Bardzo dziękuję,po raz pierwszy w życiu coś wygrałam :-)

Bardzo dziękuję,po raz pierwszy w życiu coś wygrałam :-)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

kecajemu
elinia
emilimili
karcia
gosia123

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

kecajemu
elinia
emilimili
karcia
gosia123

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

W naszym domu jest wiele pamiątek rodzinnych z dawnych czasów, jednak najcenniejszą, przynajmniej dla mnie, jest duży obraz wiszący w salonie. Od najmłodszych lat wzbudzał we mnie zachwyt. Przedstawia zieloną polanę pokrytą przeróżnymi kolorowymi kwiatami, przez którą przepływa strumyk z krystalicznie czystą wodą. Obraz wygląda jak fotografia. Od zawsze się w niego wpatrywałam i pragnęłam przenieść się do tego magicznego miejsca. Nigdy nie zastanawiałam się jak znalazł się w naszym domu. Pewnego razu, gdy miałam jakieś 10 lat, razem z babcią zabrałam się za lepienie figurek z masy solnej. Babcia zauważyła, że wpatruje się w obraz i spytała, czy chcę poznać jego historię. Byłam bardzo podekscytowana i od razu się zgodziłam. Z opowieści dowiedziałam się, że babcia bardzo dobrze zna to miejsce i że istnieje ono na prawdę. To właśnie tam spędzała cały swój wolny czas razem ze swoim chłopakiem,a moim dziadkiem. Znaleźli ją przez przypadek, znajdowała się z dala od domostw. Było to ich tajne miejsce spotkań, jak stwierdziła babcia z uśmiechem na twarzy. To właśnie tutaj dziadek się jej oświadczył i była to najwspanialsza chwila w jej życiu. Babcia postanowiła więc zatrzymać polanę "przy sobie" i sama namalowała ten wspaniały obraz. Nie wiedziałam, że ma taki talent. Obiecała mi wtedy, że mnie tam zabierze, niestety niecały rok później zmarła. Kto wie, może kiedyś odnajdę to wspaniałe miejsce?

W naszym domu jest wiele pamiątek rodzinnych z dawnych czasów, jednak najcenniejszą, przynajmniej dla mnie, jest duży obraz wiszący w salonie. Od najmłodszych lat wzbudzał we mnie zachwyt. Przedstawia zieloną polanę pokrytą przeróżnymi kolorowymi kwiatami, przez którą przepływa strumyk z krystalicznie czystą wodą. Obraz wygląda jak fotografia. Od zawsze się w niego...

Pierścień, który widział. Delikatna złota obrączka odlana przez berlińskiego jubilera. Z małym znaczkiem dwóch błyskawic po wewnętrznej stronie. Małe rubinowe oczko płaczące krwawymi łzami. Pierścień, który zobaczył człowieczeństwo w nieludzkiej wojnie. Czuł strach odwiecznych wrogów, niemieckiej gospodyni i młodej ukraińskiej dziewczyny, obejmujących się w piwnicy za workami cebuli, chowających się przed nalotami bombowymi. Słuchał ich próśb o powrót rodziny, o powrót do domu. Pierścień który widział dobro, a nie cień obozów koncentracyjnych. Poznał palce mojej babci po wojnie, jak pakowana do pociągu na wschód dostała go na pamiątkę. Pamiątkę po może jedynej dobrej Niemce, która zamiast niewolniczej pracy dała nadzieję i dobre słowo.
Pierścień który widział czas powojennej odbudowy, zniszczone ręce dziadków budujących Warszawę. Widział jak na świat przyszło dziecko nowych lepszych czasów.
Poznał palce mojej mamy, jak duch babci odchodził z jej woskowego ciała zniszczonego chorobą. Oczko spłynęło krwawymi łzami. Widział kolejne pokoje zajmowane przez obcych, puste garnki z resztką kaszy, kolejki w sklepach i ręce taty zawsze brudne od tuszu. Czuł jego strach przed Wielkim Wciąż Czyhającym Bratem.
Tylko moich rąk nie poznał, za mały mam bagaż doświadczeń, by móc go unieść. By móc zrozumieć czym jest ta pamiątka.
Zmiana na lepsze?
pierścień przebaczenia?

