Ona była jego muzą, uwielbiał ją pod każdym względem. On był dla niej uzdolnionym malarzem. Oboje tworzyli niezwykły duet, lecz nigdy miłość ich nie połączyła.
Nadeszło lato i jak każdego roku wybrali się nad jezioro na Mazury. Już pierwszego dnia zauważyli iż nie było komarów, które co roku dawały im w kość. Było jednak coś jeszcze, ale to zauważyli dopiero później. Po rozpakowaniu walizek wyszli przejść się po okolicy. Podczas spaceru nie spotkali ani jednego człowieka. To ich zaniepokoiło i w jej oczach widać było już strach. Ona nie lubiła miejsc na uboczu, gdzie nie było żywej duszy. Po powrocie do ośrodka zapytali właściciela dlaczego nikogo tu nie ma. On odpowiedział im, że wszyscy mają dotrzeć jutro gdyż dopiero został zakończony remont ośrodka. To ich uspokoiło.
Późnym popołudniem zabrali cały sprzęt do malowania i wybrali się na pomost. Ona wygodnie się rozłożyła, przybrała pozę słuszną do stworzenia pięknego obrazu. On zapatrzony w jej piękną sylwetkę dopiero po pewnym czasie zauważył coś bardzo dziwnego po drugiej stronie jeziora. Całą noc nie dawało mu to spokoju. Zbudził się wczesnym rankiem i postanowił to sprawdzić. Po drodze zastanawiał się czy to co zobaczył ma związek z brakiem ludzi nad jeziorem oraz brakiem komarów tego lata. Cały czas szedł przed siebie, podążał za mgłą, która była jakby podświetlona. To było bardzo dziwne zjawisko jednak tak interesujące, że bez wahania chłopak poszedł dalej. Gdy minął tę mgłę znalazł się w tunelu, który był oblepiony komarami. Teraz już chciał się cofnąć, lecz odwrotu nie było. Poszedł więc prosto. Na końcu znalazł się w wielkim laboratorium, w którym jak się później okazało pracowali zaginięci ludzie z ośrodka wczasowego.
On rozwiązał zagadkę, lecz nigdy już nie powrócił do niej.
Ona po długich poszukiwaniach musiała je zakończyć. Zostały jej tylko po nim obrazy.

Ona była jego muzą, uwielbiał ją pod każdym względem. On był dla niej uzdolnionym malarzem. Oboje tworzyli niezwykły duet, lecz nigdy miłość ich nie połączyła.
Nadeszło lato i jak każdego roku wybrali się nad jezioro na Mazury. Już pierwszego dnia zauważyli iż nie było komarów, które co roku dawały im w kość. Było jednak coś jeszcze, ale to zauważyli dopiero później. Po...

"Co to za dziwne buczenie? Chyba dobiega z lasu, idę zobaczyć co tam się dzieję..." Tymi słowami pożegnał się z dziewczyną i zniknął w pobliskich chaszczach. Mijając kolejne drzewa zauważył coś niezwykłego. Las zupełnie pozbawiony był owadów. Zarówno irytujących komarów, jak i pożytecznych mrówek, kształtujących runo leśne po którym stąpał.
Straszne zaciekawienie wkrótce zostało zaspokojone. Na niedużej polanie, do której się zbliżał dojrzał sylwetkę żołnierza. Ubrany był on w bardzo futurystyczne wyglądający uniform z hełmem zakrywającym całą głowę. Mundurowy zdawał się nie dostrzegać- ubrany w klasyczne rybackie spodnie moro i ciemnozieloną koszulkę wtapiał się w barwy otaczającego go mazurskiego lasu. Żołnierz wraz z dwójką swoich kompanów pilnował urządzenia, zamontowanego na przyczepie wojskowej ciężarówki. Nie miał pojęcia na co patrzy więc uwiecznił ten widok pstrykając zdjęcie komórką.
Po chwili postanowił wrócić i ostrożnie wycofał się w kierunku z którego przyszedł.
Po powrocie poczuł coś dziwnego- przy każdym kroku obraz w jego oczach ulegał zatrzęsieniu. Wyglądało to tak jakby ktoś stroił stary telewizor, który miał przed oczami.
Usiadł, poczuł się słabo, wypił szklankę wody, wręczył dziewczynie swój telefon komórkowy.
- "Zobacz co widziaaaa..." - w tym momencie poczuł jakby coś odcinało mu prąd. Padł nieprzytomny na ziemię...

