Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Paulina
SzkockaKrata
Elilaya
Scychopath
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Paulina
SzkockaKrata
Elilaya
Scychopath
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pan Roman był właścicielem wielkiego pola namiotowego nad pięknym jeziorem Omulew na Mazurach. Zawsze miał tłumy gości, na szczęście ja i moja paczka znaleźliśmy ostatnie wolne miejsce na rozstawienie namiotów. Niestety jego sąsiad, pan Witek, nie mógł pochwalić się taką frekwencją i wiecznie narzekał na brak gości. Był ciekaw, jaki jest sekret tak dużej popularności pola namiotowego sąsiada Romana. Po kilku dniach odpoczynku zgodnie ze znajomymi stwierdziliśmy, że czegoś brakuje. Faktycznie, przez te wszystkie dni nie zauważyliśmy ani jednego komara. Nic a nic. Z jednej strony to bardzo dobra wiadomość, z drugiej jednak można powiedzieć, że to taka mała tradycja, iż wracasz z namiotów cała pogryziona przez te insekty. Postanowiłam więc trochę powęszyć i sprawdzić, co jest grane. O drugiej w nocy, zauważyłam, że pan Roman przeskakuje przez siatkę do sąsiada i rozlewa coś na całej działce pana Witka jak i wokół kilku namiotów, które tam zastał. Zakradłam się szybko za nim i zaciekawiona sprawdziłam, co to za ciecz. Jakie było moje zdziwienie gdy okazało się, że to krew. Chwilę zastanowiłam się, o co w tym wszystkim chodzi i nagle połączyłam wszystkie fakty: pan Roman wylewał krew (jak się później okazało wykradał ją z pobliskiej przychodni) na działkę sąsiada i w ten sposób zwabiał tam wszystkie komary. Dlatego też nie dostrzegliśmy wcześniej żadnych insektów, wszystkie "grasowały" u pana Witka i tym samym miał przez to mało klientów. Pomyślałam: "nieładnie, panie Romanie" i nazajutrz poinformowałam o całym zajściu miejscową policję. Byli bardzo wdzięczni, że rozwiązałam też zagadkę znikającej, tak bardzo potrzebnej, krwi.

Pan Roman był właścicielem wielkiego pola namiotowego nad pięknym jeziorem Omulew na Mazurach. Zawsze miał tłumy gości, na szczęście ja i moja paczka znaleźliśmy ostatnie wolne miejsce na rozstawienie namiotów. Niestety jego sąsiad, pan Witek, nie mógł pochwalić się taką frekwencją i wiecznie narzekał na brak gości. Był ciekaw, jaki jest sekret tak dużej popularności pola...

Tragedia się wydarzyła ogłaszam wśród znajomych. Musimy wspólnymi siłami rozwiązać ją zanim ktoś będzie pierwszy.
Pozna się emocje związane ze światem kryminalistycznym. Odkryjemy ten świat z bliska. Każdy z nas zapozna się ze sprawą.
Pomysły na rozwiązanie będą nasuwały same. Wspólna współpraca odkryje świat anomalii przyrodniczej, która wywołała wiele krwi. Rozwiązania nie znam, gdyż znajomi nie dali mi wskazówek.
Sama muszę się zapoznać z moimi notatkami. Miejsce zbrodni las, anomalia przyrodnicza: wąż dusiciel. Rozmawiam z osobami, które były w tym miejscu. Nagle zjawia się moja drużyna:
- Ania mamy rozwiązanie - odpowiedzieli wszyscy chórem
- Tak, a jakie ? - pytam się swojej grupy przyjaciół
- Przypadek sprawił nagłą śmierć przez nieuwagę - odpowiedział kolega
- Boa, pomylił się, ale tym razem nie na żarty - stwierdziłam.
- Masz rację. Liczy się,że jesteśmy tu razem i zobaczyliśmy trudną dla nas tragedię.
Ta tragedia nauczyła Was,że pomagać sobie trzeba zawsze nawet jeśli widzicie niebezpieczeństwo. Sekret w tym,że my spotkaliśmy się tu w lesie, a nie wyznaczyliśmy sobie miejsca spotkania się. Ono samo nas znalazło.

Tragedia się wydarzyła ogłaszam wśród znajomych. Musimy wspólnymi siłami rozwiązać ją zanim ktoś będzie pierwszy.
Pozna się emocje związane ze światem kryminalistycznym. Odkryjemy ten świat z bliska. Każdy z nas zapozna się ze sprawą.
Pomysły na rozwiązanie będą nasuwały same. Wspólna współpraca odkryje świat anomalii przyrodniczej, która wywołała wiele krwi....

