak patriota"- myślała zbiegając po schodach.

Szara kobieta szurając nowymi kapciami po wyświechtanym linoleum podeszła do oczka, które było wywiercone tuż nad klamką. Milicja. Wcale się nie zdziwiła. Odkąd trafiła do tego kraju, wiedziała, że długo tak nie pociągnie. "Tak", czyli, jak zawsze. Ale cóż, zrobiła swoje. Gdzieś tam w szarych blokach, w tragicznie wąskich kuchniach siedziały dziewczyny zwerbowane. A może...

- Już, no wyłaź - syknął facet w kurtce MO.
Dziewczyna skuliła się i uśmiechnęła nerwowo, posłusznie umykając z pokoju. Chciała zasłonić się zdartą wcześniej sukienką, ale Główny roześmiał się chrapliwie i odtrącił jej rękę lufą rewolweru.
Dziś był jej dzień.
Matka próbowała chronić ją przed takim losem. Ale cóż - urodziła się w niej tej dzielnicy, co trzeba: w gnieździe "mafii" tajniackiej. Tu wszystko było ich - ona też, bo ojca nie stać było na wiele rzeczy w tej cudownej rzeczywistości.
No to poszła, zawlekli ją. W zasadzie, nie było tak źle. Było ich aż osiemnaście, z całej Warszawy. Główny mógł sobie wybierać. Wychodziło jej średnio dwadzieścia kilka dni spokoju w miesiącu i trzy, cztery dni...
Był cholernym sadystą. Wszyscy wokół, gdy dziewczęta znikały w ich burdelach, myśleli, że to jest zbrodnia, porwania i prostytucja.
Zbrodnią było to, co im pokazywali.
Magda zagryzła wargi. Nie było obolała, nie bił jej. Ale w pamięci miała obrazy, które pokazywał, zdejmując z niej ubrania.
Dawał jej zdjęcia robione przez swoich. Byli tak perfidnie sadystyczni, że w końcu przydzielono im odgórnie ilość kul na "wilka" - po jednej, bo zbytnio "bawili się", strzelając im w stopy, w kolana, w brzuch. Jednemu robili rzeczy tak straszne, że Magda codziennie budziła się z płaczem. I zewsząd słyszała szloch pozostałych dziewczyn.
Każde jego słowo to była zapowiedź mordów, krwi, wymiocin, brudu, rozwleczonych wnętrzności i skrwawionych pól. Tak cholernie się go bały.

- Już, no wyłaź - syknął facet w kurtce MO.
Dziewczyna skuliła się i uśmiechnęła nerwowo, posłusznie umykając z pokoju. Chciała zasłonić się zdartą wcześniej sukienką, ale Główny roześmiał się chrapliwie i odtrącił jej rękę lufą rewolweru.
Dziś był jej dzień.
Matka próbowała chronić ją przed takim losem. Ale cóż - urodziła się w niej tej dzielnicy, co trzeba: w gnieździe...