"Co to za dziwne buczenie? Chyba dobiega z lasu, idę zobaczyć co tam się dzieję..." Tymi słowami pożegnał się z dziewczyną i zniknął w pobliskich chaszczach. Mijając kolejne drzewa zauważył coś niezwykłego. Las zupełnie pozbawiony był owadów. Zarówno irytujących komarów, jak i pożytecznych mrówek, kształtujących runo leśne po którym stąpał.
Straszne zaciekawienie wkrótce...

Mazury. Środek upalnego lata.
- Zdzisiu! Poczekaj!
- Zenek? Stary druhu! Ile to już czasu, od kiedy zrobiliśmy wspólny wypad nad Bałtyk?
- Cała wieczność. Co słychać? Jak tam żona i dzieciaki?
- Po staremu. A Ty co taki markotny jesteś?
- Ech, czasami po prostu odechciewa mi się żyć…
- Co się stało?!
- Zbyszek nie żyje….
- Wypadek??
- Zamordowany. Z zimną krwią. W biały dzień.
- Zamordowany? O czym Ty mówisz??
- Nie ma gorszej bestii od człowieka. Zapamiętaj moje słowa. Utłukli go za niewinność. Ciało zostawili na widoku, aż moje dzieciaki się na nie natknęły podczas wieczornego wypadu. Żona narobiła wrzasku, a teraz suszy mi głowę, że cała rodzina jest w niebezpieczeństwie, że pora się stąd wynosić i to ino szybko.
- Boże, biedny Zbyszek. Chłopak był przecież w kwiecie wieku. Mógł jeszcze pożyć. Wiadomo, kto to zrobił?
- Nasi detektywi przeprowadzili szybkie śledztwo. Dowody są jednoznaczne. To gruba letniczka z hotelu „Jeziorak”. Paskudne babsko. Na moją Zosieńkę też polowała, ale cela ma kiepskiego. Paru chłopaków się skrzyknęło, żeby do niej polecieć i odpłacić jej pięknym za nadobne, ale sadystka jedna założyła sobie w oknie moskitierę. Jakby przeczuwała, że planujemy zemstę.
-Ech, to wszystko nie ma sensu. Jak nie ona, to będzie inna. Taki już nasz żywot. Nie znamy dnia ani godziny.
- Ja już jestem tym wszystkim zmęczony. Życie w ciągłym strachu to żadne życie. Zygmunt z kierownictwa podjął decyzję. Do końca tygodnia wszyscy się mają spakować i całą kolonią przeprowadzamy się do Niemiec. Tam i ludzie milsi, i lepsze warunki socjalne.
- Mogę lecieć z wami?
- Jasne, stary. My komary musimy się trzymać razem!

Mazury. Środek upalnego lata.
- Zdzisiu! Poczekaj!
- Zenek? Stary druhu! Ile to już czasu, od kiedy zrobiliśmy wspólny wypad nad Bałtyk?
- Cała wieczność. Co słychać? Jak tam żona i dzieciaki?
- Po staremu. A Ty co taki markotny jesteś?
- Ech, czasami po prostu odechciewa mi się żyć…
- Co się stało?!
- Zbyszek nie żyje….
- Wypadek??
- Zamordowany. Z zimną krwią. W biały...

Wiadomość z ostatniej chwili! Czy grozi nam zagłada?

W ostatnich dniach doszło do masowego pogromu komarów. Sprawcy zaczęli rozpylać szkodliwy temu gatunkowi gaz. Na terenie całego województwa warmińsko-mazurskiego wyginęły prawdopodobnie wszystkie dorosłe osobniki komarów.

Jak donosi inspektor Skalski większość członków tajnej organizacji „Śmierć Komarom” w dalszym ciągu pozostaje niezidentyfikowana. Jednak dzięki skutecznej interwencji ujęto kilku podejrzanych, w tym jednego z potencjalnych przywódców grupy.