Nic nie ugryzło mnie już od godziny. Nietypowa sytuacja, moja pyszna krew zwykle wabi wszystkie komary w okolicy. Coś było nie tak,a ja za wszelką cenę musiałam odkryć gdzie i dlaczego przepadły te małe, krwiożercze bestie. Nie tęskniłam za nimi specjalnie, lecz ich nieobecność była szalenie irytującą anomalią. Udałam się więc do miejscowości oddalonej o jakieś 20km, bo dopiero tam znalazłam najbliższego komara. Złapałam gada do słoika i wpuściłam tam gaz usypiający. Gdy potworek już smacznie drzemał, umieściłam na jego grzbiecie nanonadajnik własnej produkcji. Był na tyle mikroskopijny i lekki, że komar nie powinien odczuwać różnicy przy lataniu z tym dodatkowym balastem. Wróciłam ponownie nad jezioro i odkręciłam słoik. Komar, niewątpliwie przeklinając mnie w duchu, z zemsty za uwięzienie zeżarł trochę mojej krwi. Tym razem mu darowałam, był mi potrzebny. Zabiję go przy następnej sposobności. Opity jak bąk od razu wystartował a ja otworzyłam laptopa z programem szpiegującym i śledziłam lokalizację nadajnika. Po niecałych 2km czerwona kropeczka symbolizująca położenie zamigotała kilkakrotnie i zgasła. Bezzwłocznie udałam się w to miejsce. Okazało się, że to opuszczony magazyn. Zaintrygowana, podkradłam się, aby zajrzeć do środka. Widok człowieka czytającego spokojnie książkę w towarzystwie aparatury zwabiającej komary i wyciskającej z nich krew nieco zachwiał moim światopoglądem. Kiedy obezwładniłam go i przesłuchałam, zwątpiłam w wyznawane dotychczas prawdy jeszcze bardziej, gdyż człowiek ten twierdził, że działa na zlecenie swojego lorda i pana,Vlada II Draculi.

Nic nie ugryzło mnie już od godziny. Nietypowa sytuacja, moja pyszna krew zwykle wabi wszystkie komary w okolicy. Coś było nie tak,a ja za wszelką cenę musiałam odkryć gdzie i dlaczego przepadły te małe, krwiożercze bestie. Nie tęskniłam za nimi specjalnie, lecz ich nieobecność była szalenie irytującą anomalią. Udałam się więc do miejscowości oddalonej o jakieś 20km, bo...

Cóż za idiotyczny pomysł. Nikt, oprócz ciebie Agato, nie postąpiłby w tak irracjonalny sposób. To jest jeden z tych momentów, kiedy chciałabym być zainteresowana tylko spaniem. Na moje nieszczęście uwielbiam książki kryminalne i horrory, dlatego co rusz gdzieś widzę mordercę, albo wymyślam sobie, jak to kuzyn mojego męża jest szalonym geniuszem i próbuje swoje dzieci zamknąć w klatce i robić na nich eksperymenty.
Wszystko zaczęło się dwa dni temu, kiedy zobaczyłam tego obrzydliwego mężczyznę. Wtedy też zauważyłam fakt, że mojej krwi nie chce spróbować ani jeden komar, a do ust nie wpada żadna muszka. Około czterdziesto letni mężczyzna przypominał mi bardzo starą dynię. Nieznajomy śmierdział jak mocz i utykał. Ów człowiek zwrócił na tyle bardzo moją uwagę, iż poświęciłam mu o wiele za dużo myśli. Gdy wróciłam do mojego domku rozpoczęłam tworzyć różne historyjki o tymże właśnie facecie. W pewnym momencie pomyślałam, że to może on spowodował zniknięcie znienawidzonych przeze mnie robaków. Potemwszystko działo się szybko. Pochwyciłam kurtkę i w papciach wybiegłam do lasu.
Cholera i co teraz mam zrobić? Nagle nieznajomy otworzył drzwi swego domu. Natychmiast, kiedy zniknął pomiędzy krzakami pobiegłam cichaczem do środka. Jakież szczęście, że nie zamknął drzwi. Włączam światło i moim oczom ukazuje się prawdziwy świat szaleńca. Słoiki i pojemniki z robakami i jaszczurkami, fiolki, trunki, dwa laptopy, pięć telefonów położonych obok siebie. Obok mnie leżą pudła, pełne żywych komarów, z różnymi adresami. Takie sytuacje dzieją się tylko w książkach, a tu nagle jestem bohaterką jednej z takich historii! Wypadam na zewnątrz i ile sił w nogach biegnę do domu. Musze o tym zapomnieć i przestać czytać kryminały, nie nadaję się do takich akcji, przecież mam sześćdziesiąt lat.