Zginęła czterdziestoletnia kobieta o imieniu Morgan. Nikt nie wie kto jest sprawcą. Prowadziła sklep obuwniczy. Inspektor Cook prowadzi śledztwo. Ma paru podejrzanych: brutalny mąż; siostra, która nie dostała po ojcu spadku i ma pretensję, że dostała go Morgan; bezdomny, który był na miejscu zbrodni; były chłopak; chora psychicznie sąsiadka; klienci, którzy mieli dług w sklepie Morgan. Każda z tych osób miała motyw, od rodzinnych kłótni, po dawne znajomości i zbiegi okoliczności. Inspektor Cook dokładnie przeprowadził śledztwo, tworzył notatki, zbierał materiały. Miał ich tyle, że spokojnie mógłby napisać jej biografię. Mimo to nadal nie wiedział kto jest sprawcą. Po wielu miesiącach śledztwa, nadal sprawa stała w miejscy. Po wielu latach, kiedy inspektor Cook przechodził na emeryturę, a sprawę ta uznano za nierozwiązywalną, ktoś przyszedł do komisariatu policji. Chciał się zobaczyć z osoba prowadząca sprawę Pani Morgan. Zaprowadzili go do biura Pana Cooka. Był to mężczyzna ubrany w garnitur i lakierki. Włosy miał zaczesane do tyłu na brylantynie. Zaczął mówić nim Cook się z nim przywitał
- Dzień dobry. Pamięta Pan sprawę Pani Morgan, sprzed kilku lat?
-Tak
-No więc ja byłem na ,miejscu zbrodni. Mój kolega opił się jakimś tanim bimbrem, zresztą ja też, ale to nie ma teraz znaczenia. Poszliśmy na miasto, było już późno. Mój kolega znalazł jakąś rurę W tamtych czasach wszędzie coś leżało, taki był już RPL. Wymachiwał nią i zobaczył kobietę idąca drogą. Postanowił ja na straszyć. A ja byłem zbyt pijany by go powstrzymać. I on ... on ... proszę Pana, on ją zabił. Problem w tym, że on tez nie żyje.
Inspektora Cooka, aż zatkało, dosłownie, ta sprawa męczyła go od paru lat, a to był tylko gówniany żart młodzieży. Na dowód mężczyzna dał mu kasetę, RPL-owską, starą. Nie wiedział skąd oni mieli kameę, ale mieli. Obraz był czarno-biały i trochę niewyraźny. Kiedy tajemniczy mężczyzna wyszedł z nakazem nieopuszczania kraju, Cook jeszcze raz obejrzał nagranie i zorientował się, że role były odwrotne. To ten mężczyzna zabił Panią Morgan, a nie jego kolega. Mimo słabej jakości rozpoznał go. Wybiegł za nim na ulice i złapał go. Mężczyzna trafił do więzienia.

Zginęła czterdziestoletnia kobieta o imieniu Morgan. Nikt nie wie kto jest sprawcą. Prowadziła sklep obuwniczy. Inspektor Cook prowadzi śledztwo. Ma paru podejrzanych: brutalny mąż; siostra, która nie dostała po ojcu spadku i ma pretensję, że dostała go Morgan; bezdomny, który był na miejscu zbrodni; były chłopak; chora psychicznie sąsiadka; klienci, którzy mieli dług w...

Swąd „klubowych” wypełniał gabinet Józefa Gila. Stary milicjant raczył się „Trybuną Ludu”, gdzie I sekretarz KC PZPR omawiał sukcesy V planu pięcioletniego, gdy do komendy wpadł posterunkowy Kilar.
- Komendancie, pilne!
- Mówcie, Kilar.
- Możliwe, że o mord idzie… W bibliotece.
Polonez dotarł na miejsce w kwadrans. W budynku były dwie osoby, stara bibliotekarka oraz zdenerwowany mężczyzna w średnim wieku.
- To obywatel Piskorz – rzekł Kilar, wskazując na mężczyznę. – Uprzejmie doniósł o zajściu.
- Obywatelu?
- Nie podołam…
- No! - zachęcił Gil.
- To istny niebłagonadiożnost!
- Zreferujcie.
Zdobył się na odwagę.
- Powszechnie wiadomo, że miłościwie nam panująca władza samych dobrodziejstw dostarcza i nieba przychyla niczym matka najlepsza, która dzieci swe kocha i piersią wykarmia. Są jednak karły reakcji w ludowej ojczyźnie, co to się na plugawy, imperialistyczny świat zapatrują. Wstąpiłem, by wziąć córce dzieło „Hela będzie traktorzystką” i ujrzałem to…
Piskorz zaprowadził ich za regały. Farbą napisano: „Precz z komuną!”
- Mówiliście, że o mord iść może, a tu sprawa gorsza. Obywatelko, karty biblioteczne!
Gilprzejrzał nazwiska i podjął decyzję.
- Mamy gagatków!
- Komendancie, skąd wiecie, którzy to? –zdumiał się Kilar.
- To proste, chłopcze, brać wszystkich!
- Przecież tu jest 67 nazwisk, komendant myśli, że oni wszyscy?
- Posterunkowy, my tu nie jesteśmy od myślenia. Co lepiej będzie wyglądało w raporcie, jeden winny czy 67? Poza tym, zapamiętajcie, w PRL nie ma jednostek, liczy się ogół!