Ekolodzy alarmują, że doszło do poważnego zaburzenia ekosystemu! Proponują również objęcie częściową ochroną larw komarów, które występują na skażonym terenie.

Wiadomość z ostatniej chwili! Czy grozi nam zagłada?

W ostatnich dniach doszło do masowego pogromu komarów. Sprawcy zaczęli rozpylać szkodliwy temu gatunkowi gaz. Na terenie całego województwa warmińsko-mazurskiego wyginęły prawdopodobnie wszystkie dorosłe osobniki komarów.

Jak donosi inspektor Skalski większość członków tajnej organizacji „Śmierć Komarom” w dalszym...

"Komary zeżrą cię" - powiedział miejscowy i to była prawda. Po kilku dniach zacumowałem w jednej z zatoczek. Nie byłem tu sam. Miejsce było zajęte przez starsze małżeństwo. Przyjęli mnie jednak serdecznie i zaprosili bym rozbił się obok nich. Zwłaszcza, że w okolicy nie ma ani jednego komara. Niedowierzałem, ale to był pierwszy wieczór bez kurtki, czapki i innej garderoby nie pasującej do lata. Dopytywałem nowych znajomych, w czym rzecz, ale robili tajemnicze miny i żartowali o specjalnych mocach.
To było dziwne i rankiem poszedłem wzdłuż brzegu, sprawdzić jak daleko sięga ta aura. Brzeg zdziczał i porósł gęstymi trzcinami. Usłyszałem charakterystyczny dźwięk. Przedarłem się przez trzciny, a dźwięk narastał. To już nie było brzęczenie, a grzmienie, huczenie miliardów owadów. Żywa czarna chmura falowała niczym olbrzymi owadzi pulsar. "Ach, tu są bestie" - pomyślałem, i postanowiłem się wycofać, by komarzyce nie zainteresowały się moimi krwinkami. Lecz obłok owadów uniósł się i zobaczyłem widok, który zmroził mi krew w żyłach. Owady unosiły się nad skrępowanym sznurami, nagim człowiekiem. Jego wygląd był nienaturalny, niespotykanie blade ciało zapadnięte, jakby potworna ssawa wyssała z niego życie z wnętrznościami. Wstrząśnięty biegłem do obozu, gdy jasna błyskawica myśli zamurowała mnie w miejscu.
"Jeśli zostaniesz z nami, tym dłużej nie będzie komarów, zobaczysz"- przypomniałem sobie słowa starszej kobiety wypowiedziane ze zjadliwym uśmiechem, którego wówczas nie zrozumiałem. Uspokoiłem się i zaplanowałem odwrót. Znajomym oznajmiłem, że chcę się zrewanżować za gościnę i popłynę do sklepu. Oczywiście popłynąłem, ale do najbliższego komisariatu.
Jak się później dowiedziałem, w trzcinach znaleziono jeszcze trzy ciała. Starsi państwo zostali zwolnieni. Udowodniono im jedynie udział w zabawie w Indian. Biegły psycholog orzekł posuniętą demencję. Mam jednak na ten temat swoją opinię.
Żaglówkę sprzedałem, na Mazury nie jeżdżę. Wolę chłód alpejskich lodowców. Tylko czasem budzi mnie ze snu brzęczący dźwięk komarzycy z twarzą starszej kobiety...

"Komary zeżrą cię" - powiedział miejscowy i to była prawda. Po kilku dniach zacumowałem w jednej z zatoczek. Nie byłem tu sam. Miejsce było zajęte przez starsze małżeństwo. Przyjęli mnie jednak serdecznie i zaprosili bym rozbił się obok nich. Zwłaszcza, że w okolicy nie ma ani jednego komara. Niedowierzałem, ale to był pierwszy wieczór bez kurtki, czapki i innej garderoby...

