Któż mógłby być bardziej niepozorny jak pan Bilbo Baggins. W „Hobbicie” ukazuje się jako niepozorny sknera, który z wyrzutem przyjmuje gości i niechętnie ich częstuje. Widać, że z chęcią liczyłby krasnoludom wszystkie spożyte kalorie gdyby się ich nie bał. Do kolejnych zarzutów mogę dodać zmysł przegadania i manipulowania innymi. Wykazał się tym przy spotkaniu z trolami. Takie małe, bezbronne i niepozorne, a potrafił jak nikt skłócić je ze sobą. Zdolność manipulacji wykazał również podczas spotkania z Golumem. Mówcie co chcecie, ale ja takiemu manipulatorowi bym nie ufała. Kto wie co też te jego przebiegłe małe oczka knują…

Któż mógłby być bardziej niepozorny jak pan Bilbo Baggins. W „Hobbicie” ukazuje się jako niepozorny sknera, który z wyrzutem przyjmuje gości i niechętnie ich częstuje. Widać, że z chęcią liczyłby krasnoludom wszystkie spożyte kalorie gdyby się ich nie bał. Do kolejnych zarzutów mogę dodać zmysł przegadania i manipulowania innymi. Wykazał się tym przy spotkaniu z trolami....

Mój Drogi Muminku,

Muszę przyznać, że nasz związek zaczął wyglądać zupełni inaczej niż tego oczekiwałam i chociaż wciąż się staram to naprawić, już nie mam sił. Nie udawaj teraz zdziwionego. To, że wciąż chichoczę nie oznacza, że pod moją grzywką nie ma głębokiej refleksji. Chcesz wiedzieć co mi nie pasuje? Może zacznijmy od tego, że wciąż przebywamy tylko z Twoją rodziną. Wiesz, że nie układa mi się z Teściową. Wciąż nie rozumiem tego hipisowskiego klimatu chodzenia nago. Obojętnie co myślisz, dla mnie to dziwne! Ale wracając do nas, nie podoba mi się, że tak mało spędzamy ze sobą czasu. Czy my w ogóle jesteśmy parą? Powiedziałeś to komuś? Za to nieustająco masz czas dla wszystkich innych. To nie jest w porządku kiedy Mała Mi wychodzi spod Twojego kocyka. Mam wierzyć, że bawicie się w namioty? Nie jestem dzieckiem! Co więcej, niepokoi mnie również Twoje nieustające tęsknienie za Włóczykijem, to naprawdę przegięcie. Wiesz, że on jest facetem? I nie obchodzi mnie, że miłość jest wolna! I jest jeszcze ta Buka! Mówisz, że się jej boisz, ale jak dla mnie trzęsiesz się zupełnie z innego powodu! I bardzo mi się on nie podoba!
Podjęłam ostateczną decyzję! Uciekam z Włóczykijem, który jest bardziej męski i potrafi nosić spodnie (dosłownie). Nie czekaj na nas! Nie wrócimy po zimie!

Już nie Twoja, Migotka

Mój Drogi Muminku,

Muszę przyznać, że nasz związek zaczął wyglądać zupełni inaczej niż tego oczekiwałam i chociaż wciąż się staram to naprawić, już nie mam sił. Nie udawaj teraz zdziwionego. To, że wciąż chichoczę nie oznacza, że pod moją grzywką nie ma głębokiej refleksji. Chcesz wiedzieć co mi nie pasuje? Może zacznijmy od tego, że wciąż przebywamy tylko z Twoją rodziną....

Wszystkie grzechy Piotra Pevensie, Wielkiego Króla Narnii:

1. Nieufność. (Piotr jest najstarszy i jest wzorem do naśladowania dla młodszego rodzeństwa. Jednak, gdy Łucja opowiada o Starej Szafie i Narnii po raz pierwszy, Piotr nie wierzy i kpi z fantazji małej siostrzyczki.)
2. Bojaźń. (Piotr jest odważny i niczego się nie boi. Jednak gdy zabija wilka, ma więcej szczęścia niż rozumu. Działa instynktownie, a pierwszy bohaterski czyn przyszłego króla niewiele ma wspólnego z prawdziwą odwagą.)
3. Nieudolność. (Kiedy Piotr zostaje królem Narnii wciąż jest dzieckiem. Minie trochę czasu zanim nauczy się rządzić i zasłuży sobie na przydomek Wspaniałego. Później nikt nie będzie pamiętał tych pierwszych, niepewnych lat panowania i błędnych decyzji młodego monarchy.)
4. Ośli upór. (Podczas drugiego pobytu w Narnii, Piotr kolejny raz nie ufa Łucji, przekonany, że jako Wielki Król wie wszystko najlepiej. Pozostaje głuchy na nawoływania Aslana i siostra znów sama musi szukać Lwa.)
5. Hipokryzja. („Zuzanna nie jest już przyjaciółką Narnii.” Piotr zapomina o własnej siostrze, godzi się z losem i zostawia Zuzię samej sobie. Wybiera dobro królestwa kosztem rodziny.)