Swąd „klubowych” wypełniał gabinet Józefa Gila. Stary milicjant raczył się „Trybuną Ludu”, gdzie I sekretarz KC PZPR omawiał sukcesy V planu pięcioletniego, gdy do komendy wpadł posterunkowy Kilar.
- Komendancie, pilne!
- Mówcie, Kilar.
- Możliwe, że o mord idzie… W bibliotece.
Polonez dotarł na miejsce w kwadrans. W budynku były dwie osoby, stara bibliotekarka oraz...

Towarzysz Orłoś od razu wiedział, że tej herbaty to on raczej spokojnie nie dopije. Wystarczyło, że do jego gabinetu wpadł zdyszany milicjant Bieruk.
- Do pięciuset Stalinów – westchnął Orłoś – ile razy można powtarzać tej babie na recepcji, że jak nie będzie mi ludzi zapowiadać, to zatrzymam jej przydział na papier toaletowy.
- Marek… to znaczy panie Orłoś… tfu, towarzyszu Orłoś. Tu nie ma co wymieniać recepcjonistki. Tu trzeba wymienić wszystkich podwładnych. Akta zostały skradzione! – wykrztusił ledwo zipiący Bieruk. Orłoś stał się blady jak biały orzełek bez korony, który wisiał smętnie na szarej ścianie. Po chwili stał natomiast czerwony jak tło orzełka.
- Ale jazda mi stąd! Agentów wzywać na rychłe spotkanie! Każdego podejrzanego na ulicy z miejsca legitymować! A pani, pani Helenko, niech nie wychyla się zza winkla, tylko parzy mi melisę. Podwójną!
Orłoś usiadł ciężko na krześle. Roztrzęsiona pani Helenka wróciła z powrotem. Chciała właśnie zapowiedzieć jutrzejszą wizytę towarzyszy zza wschodniej granicy. Czerwony na twarzy Bieruk już miał wychodzić, gdy Orłoś zapytał się go:
- A czego te akta dotyczyły?
- Sprawa Lecha W., pracownika stoczni, niekaranego. – na jednym wdechu wyrecytował Bieruk. Orłoś pomyślał chwilę, po czym wyjął z szuflady czerwone Malboro.
- Toście mnie przestraszyli… Siadać, zaraz się czegoś napijemy. Pani Helenko? Proszę wyłączyć czajnik i przynieść dwie te cienkie szklanki – powiedział Orłoś i po chwili dodał - Co on, taki stoczniowiec zwykły, może niby zrobić?

Towarzysz Orłoś od razu wiedział, że tej herbaty to on raczej spokojnie nie dopije. Wystarczyło, że do jego gabinetu wpadł zdyszany milicjant Bieruk.
- Do pięciuset Stalinów – westchnął Orłoś – ile razy można powtarzać tej babie na recepcji, że jak nie będzie mi ludzi zapowiadać, to zatrzymam jej przydział na papier toaletowy.
- Marek… to znaczy panie Orłoś… tfu, towarzyszu...

W latach 70-tych mieszkałem na prowincji i pracowałem w banku jako pracownik fizyczny,taki do wszystkiego.Skarbiec nie był mi obcy.Banki kiedyś były inne niż teraz i kradzieże były inne-bardziej prymitywne.Kradziono prymitywnie,ale skutecznie.
W tamtych czasach ze sklepów pieniądze przynoszono w ponumerowanych torebkach z płótna w kolorze khaki i wrzucano je do otworu znajdującego się z boku budynku.Trafiały ślizgiem do tzw. sortowni.
Pewnego dnia na wrzutni zawisła kartka z informacją o awarii i nakazem wrzucania"portfeli sklepowych"do stojącej obok skrzyni,zamkniętej z tyłu na kłódkę.Nie było obstawy,nikogo do pilnowania.A rano po pieniądzach nie było śladu.Została pusta skrzynia z otwartą kłódką.No i zaczęło się..
W miasteczku aż wrzało.A jaki był mój udział w tym całym przestępstwie?Otóż żaden,ale nie wiedziała tego milicja.Tajniacy zaczęli węszyć.Ormowcy byli wszędzie.Przesłuchiwali pracowników banku,były rewizje w domach.Trafili też do mnie. A u mnie podłoga porysowana.Podejrzenie,że to tu była zbijana skrzynia,przeznaczona do kradzieży.Na nic zdały się moje słowa,że to weselnicy mojej bratanicy porysowali podłogę.Węszyli dalej, aż w końcu poszedłem na dołek (do aresztu).Świadków miałem koło 30,to weselnicy,którzy uczestniczyli w imprezie.Z bratem mieszkaliśmy obok siebie.Wydawał za mąż córkę.U nich były stoły z jedzeniem,a u nas tańce.Stąd porysowana podłoga.Wypuszczono mnie,oczyszczono z oskarżeń,ale co przeżyłem i moja rodzina,to nasze.Złodziei nigdy nie złapano..

