Moje najwcześniejsze wspomnienie to zabawa z bratem i kuzynką (mieliśmy między 5 a 6 lat) w "budowanie bazy". Baza była pod stołem u babci w pokoju cała osłonieta kocami. Po którejś wyprawie po poduszki do bazy zostały zabrane nożyczki. Rozmowy pod stołem ucichły i po chwili wychodzi moja kuzynka z bazy z obciętą przy samej skórze grzywką, wyglądała komicznie, śmiechy i radości było co nie miara :)

Moje najwcześniejsze wspomnienie to zabawa z bratem i kuzynką (mieliśmy między 5 a 6 lat) w "budowanie bazy". Baza była pod stołem u babci w pokoju cała osłonieta kocami. Po którejś wyprawie po poduszki do bazy zostały zabrane nożyczki. Rozmowy pod stołem ucichły i po chwili wychodzi moja kuzynka z bazy z obciętą przy samej skórze grzywką, wyglądała komicznie, śmiechy i...

Mnie w pierwszym zapamiętanym wspomnieniu gorzko powitała szara rzeczywistość..
Mój dziadek był alkoholikiem. Na trzeźwo - cudownym, kochającym mężczyzną, gotowym oddać nieznajomemu ostatnią koszulę. W „ciągu” – sam takowej niejednokrotnie potrzebował. Za dzieciaka nigdy nie widziałam go pijanego, z babcią od lat już nie mieszkał, a gdy widywałyśmy go na ulicy, mama zakrywała mi oczy.
Tego dnia, dziadek od ponad dwóch tygodni był czysty, poprosiłam, by babcia i mama pozwoliły mi nocować u niego. W nocy zawsze się wygłupialiśmy albo leżeliśmy na łóżku i słuchaliśmy „skrzatów” biegających po poddaszu. Byłam bardzo przekonująca i drżąc z podniecenia, pojechałam. Weszłam do pokoju i zapytałam dziadka, czy pójdziemy na lody. Głosem nieco przytłumionym, odpowiedział „oczywiście”. Pobiegłam się ubierać, a gdy wróciłam, dziadek wciąż siedział na fotelu ze zwieszoną głową. Wystraszyłam się, krzyknęłam, a on mruknął, że już, już idziemy. Poszłam po czapkę. Wróciłam. On – ani drgnął. Zaczęłam krzyczeć, nie reagował. Serce biło mi jak oszalałe, łzy leciały ciurkiem. Nie wiedziałam: czy jest na mnie zły czy woli spać niż być ze mną? Wybiegłam z domu w ciemną noc i popędziłam do sąsiadów. Zadzwonili do babci. Wraz z ich córką czekałam na progu domu jej na przyjazd. Drżałam ze strachu. Gdy tylko samochód przyjechał, wtuliłam się w ciepłe ramiona.
Po czasie okazało się, że dziadek godzinę przed moim przyjściem opróżnił butelkę. Nigdy więcej się do niego nie uśmiechnęłam. Miałam wtedy cztery lata i do dziś serce bije mi jak oszalałe na wspomnienie nieruchomego mężczyzny siedzącego w fotelu.

Mnie w pierwszym zapamiętanym wspomnieniu gorzko powitała szara rzeczywistość..
Mój dziadek był alkoholikiem. Na trzeźwo - cudownym, kochającym mężczyzną, gotowym oddać nieznajomemu ostatnią koszulę. W „ciągu” – sam takowej niejednokrotnie potrzebował. Za dzieciaka nigdy nie widziałam go pijanego, z babcią od lat już nie mieszkał, a gdy widywałyśmy go na ulicy, mama...

Pierwsza rzecz, którą pamiętam była dla dziecka w tym wieku nie lada przeżyciem. Mam jakieś 3 lata, siedzę w wózku podczas gdy rodzice pracują i jednym okiem pilnują mnie i brata. Nic szczególnego się nie dzieję, chyba nawet byłam bardzo znudzona, aż tu nagle słyszę głośny dźwięk, a w chwilę później...przed moimi oczami przelatuje duże, ciemne i całkowicie obce dla mnie stworzenie. Jak się później dowiedziałam była to niegroźna, ale jakże przerażająca ważka :)

Pierwsza rzecz, którą pamiętam była dla dziecka w tym wieku nie lada przeżyciem. Mam jakieś 3 lata, siedzę w wózku podczas gdy rodzice pracują i jednym okiem pilnują mnie i brata. Nic szczególnego się nie dzieję, chyba nawet byłam bardzo znudzona, aż tu nagle słyszę głośny dźwięk, a w chwilę później...przed moimi oczami przelatuje duże, ciemne i całkowicie obce dla mnie...