Rozkoszowała się ciepłym wieczorem w altanie, gdy dołączył do niej Wojtek, z butelką wina oraz talerzem serów i owoców. Nie skrywał swoich zamiarów i już po chwili jego usta błądziły po jej rozgrzanej słońcem skórze. Uwielbiała to, ale zauważyła przytomnie:
- Lepiej przenieśmy się do domku, zanim komarzyce całkowicie pozbawią nas krwi...
- Wczoraj pływałem do późna, i jakoś mnie oszczędziły – skomentował, nie przerywając gry wstępnej.
- Dziwne... Woda, ogień... Zazwyczaj były ich tu tysiące...
- Pewnie wbijają się teraz w jakieś bardziej apetyczne kąski w pobliżu – zaśmiał się, i dodał szybko: Dla mnie to Ty jesteś najsmaczniejsza!
Odwzajemniała jego pieszczoty, starając się nie robić za dużego hałasu. Podczas późnego, leniwego śniadania tradycyjnie słuchali lokalnego radia.
- Otrzymaliśmy kilka niepokojących próśb od rodziców, których córki wyjechały na obóz przetrwania, rzekomo odbywającego się w naszych okolicach – mówił spiker. Apelujemy do organizatorów, których chwilowo nie udało się ustalić, aby pozwolili dziewczynom skontaktować się z domem. Wiemy, że to wbrew regułom survivalu, ale spokój płacących za obóz rodziców jest równie ważny – próbował żartować, ale ton jego głosu wskazywał na to, że sytuacja jest poważna.
- Apelujemy też do mieszkańców i turystów, aby zgłaszali nam ewentualne spotkania z uczestniczkami obozu – dodał na koniec, nieprofesjonalnie łamiącym się głosem.
- Cholera – wymruczał Wojtek. Grunt idealnie przygotowany pod wielodniowe wymyślne tortury zakończone powolną śmiercią. Mogą je odnaleźć za kilka lat, albo nigdy...
- Żyją, jeszcze żyją, choć pewnie są ranne i krwawią – ucięła zdecydowanie. I są cholernie blisko nas. To one są lepszym kąskiem dla komarzyc. Dzwoń po policję.

Rozkoszowała się ciepłym wieczorem w altanie, gdy dołączył do niej Wojtek, z butelką wina oraz talerzem serów i owoców. Nie skrywał swoich zamiarów i już po chwili jego usta błądziły po jej rozgrzanej słońcem skórze. Uwielbiała to, ale zauważyła przytomnie:
- Lepiej przenieśmy się do domku, zanim komarzyce całkowicie pozbawią nas krwi...
- Wczoraj pływałem do późna, i jakoś...

Od początku coś było nie tak. Oprócz podpitych miłośników szant kołyszących się na kei nic nie zakłócało wieczornej ciszy. Nawet... komar.
Komar?
Emil podniósł się gwałtownie, budząc przy tym śpiącą Majkę, która wydała z siebie gniewne sapnięcie. W namiocie było gorąco i ciasno, ale w tym roku nie było ich stać na nic lepszego.
- Komary!
- Co...?
- Gdzie są komary?
- Boże, majaczysz, coś ci się przyśniło, idź spać – wymamrotała Majka, przekręcając się na drugi bok w szeleszczącym śpiworze.
- Nie ma ani jednego cholernego komara w tym roku. Nie otworzyłaś nawet tubki z maścią na ugryzienia!
- No i co w związku z tym? - Majka spojrzała na niego z pewnym zaciekawieniem, bo fakt, tubka leżała wciąż na dnie torby. Emil tylko się uśmiechnął.
Przez następne kilka dni śledzili... wszystkich, którzy wydali się podejrzani. Ich uwagę zwrócił dziwny typ o nerwowych tikach i rozbieganych oczach, który na widok kaczki uciekł z dzikim wrzaskiem. Duet wpadł na trop. Dyskretnie wypytywali o podejrzanego, nomen omen, nazwiskiem Gołąb. Facet miał ciężką ornitofobię – panicznie bał się wszystkich ptaków i nawet zamierzał zmienić nazwisko.
- Dlaczego się upierasz, że to on?
- Mówię ci, kobieca intuicja – mruknęła Majka. I faktycznie. Jak się okazało, Gołąb odkrył zabójczy dla komarów środek, dochodząc do wniosku, że to wykończy żaby, a brak żab doprowadzi do śmierci... bocianów, których nie cierpiał z całego serca.
- Ale bociany jedzą też ryby i gryzonie i...
- Z takim nie pogadasz. Wariat.