Cóż za idiotyczny pomysł. Nikt, oprócz ciebie Agato, nie postąpiłby w tak irracjonalny sposób. To jest jeden z tych momentów, kiedy chciałabym być zainteresowana tylko spaniem. Na moje nieszczęście uwielbiam książki kryminalne i horrory, dlatego co rusz gdzieś widzę mordercę, albo wymyślam sobie, jak to kuzyn mojego męża jest szalonym geniuszem i próbuje swoje dzieci...

W ciągu pierwszych dni pobytu nad jeziorem zorientowałem się, że ostrzeżenia mojej siostry o wysokim odsetku komarów w tym roku się nie sprawdziły.
Moja siostra jeszcze nigdy mnie nie okłamała, więc postanowiłem zbadać tę sprawę. Wprawdzie cieszyłem się że nie ma tu tych nieudolnych morderców, jednak było to dla mnie tak nierealne jak oczekiwanie na wodę słodką , gdy jesteś zakopany w grobie... na pustyni.
Nie myśląc zbyt długo zabrałem lupę , kozik , kompas ,szczelniejsze ubrania i udałem się w stronę najbardziej podejrzanego miejsca, sklepiku z bronią. Handlarzem był stary Stefan który od pokoleń sprzedawał tu harpuny na ryby i zardzewiałe maczety.
Gdy rozmawiałem z nim ,zachowywał się bardzo dziwnie.
Za każdym razem gdy wypowiadałem głoskę "K" , starzec odpowiadał "nie", po czym gestem wskazywał zardzewiałą maczetę.
W końcu odważyłem się i wypowiedziałem na głos "komary !" .
Stefan z szaleństwem w oczach rzucił się po maczetę.
Nie myśląc ani sekundy skoczyłem na piętro domku Stefana.
Wpadłem do najbliższego pokoju i zastawiłem drzwi szafą.
Gdy odwróciłem się ujrzałem przerażający widok .
Tysiące komarów zmasakrowanych na setki różnych sposobów .
Jedne z uciętą głową , inne powieszone na miniaturowych szubienicach, jeszcze inne wybebeszone.
Łza zaistniała na moim oku, po raz pierwszy, dla tych pięknych, wrednych i denerwujących istot.

W ciągu pierwszych dni pobytu nad jeziorem zorientowałem się, że ostrzeżenia mojej siostry o wysokim odsetku komarów w tym roku się nie sprawdziły.
Moja siostra jeszcze nigdy mnie nie okłamała, więc postanowiłem zbadać tę sprawę. Wprawdzie cieszyłem się że nie ma tu tych nieudolnych morderców, jednak było to dla mnie tak nierealne jak oczekiwanie na wodę słodką , gdy...

Wakacje na Mazurach - ja, piękno przyrody, żaglówka i... komary. Właśnie, a gdzie te krwiożercze bestie się dzisiaj podziały? Wiedziałam, że czegoś mi tu brakuje, bo to utrapienie odczuwałam tu od tygodnia - bzyczy, kąsa i swędzi - katorga. W popłochu rozejrzałam się po okolicy, nic, cisza, trochę jakby złowroga. Nawet odganiający się zazwyczaj od komarów pan Mietek, stoi dzisiaj spokojnie i przez to nienaturalnie. Złapałam za wiosła i płynę dalej, przecież nie zmarnuję urlopu, bo zabrakło komarów. ;) Z trochę przygłupim uśmieszkiem dopłynęłam do brzegu, wysiadłam, rozejrzałam się i przeraziłam. W dole, tam gdzie zaczynają się łąki i przepastne lasy jest ich chyba z milion - komar na komarze, popychany przez komara. Co tam się stało? Zauważyłam w oddali czyjąś sylwetkę, podeszłam bliżej. Kilkoro ludzi wylewało perfumy z fiolek. Skrawki ich rozmowy wyjaśniły mi wszystko, wynikało z niej, że muszą pozbyć się skażonych jakąś substancją perfum, bo są one szkodliwe dla zdrowia ludzi. Tu zapaliła mi się lampka i złożyłam resztę "komarzej" układanki. No tak, nonanal - silna substancja wykorzystywana w przemyśle perfumeryjnym, wabik na komary, wytwarzany także przez ciało człowieka. Ciało... o matko, czy z tych zarośli wystają czyjeś sine ręce? Każdy krok w tył dzielił mnie od zakończenia leniwego urlopu na spokojnych Mazurach.