Pierwsze wspomnienie...hmmm...dość bolesne :D.
Lato,wakacje,rok 1997,mam 6 lat.
Godzina podejrzewam,że mogło być ok.16-17.00.
Bawiąc się na podwórku zauważyłam,że tata wraca z pracy,więc postanowiłam pobiec po niego,ponieważ uwielbiałam,gdy wtedy sadzał mnie na bagażnik roweru.
Wtedy na ulicy był żużel zamiast asfaltówki.
Biegnąc po niego,wywaliłam się jak długa na tej żużlówce :D.
Pościerane kolana,łokcie,dłonie i klatka piersiowa.
Potworny ból.
Moja mama i siostry się mną potem opiekowały,zdezynfekowały rany.
Pamiętam,że dopóki rana na klatce piersiowej się nie zagoiła,chodziłam przygarbiona ze strachu,że koszulka mi się do niej przylepi :D.
Po dziś dzień mam odłamki żużlu w kolanach i bliznę pod lewą piersią.
Niezła pamiątka...a chciałam tylko posiedzieć na bagażniku :D.

Pierwsze wspomnienie...hmmm...dość bolesne :D.
Lato,wakacje,rok 1997,mam 6 lat.
Godzina podejrzewam,że mogło być ok.16-17.00.
Bawiąc się na podwórku zauważyłam,że tata wraca z pracy,więc postanowiłam pobiec po niego,ponieważ uwielbiałam,gdy wtedy sadzał mnie na bagażnik roweru.
Wtedy na ulicy był żużel zamiast asfaltówki.
Biegnąc po niego,wywaliłam się jak długa na tej...

Późnym rankiem wraz rok starszą kuzynką, siedmioletni ja w przypływie twórczej myśli, przy nużącym braku zajęć, wpadliśmy na pomysł skonstruowania huśtawki. Jak pomyśleliśmy, tak uczyniliśmy i już wkrótce na gałęzi najbliższej jabłoni zawisł sznurek od snopowiązałki. Osobom nie mającym styczności ze wsią dodam, że jest to sznur mocny i dość ostry. Jak wszystkie dzieci nie mieliśmy pojęcia co to bhp i tym podobne sprawy, więc nie widzieliśmy najmniejszego zagrożenia w tym, że tuż pod naszą huśtawką leżały sobie drągi. Gdy jako pierwszy chciałem przetestować huśtawkę, noga zjechała mi z okrągłego drąga i wykonałem piękny lot zwieńczony lądowaniem szyją na ów sznurku. Gdy się pozbierałem poczułem ciepło na szyi. Na widok siedmioletniego synka ze rozciętym gardłem i koszulką we krwi moja mama prawie zemdlała...
Nie muszę dodawać jak wiele miała przez to tłumaczenia w szkole... Do dziś - po ponad dwudziestu latach wspominamy to zdarzenie....

Późnym rankiem wraz rok starszą kuzynką, siedmioletni ja w przypływie twórczej myśli, przy nużącym braku zajęć, wpadliśmy na pomysł skonstruowania huśtawki. Jak pomyśleliśmy, tak uczyniliśmy i już wkrótce na gałęzi najbliższej jabłoni zawisł sznurek od snopowiązałki. Osobom nie mającym styczności ze wsią dodam, że jest to sznur mocny i dość ostry. Jak wszystkie dzieci nie...