Od początku coś było nie tak. Oprócz podpitych miłośników szant kołyszących się na kei nic nie zakłócało wieczornej ciszy. Nawet... komar.
Komar?
Emil podniósł się gwałtownie, budząc przy tym śpiącą Majkę, która wydała z siebie gniewne sapnięcie. W namiocie było gorąco i ciasno, ale w tym roku nie było ich stać na nic lepszego.
- Komary!
- Co...?
- Gdzie są komary?
-...

Kiedy potrzebuję czasu dla siebie, siadam na brzegu jeziora i wpatruję się w spokojne czasem wzburzone fale. Działa to kojąco na wszelkie zmartwienia, pozwala płynąć swobodnie myślom. Szum wody, szelest liści poruszonych wiatrem, brzęczenie skrzydeł owadów. Trudno wyrazić cudowne właściwości tego miejsca.
Jak zwykle, siadam w moim ulubionym miejscu. Staram się zrelaksować, ale coś mi na to nie pozwala. Czegoś brakuje. Obserwuje wszystko wokół mnie. Ale nie wiem co się zmieniło. Zamykam oczy i nasłuchuję. Wiem. Nie ma komarów, o tej porze zawsze ich pełno. Nie rozumiem.
Spaceruje wzdłuż brzegu, szukając czegoś niezwykłego. Godzinę później widzę porzucony but. Szukam kolejnych śladów. Krew, w powietrzu unosi się jej metaliczny, mdlący zapach. Jest na liściach. Zakrzepła, bordowo-brązowa. Zbiera mi się na wymioty, ten smród zgniłego mięsa. Jednak nie zatrzymuję się.
Przechodzę przez gąszcz krzewów i staję jak wryta. To noga, bez buta. Przesuwam wzrok dalej. To mężczyzna, sądząc po odorze jaki wydziela jego ciało i ilości krwi, jest martwy. Nie wytrzymuję, odwracam się i wypluwam treść żołądka. Dzwonię na policję.
Jednak nie mogę tak zostawić tej sprawy, rozglądam się szukam jakiś dowodów. Jest. Na gałęzi został kawałek materiału i nie należy on do denata. To fragment jednej z kurtek naukowców, którzy nie dawno przeprowadzali tu badania fauny. Musieli zaprzestać, bo nie uzyskali pozwolenia na kontynuacje. Ale dlaczego mieliby kogoś zabić?
Postanawiam nie czekać na władzę i ruszam dalej. Po 10 minutach zaczynam słyszeć rozmowy. Skradam się. Widzę naukowców, którzy rzekomo wyjechali. To muszą być oni, zabili tego człowieka.
Kiedy spoglądam w dal, wiem już dlaczego zginął i co się stało z komarami. Widzę je, są nienaturalnie duże. Biedny człowiek, zobaczył coś czego nie powinien.

Kiedy potrzebuję czasu dla siebie, siadam na brzegu jeziora i wpatruję się w spokojne czasem wzburzone fale. Działa to kojąco na wszelkie zmartwienia, pozwala płynąć swobodnie myślom. Szum wody, szelest liści poruszonych wiatrem, brzęczenie skrzydeł owadów. Trudno wyrazić cudowne właściwości tego miejsca.
Jak zwykle, siadam w moim ulubionym miejscu. Staram się zrelaksować,...

Śledztwo ws.komarów- dzień 5
Tej nocy, wszystko się wyjaśni- pomyślałam. Dziś z moimi przyjaciółmi odkryjemy tajemnice zaginionych komarów.
Od kilku godzin, jesteśmy bliscy rozwiązania zagadki. Parę dni temu spotkaliśmy tajemniczego jegomościa, którego postanowiliśmy śledzić. Dziś naddała się okazja, aby zrealizować ten plan. Kiedy zobaczyliśmy nieznajomego, zaczailiśmy się w zaroślach. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy wyjął z kieszeni harmonijkę i zaczął grać dziwną melodyjkę, nagle zleciało się wokół niego dużo komarów. Tajemniczy grajek podążał wzdłuż wąwozu, poszliśmy za nim. Mężczyzna skończył grać i komary schowały się w koronach drzew, nasz nieznajomy za czymś czekał, nie pozostało nam nic innego, jak tylko czekać...
Śledztwo ws. komarów- dzień 6
Nastał ranek. Wschód słońca był przepiękny. Siedzieliśmy w zaroślach i czekaliśmy, co się wydarzy. Nagle zauważyliśmy wojskowe samochody. Podjechały do naszego grajka, który ponownie przywołał komary. Wojskowi wyciągnęli tajemniczy przedmiot, przypominający wielki słoik, do którego złapali komary. Dzięki naszym niezawodnym podsłuchom (miniaturowe pluskwy na grzbiecie ptaków) dowiedzieliśmy się, że wojsko robi nielegalne eksperymenty. Prawda była porażająca. Okazało się, że MON, pragnie „wytresować” komary jako straszliwą broń przeciwko naszym wrogom. Nasze zdobyte dowody przekazaliśmy mediom. Po naszym materiale wybuchła międzynarodowa afera, a my dostaliśmy dużo zleceń, jako detektywi...