Wszystkie grzechy Piotra Pevensie, Wielkiego Króla Narnii:

1. Nieufność. (Piotr jest najstarszy i jest wzorem do naśladowania dla młodszego rodzeństwa. Jednak, gdy Łucja opowiada o Starej Szafie i Narnii po raz pierwszy, Piotr nie wierzy i kpi z fantazji małej siostrzyczki.)
2. Bojaźń. (Piotr jest odważny i niczego się nie boi. Jednak gdy zabija wilka, ma więcej szczęścia...

Kopciuszek - wydawałoby się, że to najbardziej niezaradne dziewczę na świecie. Tymczasem to mała manipulantka. Niby chodzi jak kocmołuch - zaniedbana i nieszczęśliwa, zapracowana jak nikt inny. A jak dostaje naprawdę upierdliwą robotę oddzielenia maku od soli to wyręcza się gołębiami. Łazi po tej kuchni i tańczy ze szczotką do zamiatania. Czy zapracowana kobieta ma siłę na robienie pląsów po kuchni, tańce i śpiew?! Niby taka niewinna, a suknię, darmową wejściówkę na bal i podwózkę potrafi wyłudzić jak nikt inny. Świadoma swojej urody bajeruje księcia, zostawia mu przepocony bucior i trzeba przyznać, wie jak się zemścić na przyrodnich siostrach. Jako żona księcia zaprasza je po pałacu - a niech je zżera zazdrość!

Kopciuszek - wydawałoby się, że to najbardziej niezaradne dziewczę na świecie. Tymczasem to mała manipulantka. Niby chodzi jak kocmołuch - zaniedbana i nieszczęśliwa, zapracowana jak nikt inny. A jak dostaje naprawdę upierdliwą robotę oddzielenia maku od soli to wyręcza się gołębiami. Łazi po tej kuchni i tańczy ze szczotką do zamiatania. Czy zapracowana kobieta ma siłę na...

Jan Skrzetuski - bohater bez skazy, religijny, przystojny, karny żołnierz. Zakochany bez pamięci.
Nie, tacy ludzie nawet w książkach nie istnieją, bo kto by chciał czytać o świecie idealnym?
Już pierwszym jego przewinieniem jest pomoc Chmielnickiemu. Po co się w nieswoje sprawy człowieku mieszasz? Napadli kogoś? No i trudno. O zmroku nikt porządny się po stepach nie szlaja. Ale pan idealny rycerzyk musiał pomóc. No i pomógł. Człowiekowi przez którego wybuchła wojna! "Nie, nie, ja nie wiedziałem", co nie zmienia faktu, że Chmielnickiego już szukano...
No to może ktoś powiedzieć: przecież naprawdę mógł nie wiedzieć! Z poselstwa wracał! Ok. No to idziemy dalej. Pan ideał zakochuje się. Wzdycha po nocach. Mówi czułe słówka. Nawet w pewnym momencie pędzi na ratunek (szczegół, że bez skutku). Ale jakby nie patrzeć, Skrzetuski przez znakomitą większość książki nie jest przy kniaziównie. Ba, w pewnym momencie Helena spędza więcej czasu z obcym staruchem niż z Janem. I już słyszę głosy niczym schizofrenik: przecież była wojna! Rycerz musi dbać o honor i walczyć! Ale... A bo to wiadomo co taki żołnierz robił w XVII wieku jak się go nie pilnowało? (Wiadomo) A poza tym czy dzisiaj faceta, który stawia swój honor nad uczucia ukochanej nie nazywa się przypadkiem "dupkiem"?
Teraz trochę prywaty. To mój osobisty uraz do Skrzetuskiego. Helena była obiecana Bohunowi! I co że się go bała? Z czasem by się przekonała, że Bohun był jej wart. Ale nie! Sienkiewicz musiał wysłać tam Jana! Facet odbija cudzą laskę! W twarz by chociaż dostał za to, ale nie! Skrzetuski tak wszystkich zbajerował, że go jeszcze pół wojska broni. Jakby było mało to Bohunowi się jeszcze oberwało.
A Zbaraż? Kompletny samolub. Zgłasza się do misji samobójczej. A co go obchodzą uczucia kolegów? "Pójdę, spróbuję". Lekkomyślny, ale jednak bohater. Bo jak inaczej, jak nie wyidealizowaną historią, Sienkiewicz miałby Polskę na duchu podnosić? Ta szczypta realizmu czyni z "Ogniem i mieczem" powieść historyczną, nie fantazy.