O dziwo, moje pierwsze wspomnienie jest łudząco podobne do pierwszego wspomnienia bohaterki "Kalendarzy". Siostra. Siostra, która swoim pojawieniem się wywróciła mój świat do góry nogami i zniszczyła mi życie. Tak przynajmniej myślałam, będąc przyzwyczajonym do bycia w centrum uwagi trzyletnim brzdącem. Pamiętam ciepły, sierpniowy dzień i całą rodzinę ściśniętą w czerwonym maluchu zaparkowanym pod szpitalem. Wiedziałam, że siostra będzie miała na imię Paulina i byłam przeszczęśliwa, że wreszcie zyskam towarzysza do zabawy klockami lego. Moje rozczarowanie było spore, kiedy okazało się, że miniaturowa lalka w ramionach mojej mamy, to owa siostra, o której słyszałam przez ostatnie kilka miesięcy. Oczekiwałam dużej, prawie dorosłej dziewczyny, która będzie się bawić ze mną w dom i gonić kota po mieszkaniu. Taką wizję podsunęła mi pierwsza Paulina, jaką poznałam w życiu - młoda sąsiadka, opiekująca się mną od czasu do czasu i spełniająca wszelkie wymagania, jakie narzucała jej trzyletnia terrorystka Małgorzata. Pierwszym uczuciem przeze mnie zapamiętanym jest rozczarowanie. Na zabawy z siostrą musiałam czekać jeszcze wieki.

O dziwo, moje pierwsze wspomnienie jest łudząco podobne do pierwszego wspomnienia bohaterki "Kalendarzy". Siostra. Siostra, która swoim pojawieniem się wywróciła mój świat do góry nogami i zniszczyła mi życie. Tak przynajmniej myślałam, będąc przyzwyczajonym do bycia w centrum uwagi trzyletnim brzdącem. Pamiętam ciepły, sierpniowy dzień i całą rodzinę ściśniętą w czerwonym...

To było coś. Miałam prawdopodobnie dwa lub trzy latka i młodszą siostrę. Nie pamiętam dnia tygodnia i pory. W końcu byłam małą dziewczynką . Moja siostra spała w łóżeczku, a że ja byłam ciekawym świata dzieckiem znalazłam się w tym łóżeczku obok niej. Mając trzy lata, nie wiedziałam co to za zawiniątko leży sobie i płacze kiedy mu się podoba, więc postanowiłam to sprawdzić. W prawdzie wiedziałam, że to moja siostra ale nie do końca chyba byłam pewna czy to na pewno małe dziecko. Rozebrałam ją więc całą i przyglądałam się co to za nowy człowieczek pojawił się w moim łóżeczku, a kiedy już potrzebną wiedzę zdobyłam, zostawiłam płaczącą siostrę i zadowolona poszłam się bawić. Byłam dzieckiem bez serca chyba :)

To było coś. Miałam prawdopodobnie dwa lub trzy latka i młodszą siostrę. Nie pamiętam dnia tygodnia i pory. W końcu byłam małą dziewczynką . Moja siostra spała w łóżeczku, a że ja byłam ciekawym świata dzieckiem znalazłam się w tym łóżeczku obok niej. Mając trzy lata, nie wiedziałam co to za zawiniątko leży sobie i płacze kiedy mu się podoba, więc postanowiłam to sprawdzić....

To wspomnienie jest dla mnie, z perspektywy czasu, wyjątkowo odległe. Miałam wtedy chyba około pięciu lat: razem z rodzicami byliśmy na wsi (Majdan Sieniawski, pod Biłgorajem) w wiekowym domu mojej prababci. Z tamtej wizyty zachowało się jedno tylko wspomnienie: niewyraźny obraz, ale bardzo dla mnie ważny. Prababcia budziła we mnie swego rodzaju strach - cicha staruszka, zgarbiona, z pomarszczoną twarzą i czerwoną chustką na głowie. Dzisiaj wiem, jak niezwykła to była osoba, jednak dziecko, szczególnie nieświadome, postrzega świat na swój (w tym przypadku mylny) sposób. Z duszą na ramieniu zakradłam się kiedyś pod izbę, w której spała i szyła moja prababcia. Zamiast drzwi, nad progiem wisiała biała firana. Ostrożnie zajrzałam do izdebki, nie odchylając firanki. Przez ażurowy materiał dostrzegłam babcię mojego taty – siedziała pochylona przy dużym stole i poświęcała się właśnie jakiejś ręcznej robótce. Sparaliżowana stałam za firanką. Ta „duża babcia” (jak zwykłam wtedy mawiać) tak mnie przerażała…ale była też podmiotem mej fascynacji. Nie wiem jak długo wtedy stałam, niezauważona. Strach opadł, bo mogłam „bezpiecznie” przyjrzeć się tej tajemniczej osobie. To moje jedyne wspomnienie dotyczące prababci. Prócz wartości sentymentalnej jest dla mnie istotne z jednego jeszcze powodu – przecież skądś pojawiło się u mnie trwające do dziś zainteresowanie wyszywaniem…