To Symbol Nadziei

Pierścień, który widział. Delikatna złota obrączka odlana przez berlińskiego jubilera. Z małym znaczkiem dwóch błyskawic po wewnętrznej stronie. Małe rubinowe oczko płaczące krwawymi łzami. Pierścień, który zobaczył człowieczeństwo w nieludzkiej wojnie. Czuł strach odwiecznych wrogów, niemieckiej gospodyni i młodej ukraińskiej dziewczyny, obejmujących się w piwnicy za...

Wędki mojego dziadka... Stare, nieskomplikowane. Pasja dziadka i jedno ze źródeł wyżywienia 6-osobowej rodziny. Świeże rybki zawsze na stole były, a i te w galarecie i w occie także. Dziadek nawet jak miał demencje, chodził nad rzekę, bo przecież tam kochał przebywać.

Wędki mojego dziadka... Stare, nieskomplikowane. Pasja dziadka i jedno ze źródeł wyżywienia 6-osobowej rodziny. Świeże rybki zawsze na stole były, a i te w galarecie i w occie także. Dziadek nawet jak miał demencje, chodził nad rzekę, bo przecież tam kochał przebywać.

Jedyna rzecz, która zachowała się po moim pradziadku to piękne listy, wiersze jakie pisał kiedy miał możliwość. Pisane były przez pradziadka, gdy był młodzieńcem. Pamiątka rodzinna. Pradziadkowie i dziadkowie nie kolekcjonowali zastaw czy zegarków. Lubili spędzać czas podczas wspólnej pracy i przy rozmowach o niej. Babcia opowiadała mi o tym na czym praca polegała. Opowieści mojej babci były wspaniałe. Kończyła je z uśmiechem.
Pradziadek miał talent i ten charakterystyczny styl pisania.
Babcia często mi opowiadała jak jej teść pisał modlitwy i połączyłam fakty. Wówczas babcia powiedziała: "Hania jesteś taka jak Twój pradziadek wiersze piszesz i on też je pisał z tym, że nie piszesz modlitw". Powiedziałam do babci wówczas: " Babciu lubię pisać, ale modlić się wolę na głos niż pisać modlitwy". Lekki uśmiech babci poprawił mi nastrój. Lubię od czasu do czasu zobaczyć jak pradziadek tworzył swoje dzieła prozą zapisane.
Babciu dziękuję Ci za opowiadane przez Ciebie opowieści. Dzięki temu mogę podzielić się tutaj. Byłabyś dumna, że Twoje słowa zostały odtajnione w pozytywnym słowa tego znaczeniu.

Jedyna rzecz, która zachowała się po moim pradziadku to piękne listy, wiersze jakie pisał kiedy miał możliwość. Pisane były przez pradziadka, gdy był młodzieńcem. Pamiątka rodzinna. Pradziadkowie i dziadkowie nie kolekcjonowali zastaw czy zegarków. Lubili spędzać czas podczas wspólnej pracy i przy rozmowach o niej. Babcia opowiadała mi o tym na czym praca polegała....

Odkąd pamiętam na ścianie w moim domu wisiał stary, drewniany zegar. O dziwo, działał przez długie lata i nic się z nim nie działo. Moja Prababcia od zawsze patrzyła na niego z melancholią, kiedy wybijał pełną godzinę. Domyślałam się, że przypomina jej dawne czasy, ale nigdy nie wiedziałam jakie wspomnienia kryją się za tarczą tego pięknego zegara. Kiedyś z ciekawości zapytałam ją skąd ma ten zegar. Milczała przez chwilę i tylko wpatrywała się w uciekające wskazówki. Ze szklistymi oczami opowiedziała mi jak jej ówczesny narzeczony (a mój pradziadek, którego nigdy nie poznałam) musiał iść walczyć na wojnie w 1944 roku. Dał jej wtedy w prezencie ten oto zegar, aby mogła odliczać czas do jego powrotu. Niestety mój pradziadek nigdy nie wrócił, zginął podczas ostrzału... Prababcia nie mogła się z tym pogodzić, ale kilka tygodni po jego śmierci okazało się, że spodziewa się dziecka. Tylko to dało jej siłę, żeby żyć. Wierzyła, że razem z dzieckiem musi dać sobie radę, a jej ukochany nad Nią czuwa. Ten piękny zegar towarzyszy jej do dziś i przypomina jej jedynego mężczyznę jej życia.