Jan Skrzetuski - bohater bez skazy, religijny, przystojny, karny żołnierz. Zakochany bez pamięci.
Nie, tacy ludzie nawet w książkach nie istnieją, bo kto by chciał czytać o świecie idealnym?
Już pierwszym jego przewinieniem jest pomoc Chmielnickiemu. Po co się w nieswoje sprawy człowieku mieszasz? Napadli kogoś? No i trudno. O zmroku nikt porządny się po stepach nie...

Monsieur Herkules Poirot!
Szanowany i wielbiony detektyw. Ten niskiego wzrotu Belg rozszyfrował wiele zagadek przez co odznacza się ogromną ilością zasług dla społeczeństwa. Pozornie wydaje się być zbawieniem ludzkości, geniuszem bez skazy, ale nic bardziej mylnego! Ten zadufany w sobie mężczyzna to okropny egocentryk. Wierzy tylko we własne umiejętności. Gardzi metodami policji i nieustannie się wywyższa. Uważa się za alfę i omegę w każdej dziedzinie. Bierze sprawiedliwość we własne ręce podważając autorytet władzy sądowniczej. A jak już o sprawiedliwości mowa warto dodać, że Pan Poitor zajmuje się sprawami wyłącznie interesującymi. Nie dla niego zabójstwo jakiejś wieśniaczki czy napad na osiedlowy sklepik. Hipokryzja, ot co! Do tego te jego nieskazitelne maniery! Yh, pokazówka i nic więcej. Jego wąsy "najdostojniejsze w całej Anglii", które ciągle poprawia i oczekuje komplementów. To wszystko budzi pewną odrazę. Nic dziwnego, że sama autorka zaczęła go nienawidzić i chciała się go pozbyć.
Pragnę zatem przekazać pewną wiadomość. Monsieur, uwielbiam Pana i podziwiam, ale proszę zauważyć coś więcej niż czubek własnego nosa.

Monsieur Herkules Poirot!
Szanowany i wielbiony detektyw. Ten niskiego wzrotu Belg rozszyfrował wiele zagadek przez co odznacza się ogromną ilością zasług dla społeczeństwa. Pozornie wydaje się być zbawieniem ludzkości, geniuszem bez skazy, ale nic bardziej mylnego! Ten zadufany w sobie mężczyzna to okropny egocentryk. Wierzy tylko we własne umiejętności. Gardzi metodami...

Kubuś Puchatek - postać znana każdemu dziecku, bohater fantastycznych bajek, autorstwa Alana Alexandra Milne i serii filmów o jego przygodach, oraz jego przyjaciołach. Kubuś jest wiernym przyjacielem każdego z mieszkańców Stumilowego Lasu, ale najlepszym przyjacielem Krzysia - chłopca, do którego należny tytułowy Puchatek. "Głupi, poczciwy miś" zawsze stara się pomóc każdemu i być życzliwym. Wydaje się być postacią idealnie wprost zaprojektowaną (oczywiście) dla dzieci. Jednak my, dorośli potrafimy dostrzec jego wady. Miś wykazywał jeden z grzechów głównych (wdłg. religii chrześcijańskiej) a mianowicie - nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu. Kubuś nigdy nie odmówił sobie miodku, nawet gdy już nie był głodny. Również przemawiała przez niego chciwość, co można dostrzec w książce, w momencie, gdzie Kubuś chciał ukraść miód pszczołą. Pomimo tych wad, Kubuś Puchatek zawsze będzie ulubieńcem naszych dzieci!

Kubuś Puchatek - postać znana każdemu dziecku, bohater fantastycznych bajek, autorstwa Alana Alexandra Milne i serii filmów o jego przygodach, oraz jego przyjaciołach. Kubuś jest wiernym przyjacielem każdego z mieszkańców Stumilowego Lasu, ale najlepszym przyjacielem Krzysia - chłopca, do którego należny tytułowy Puchatek. "Głupi, poczciwy miś" zawsze stara się pomóc...