W latach 70-tych mieszkałem na prowincji i pracowałem w banku jako pracownik fizyczny,taki do wszystkiego.Skarbiec nie był mi obcy.Banki kiedyś były inne niż teraz i kradzieże były inne-bardziej prymitywne.Kradziono prymitywnie,ale skutecznie.
W tamtych czasach ze sklepów pieniądze przynoszono w ponumerowanych torebkach z płótna w kolorze khaki i wrzucano je do otworu...

Oj nie podoba mi się jak tamten facet na mnie patrzy. Stoję pod pewexem już od godziny, starając znaleźć się klienta. A ten gość wciąż tu drepcze, tuż za rogiem. Niby ubrany jak robotnik, ale gładko ogolony i ogólnie wygląda na służbistę. Jakby nigdy nic, ruszam wzdłuż ulicy. Po pewnym czasie rzucam za siebie spojrzeniem, nie jakoś ukradkowo tylko, ot tak, jakby zrobił to zwykły przechodzień. Cholera idzie za mną. Skręcam między szare bloki, skręcam raz i drugi by w końcu schować się w jakieś klatce schodowej. Czekam tak przez dłuższy czas, słuchając policyjnych syren które zdają się odzywać zewsząd. W końcu wychodzę i bacznie się rozglądając wracam okrężną drogą do domu. Dzisiaj już nic nie sprzedam. Jeszcze trochę drżącymi dłońmi wydobywam klucze i otwieram drzwi. Żona jest w domu, proponuje, bym zjadł zupę.

Jeszcze przed chwilą była na mnie obława, a teraz jakby nigdy nic jem sobie zupę. Zastanawiam się kto to był SB, MO, NKWD. A co jeśli to byli amerykanie? Co teraz będzie? Mam uciekać? Co z Małgorzatą? Co z dzieciakami? Czy wiedzą gdzie mieszkam? W milczeniu przez zaciśnięte gardło wlewałem w siebie zupę i wtedy rozległ się dzwonek do drzwi.
- Kochanie otworzysz?
- Tak – podniosłem się automatycznie. Lecz w środku trząsłem się cały z przerażenia. Wyszedłem na korytarz. Tylko żeby nie zrobili nic Gosi i dzieciom. Podszedłem do drzwi. Dzwonek rozległ się kolejny raz, przerażający niczym ryk lwa. Spojrzałem przez judasza, sąsiadka. Miałem szczęście. Tym razem.

Oj nie podoba mi się jak tamten facet na mnie patrzy. Stoję pod pewexem już od godziny, starając znaleźć się klienta. A ten gość wciąż tu drepcze, tuż za rogiem. Niby ubrany jak robotnik, ale gładko ogolony i ogólnie wygląda na służbistę. Jakby nigdy nic, ruszam wzdłuż ulicy. Po pewnym czasie rzucam za siebie spojrzeniem, nie jakoś ukradkowo tylko, ot tak, jakby zrobił to...