Odkąd pamiętam na ścianie w moim domu wisiał stary, drewniany zegar. O dziwo, działał przez długie lata i nic się z nim nie działo. Moja Prababcia od zawsze patrzyła na niego z melancholią, kiedy wybijał pełną godzinę. Domyślałam się, że przypomina jej dawne czasy, ale nigdy nie wiedziałam jakie wspomnienia kryją się za tarczą tego pięknego zegara. Kiedyś z ciekawości...

- Mamo...
- Hym?
- Mamy w domu jakąś rzecz przekazywaną z pokolenia na pokolenie?
- Dlaczego pytasz?
- A bo jest taki konkurs na Lubimy Czytać i...
- Poczekaj chwilkę...
Mama długo grzebie w szufladzie by w końcu wyciągnąć pierścień z dużym czerwonym okiem.
- Masz go od babci?
- A ona od swojej mamy. Jego historia sięga wiele pokoleń wstecz. Pewien szlachcic podarował go swojej ukochanej.
- Nie wygląda na aż tak stary.
- Kupiłam go na odpuście gdy byłam w twoim wieku. Musisz w tych konkursach pisać prawdę?
- No wolałabym.
- To dasz go swojej córce. Jak tak będziesz siedziała w tych książkach to wnuków nie doczekam

- Mamo...
- Hym?
- Mamy w domu jakąś rzecz przekazywaną z pokolenia na pokolenie?
- Dlaczego pytasz?
- A bo jest taki konkurs na Lubimy Czytać i...
- Poczekaj chwilkę...
Mama długo grzebie w szufladzie by w końcu wyciągnąć pierścień z dużym czerwonym okiem.
- Masz go od babci?
- A ona od swojej mamy. Jego historia sięga wiele pokoleń wstecz. Pewien szlachcic podarował go...

Bardzo stara rzecz, która jest w mojej rodzinie to puszka po herbacie z początku XX wieku. Rzecz niby błaha ale ma dla mnie wielkie znaczenie, gdyż dostałam ją od mojego śp dziadka. Służyła mu w różnej formie. Kupił ją z pierwszych zarobionych pieniędzy a był bardzo biedny więc herbata ta była dla niego czymś luksusowym. Dziadek opowiadał, że jako młody chłopak kupił herbatę i przyniósł do domu. Mama najpierw go okrzyczała a potem razem zasiedli do herbaty jak wielcy Państwo. Poczęstował też tą herbatą moją babcię a jego przyszłą żonę. Później puszka służyła jako pudełko na przybory do golenia. Ja trzymam w niej moje drobne skarby i pamiątki rodzinne.

Bardzo stara rzecz, która jest w mojej rodzinie to puszka po herbacie z początku XX wieku. Rzecz niby błaha ale ma dla mnie wielkie znaczenie, gdyż dostałam ją od mojego śp dziadka. Służyła mu w różnej formie. Kupił ją z pierwszych zarobionych pieniędzy a był bardzo biedny więc herbata ta była dla niego czymś luksusowym. Dziadek opowiadał, że jako młody chłopak kupił...

Rzecz, która jest w naszej rodzinie od pokoleń to gliniana beczka. Pamięta ona jeszcze czasy moich prapradziadków z okresu przed rokiem 1900. Z przedmiotem tym kojarzy mi się wiele opowieści, które słuchałam jako dziecko od babci, gdy wy

Rzecz, która jest w naszej rodzinie od pokoleń to gliniana beczka. Pamięta ona jeszcze czasy moich prapradziadków z okresu przed rokiem 1900. Z przedmiotem tym kojarzy mi się wiele opowieści, które słuchałam jako dziecko od babci, gdy wy