Wakacje na Mazurach - ja, piękno przyrody, żaglówka i... komary. Właśnie, a gdzie te krwiożercze bestie się dzisiaj podziały? Wiedziałam, że czegoś mi tu brakuje, bo to utrapienie odczuwałam tu od tygodnia - bzyczy, kąsa i swędzi - katorga. W popłochu rozejrzałam się po okolicy, nic, cisza, trochę jakby złowroga. Nawet odganiający się zazwyczaj od komarów pan Mietek, stoi...

Dziewczyna pływała łódką po jeziorze w zupełnej ciszy. Ta głuchość była zastanawiająca, zapadał zmrok. Rozejrzała się dookoła, wtem na molo zobaczyła mężczyznę, który nerwowo patrzył na wszystkie strony. Chyba był zdenerwowany, bo jej nie zauważył. Z baniaka który przyniósł ze sobą zaczął wylewać jaskrawo zielony płyn wprost do wody. Nigdy nie widziała takiego zjawiska, zawartość świeciła się by zgasnąć w otchłani. Po opróżnieniu baniaka zaczął się wycofywać. Dziewczyna postanowiła go śledzić, podpłynęła do brzegu i jak najciszej zaczęła zbliżać się do tajemniczej postaci, kryjąc się w cieniu nadchodzącej nocy. Po 2km doszli do rozpadającej się chaty na brzegu polany. Mężczyzna wszedł do środka. Dziewczyna podkradła się pod okna zaglądając ostrożnie do środka. Pusto.
- Co do licha- szepnęła. Podczołgała się pod drzwi, przez szpary nie zobaczyła nikogo.
Powoli otworzyła drzwi i weszła do środka, przestrzeń 3x3m nie mogła skryć nikogo, pomimo gratów. Zaczęła rozglądać się po kątach.
- Musi być stąd jakieś wyjście- pchnęła pierwszą deskę w ścianie, wtedy otworzyła się pod nią zapadnia i spadła kilka metrów w dół, na stertę materacy. Była tak zaskoczona, że nie zdążyła (na szczęście)krzyknąć. Znalazła jakiś korytarz, w półmroku trzymając się ścian doszła do 3 par drzwi. Wybrała pierwsze na prawo, weszła do środka. Ostrożnie podeszła do oświetlonego stołu.
- Co to jest? - spytała samą siebie zdziwiona.
Na stole leżał rozrysowany plan komara i jego działanie, co może dać bzyczenie, wbicie się w ciało, oraz omamianie w grupie. Tytuł głosił "Komaroborg jako władza nad ludźmi". Dziewczyna przeglądając następne strony była coraz bardziej niespokojna. W głowie kołatała jej się bajka, w której chłopiec grający na flecie potrafił sprawić, że słuchały się go szczury i dzieci...

Dziewczyna pływała łódką po jeziorze w zupełnej ciszy. Ta głuchość była zastanawiająca, zapadał zmrok. Rozejrzała się dookoła, wtem na molo zobaczyła mężczyznę, który nerwowo patrzył na wszystkie strony. Chyba był zdenerwowany, bo jej nie zauważył. Z baniaka który przyniósł ze sobą zaczął wylewać jaskrawo zielony płyn wprost do wody. Nigdy nie widziała takiego zjawiska,...