-Milicja otwierać.
Komisarz Skrzat od kilku minut dobijał się do drzwi. Dziś rano otrzymał bardzo ważny telegram. W ten sposób komenda główna MO chciała zawiadomić wszystkie posterunki o ucieczce z więzienia niebezpiecznego przestępcy o ksywie „Grom”. Sam pseudonim początkowo nic komisarzowi nie mówił, ale z upływem godzin wszystko zaczynało samo się układać.
- Tyfus, otwieraj… wiem, że tam jesteś czuję twój uśmiech…
Drzwi zaczęły powoli się uchylać… Komisarz ujrzał znajomą twarz szynkarza.
- Ale o co chodzi panie komisarzu?... – powiedział wyraźnie podchmielony jegomość. – Dlatego pan się tak dobija? Przecież jest środek nocy?
- Dobrze, dobrze pójdziesz z nami. Na posterunku mamy świeżą dostawę „Ptyś”. Napijesz się, dobrze ci to zrobi.
- Ale.. dlaczego na posterunek, ja zapraszam do siebie. Co prawda mam nie posprzątane, ale kawałek dla pana komisarza zawsze się znajdzie. Ja bardzo chętnie z panem porozmawiam. Pan jest taki mądry człowiek, ale wolałbym na neutralnym gruncie. Rozumie pan komisarz.
- Rozumiem, co mam nie rozumieć. Pewnie czegoś się boisz.
- Ja niczego się nie boję.
- Tak więc zapraszam ze mną. Pójdziesz sam, czy zachęcić cię pałką?
- No co też pan. Pójdę, pójdę. Już biorę swoje odzienie.
- Grom spadł mi z serca.

-Milicja otwierać.
Komisarz Skrzat od kilku minut dobijał się do drzwi. Dziś rano otrzymał bardzo ważny telegram. W ten sposób komenda główna MO chciała zawiadomić wszystkie posterunki o ucieczce z więzienia niebezpiecznego przestępcy o ksywie „Grom”. Sam pseudonim początkowo nic komisarzowi nie mówił, ale z upływem godzin wszystko zaczynało samo się układać.
- Tyfus,...

Dla gen. Świercza ranek 28 marca 1947 r. nie różnił się niczym od innych – przywitał go bólem głowy i całkowitą niezdolnością do wyartykułowania swych myśli, gdyby te jakimś cudem się pojawiły. Gdzie ten wszarz?, zastanawiał się i jakby w odpowiedzi, do pokoju wszedł jego adiunkt z metalowym kubkiem w ręku.
- Co tak długo?! – warknął Świercz. – Produkowałeś ten spirytus? Zresztą nieważne, daj go i wy…j!
Adiunkt wykonał polecenie i zniknął za drzwiami. Tajemnicą poliszynela było, że Świercz swoje nieudolne decyzje podejmuje po pijaku; był też pijany, gdy wiosną ’45 wysyłał polskich żołnierzy na pewną śmierć pod Budziszynem, zginęło wtedy 5 tyś. naszych, a 10 tyś. poniosło rany. Po tamtym popadł w niełaskę, ale wrócił do niej, dostając tekę wiceministra MON. Żołnierze jednak pamiętali i cicho poprzysięgli zemstę.

Świercz wyszedł z kwatery, aby dokonać inspekcji bieszczadzkiego garnizonu. Żołnierze stali w równym rzędzie, gdy ruszył ku nim. Jego adiunkt – niczym wierny pies – kroczył tuż za nim. Ale adiunkt nie był wierny. Nie jemu.

Nocą wszystko zostało ustalone. Nikt się nie sprzeciwił. Adiunkt wyjął zza paska nóż i dźgnął generała w plecy. Ostrze zatopiło się aż po rękojeść, a masywna postać wojskowego runęła na ziemię. Zaskoczony Świercz leżąc na brzuchu zobaczył jak para czarnych wyglansowanych oficerek występuje z szeregu i staje przed nim. Zadarł głowę i zobaczył żołnierza celującego ze służbowej tetetki.
- Za brata – wyszeptał oficer i strzelił dwa razy do generała.

Dla gen. Świercza ranek 28 marca 1947 r. nie różnił się niczym od innych – przywitał go bólem głowy i całkowitą niezdolnością do wyartykułowania swych myśli, gdyby te jakimś cudem się pojawiły. Gdzie ten wszarz?, zastanawiał się i jakby w odpowiedzi, do pokoju wszedł jego adiunkt z metalowym kubkiem w ręku.
- Co tak długo?! – warknął Świercz. – Produkowałeś ten spirytus?...