To wspomnienie jest dla mnie, z perspektywy czasu, wyjątkowo odległe. Miałam wtedy chyba około pięciu lat: razem z rodzicami byliśmy na wsi (Majdan Sieniawski, pod Biłgorajem) w wiekowym domu mojej prababci. Z tamtej wizyty zachowało się jedno tylko wspomnienie: niewyraźny obraz, ale bardzo dla mnie ważny. Prababcia budziła we mnie swego rodzaju strach - cicha staruszka,...

Moje pierwsze wspomnienie jest dosyć traumatyczne i pewnie tylko dlatego je pamiętam.

Będąc małym kilkuletnim chłopcem (jakieś 3 czy 4 latka) byłem u babci. Babcia z dziadkiem trzymali indyki. No i ja podszedłem zbyt blisko do jednego z nich. Wielki potwór zagulgotał, a ja z płaczem uciekałem pod dom w stronę babci wydzierając się wniebogłosy.

Przerażające zwłaszcza ze względu na to, że indyk był sporo większy ode mnie.

Moje pierwsze wspomnienie jest dosyć traumatyczne i pewnie tylko dlatego je pamiętam.

Będąc małym kilkuletnim chłopcem (jakieś 3 czy 4 latka) byłem u babci. Babcia z dziadkiem trzymali indyki. No i ja podszedłem zbyt blisko do jednego z nich. Wielki potwór zagulgotał, a ja z płaczem uciekałem pod dom w stronę babci wydzierając się wniebogłosy.

Przerażające zwłaszcza ze...

Moje najwcześniejsze wspomnienie...ach, mam je przed oczami zawsze gdy patrzę w lustro. Chodzi o mój nos!
Otóż, miałam sześć, może siedem lat kiedy to wpadłam pod koła, a w zasadzie pod kierownicę roweru.
Ale od początku.
Wracaliśmy od cioci, z imienin, a jakże! Było ciemno, późno, wiadomo. Taksówkarz zatrzymał się pięć metrów od chodnika. Pomiędzy taksówką a chodnikiem stały samochody, zaparkowane więc między taksówką a nimi była przestrzeń na tyle spora żeby rowerzysta mógł się przecisnąć. Oczywiście jak mógł przewidzieć, że zza taksówki wyskoczy dziewczynka.
A ja, gnając do domu, nawet się nie rozejrzałam.
Kolejną rzeczą po uderzeniu pamiętam jak mama wnosiła mnie na rękach na drugie piętro bloku, do naszego mieszkania. Miałam starte łokcie, obite biodro i złamany, zalany krwią nos.
Do tej pory jest krzywy ale i tak go uwielbiam, ma swoją historię i zawsze będzie się wiązał z uczuciami troski mamy, moim głośnym płaczem przez całą noc i dzisiejszym uśmiechem, i moim i mamy, nad tą historią bo nie zawsze wszystko jest cudowne i lukrowane ale ważne, że potrafimy się z tego śmiać i docenić, że takie momenty też nas do siebie niesamowicie zbliżają.

Moje najwcześniejsze wspomnienie...ach, mam je przed oczami zawsze gdy patrzę w lustro. Chodzi o mój nos!
Otóż, miałam sześć, może siedem lat kiedy to wpadłam pod koła, a w zasadzie pod kierownicę roweru.
Ale od początku.
Wracaliśmy od cioci, z imienin, a jakże! Było ciemno, późno, wiadomo. Taksówkarz zatrzymał się pięć metrów od chodnika. Pomiędzy taksówką a chodnikiem...