Żaglówka cięła wodę, jak dobrze naostrzony nóż tnie przez kartkę papieru. Słońce chyliło się ku zachodowi, niebo przybrało barwę szkarłatną niczym dżem wiśniowy w słoiczku. Nadchodziła „godzina K”, podczas której miliony małych krwiopijców wyruszają zatruć życie wszystkich dobrych ludzi, którzy o tej porze nie schronili się jeszcze w bezpiecznych ścianach własnego domu. Woda wokół błyszczała i ze łzami w oczach oczekiwałam końca sielanki. Zdążyło się jednak ściemnić i nic. Żadnego brzęczenia, żadnego roju wylatującego znienacka z przybrzeżnego tataraku. Pomyślałam, że to dziwne i zaraz obudził się we mnie ukryty zmysł małego detektywa. Wzięłam głęboki niuch, w powietrzu nie było niczego dziwnego. Pogoda była optymalna dla owadów odległość od brzegu podpowiadała mi, że powinno swędzieć mnie już co najmniej w 8 miejscach, w tym jednym tak zagadkowym, że nie potrafiłabym właściwie zrozumieć jak coś dało radę mnie tam ugryźć. Zluzowałam żagiel i opuściłam go. Ruch łodzi przeszkadzał mi w koncentracji. Wyginęły? Nie, w jedną noc nie dały by rady. Mają zlot rodzinny? Nie, kurde przecież to insekty. Nie spełniły wymogów Unii Europejskiej? Phi. Sprawa była skomplikowana, bardzo skomplikowana, niczym pęto kiełbasy wiszące na samym szczycie słupa wysokiego napięcia. Zagadka wydawała się nie do rozwiązania. Rozwinęłam żagiel i popłynęłam dalej. Obserwowałam spokojne falowanie wody i nagle zauważyłam światła w oddali. Zrozumiałam wszystko zanim do moich uszu doszło monotonne umca umca. Pozostało się tylko upewnić, popłynęłam tam i moim oczom ukazał się iście przytłaczający widok, mrowie ludzi leżących na ziemi i moje zaginione komary, również niemrawe leżące dosłownie wszędzie. Mogę śmiało powiedzieć, że na tym weselu nikt nie wylewał za kołnierz, ani ludzie, ani insekty.

Żaglówka cięła wodę, jak dobrze naostrzony nóż tnie przez kartkę papieru. Słońce chyliło się ku zachodowi, niebo przybrało barwę szkarłatną niczym dżem wiśniowy w słoiczku. Nadchodziła „godzina K”, podczas której miliony małych krwiopijców wyruszają zatruć życie wszystkich dobrych ludzi, którzy o tej porze nie schronili się jeszcze w bezpiecznych ścianach własnego domu....

Nikt nie lubi komarów, nikt nie lubi być przez nie gryziony i każdy chciałby pozbyć się ich raz na zawsze. To ciche natrętne bzyczenie w okolicy ucha zniszczyło wiele wakacyjnych wieczorów i poranków. O swędzących i czerwonych "pamiątkach" po nich nawet nie chce się mi pisać. Jedyną zaletą polskich komarów jest to, że nie roznoszą żadnych śmiertelnych chorób. Jednak marne to pocieszenie. Tyle słowem wstępu. Będąc w tym roku na wakacjach na Mazurach, ku mojemu zdziwieniu, z dnia na dzień było coraz mniej komarów. Chociaż odczułam ulgę i zadowolenie, wydawało się to, bardzo niezwykłe i podejrzane. Postanowiłam udać się do urzędu miasta i dowiedzieć się, czy nie została przeprowadzana żadna specjalna akcja pod kryptonimem: Wytępić komary z Mazur. Okazało się, że nie. Niestrudzenie szukałam dalej przyczyny. Jedynie właściciel żaglówki wspomniał, że wydaje mu się, że od kiedy przybyło tu 4 młodych mężczyzn, którzy wynajęli od niego domek, komarów z dnia na dzień ubywało. Zaczęłam obserwować ten domek. Zawsze jednak na zmianę jeden z nich go pilnował. Już wiedziałam, że coś jest tak. Musiałam się dowiedzieć tylko co i znaleźć sposób, by "wartownika" odsunąć. Dałam małemu chłopcu 20 zł oraz cukierki. Jego misją było odciągnięcie mężczyzny od domku. I to się udało, bo zaczął płakać, że się zgubił, nie wie, gdzie są jego rodzice i prosi o pomoc. Ja wtedy weszłam do domku i zaniemówiłam. Na półkach stała ogromna ilość słoików, w których znajdowały się.... komary! Ale po co? Nagle na stole zauważyłam kominiarki, plan miasta z zaznaczonym bankiem i godzinami otwarcia oraz preparaty Off. I wszystko jasne. Chcieli napaść na bank używając komarów. Wyciągnęłam telefon i wystukałam numer policji. Chciałam zgłosić planowany napad na bank. I tak dzięki mnie komary wróciły z powrotem.

Nikt nie lubi komarów, nikt nie lubi być przez nie gryziony i każdy chciałby pozbyć się ich raz na zawsze. To ciche natrętne bzyczenie w okolicy ucha zniszczyło wiele wakacyjnych wieczorów i poranków. O swędzących i czerwonych "pamiątkach" po nich nawet nie chce się mi pisać. Jedyną zaletą polskich komarów jest to, że nie roznoszą żadnych śmiertelnych chorób. Jednak marne...