Śledztwo ws.komarów- dzień 5
Tej nocy, wszystko się wyjaśni- pomyślałam. Dziś z moimi przyjaciółmi odkryjemy tajemnice zaginionych komarów.
Od kilku godzin, jesteśmy bliscy rozwiązania zagadki. Parę dni temu spotkaliśmy tajemniczego jegomościa, którego postanowiliśmy śledzić. Dziś naddała się okazja, aby zrealizować ten plan. Kiedy zobaczyliśmy nieznajomego, zaczailiśmy się...

Słyszysz? – zapytała przestraszona.
Co dokładnie, moja droga?
Jest cicho, za cicho…
Faktycznie, jakby czegoś było brak, ale czy nie powinno tak być? Cisza pomaga się zrelaksować.
Kobieta zastanowiła się nad odpowiedzią ukochanego, jednak głusza ją zastanawiała.
Już wiem, czego tu nie ma. To niemożliwe, ale nie dostrzegam nigdzie komarów - nie słychać ich bzykania, żaden mnie nie ukąsił, a przecież jeszcze nie wyleczyłam się z wczorajszych ran. Coś musiało się stać. Nie mogły przecież tak nagle zniknąć.
Nie wiem jak Ty, ja idę spać, nie będę sobie zawracał głowy tymi owadami.
Jak wolisz, ja rozwiążę tę zagadkę.
Pożegnali się. Ola wiedziała jednak, że to tajemnicze zniknięcie nie pozwoli jej zasnąć. Musiała więc za wszelką cenę odnaleźć biedne zwierzątka. Od zawsze uwielbiała przygody, w których mogła się wykazać. Rozwiązywanie łamigłówek było jednym z najważniejszych jej hobby, któremu poświęcała dużo wolnego czasu. Niektórzy mogliby pomyśleć, że lubi być kąsana przez komary, skoro tak jej ich brak. Jednak prawda jest inna, kobieta nie jest przyzwyczajona do zmian. Utrata tych owadów burzy jej harmonię. Sprawdziła cały pensjonat, w którym się zatrzymała, ale nie znalazła tam śladu komarów. Nie mogła pojąć przyczyny tego stanu rzeczy. Większość osób już spała więc nie mogła nikogo się poradzić. Sama nie mogła znaleźć żadnego wytłumaczenia. Zrezygnowana chciała już powrócić do pokoju, ale wiedziała, że sen szybko nie nadejdzie. Zaczęła biegać, by się lekko zmęczyć – nie wiedziała, że to będzie taki dobry pomysł. Gdy wybiegła z pensjonatu usłyszała bzyczenie, a im dalej odbiegała, tym głośniejszy był ów dźwięk. Okazało się, że komary są, ale nie w pensjonacie, gdyż tam zastosowano świece zapachowe i programy odstraszające te owady. Zadowolona Ola mogła wrócić do pokoju.

Słyszysz? – zapytała przestraszona.
Co dokładnie, moja droga?
Jest cicho, za cicho…
Faktycznie, jakby czegoś było brak, ale czy nie powinno tak być? Cisza pomaga się zrelaksować.
Kobieta zastanowiła się nad odpowiedzią ukochanego, jednak głusza ją zastanawiała.
Już wiem, czego tu nie ma. To niemożliwe, ale nie dostrzegam nigdzie komarów - nie słychać ich bzykania, żaden...