Och… Ach… Przygryzłam dolną wargę a on musnął mnie swą dłonią po moich plecach. Tak mi jest tutaj teraz z nim dobrze. Kiedy przyjechałam na to Zielone Wzgórze wydawało mi się, że jest pięknie, ale z czasem doszłam do wniosku, że jest tu strasznie nudno a i wszędzie jest stąd daleko. I ciągle Mateusz i ta Maryla mówią do mnie żebym zrobiła to i tamto. Jakie to strasznie irytujące. Teraz to nic nie znaczy, bo nie jestem tutaj teraz sama a oni pojechali daleko do miasta. Wyciągnęłam z piwnicy trochę tego magicznego wina. Tego „magicznego kompotu”, którym niegdyś się nawaliłam z moją przyjaciółką Dianą. Wtedy nie wiedziałam, że to alkohol, no ale teraz to co innego. Spożyjemy to winko z pełną premedytacją… Nie martwmy się tym co było. Zajmijmy się tym co jest tu i teraz.
- Och… Gilbercie rób tak jeszcze, nie przestawaj. Lubię jak głaszczesz mnie po włosach. Drap mnie. Pójdźmy na całość. Zadaj mi ból. Weź mój bicz. Nie krępuj się. Zrób to. Bicz zaświstał w powietrzu. Ach… mój tygrysie. Ach… Jeszcze raz. Och… Jeszcze raz. Proszę. Bicz znowu uderzył. Ach… Jak dobrze. Idealnie…

A kilka godzin później… wieczorem…

- Też myślę tak samo jak Ty Marylo. Zrobimy jej niespodziankę i wrócimy wcześniej. Pewnie za nami tęskni. Biedna dziewczyna. Siedzi teraz sama jak palec w domu i nie wie co ze sobą począć. Jeszcze parę minut i będziemy.
Mijali powoli drzewa i delektowali się ciszą.
- O i jesteśmy. Poczekaj Marylo tylko konie zaprowadzę. Razem do niej pójdziemy.
Za kilka minut już szli do domu gdy tu nagle Maryla coś usłyszała.
- Słyszysz to Mateuszu? Jakby… chociaż nie…
Podeszli do okna, bo jasno w środku było. Widocznie świece nasze ptaszki zapaliły.
- O Boże – Maryla wydała stłumiony okrzyk – Tak się...
Co miał być Mateusz gorszy. Też zajrzał. I zaniemówił.
- Mateuszu, to przekracza wszelkie granice przyzwoitości. Trzeba to jakoś przerwać. – szeptała
- O nie… to ja już wolę wracać skądś my przyjechali i wrócić jak to było w planach. A o tym zapomnieć.

Och… Ach… Przygryzłam dolną wargę a on musnął mnie swą dłonią po moich plecach. Tak mi jest tutaj teraz z nim dobrze. Kiedy przyjechałam na to Zielone Wzgórze wydawało mi się, że jest pięknie, ale z czasem doszłam do wniosku, że jest tu strasznie nudno a i wszędzie jest stąd daleko. I ciągle Mateusz i ta Maryla mówią do mnie żebym zrobiła to i tamto. Jakie to strasznie...

Obelix!
Niby taki pocieszny, taki przyjacielski, pieska nawet ma małego, milusiego, gotowy walczyć za swoich, za sprawę, za wolność, byleby w pysk Rzymianom dać... A no właśnie.
Agresja! Ha! Mamy Cię! Gdzie tu wolność, gdzie zrozumienie zaistniałej historycznej sprawy? Rzymian w mordę lać! "Dawać mi tu Rzymian!" Sadysta!
Na tym nie koniec, ooo co to, to nie.
Mimo tego, że ów bojownik wioskowy w żyłach ma wyłącznie ogień bitewny to jeszcze ciągle na kacu. Mało mu, ciśnie po więcej, kręci się koło kociołka niczym żul przy Miasteczku AGH. Szturcha ludzi, podkrada kropelki cennej cieczy i jeszcze fuka jak się z nim nie podzielisz. A nie daj boże dorwie się do wódki, tfu, znaczy magicznego napoju, nie poskromisz... nie ma mowy...
Listy ciąg dalszy: obżarstwo! Greenpiece powinien zrobić z nim porządek, w końcu DZIKI TEŻ MAJĄ UCZUCIA! A Obelix na głodowym kacu, wpier... zjada... ile widzi i co widzi! Dobrze, że póki co lasy obfite, w gąszczu zwierz się czaji, ale one wyginąć mogą! Chronić zagrożony gatunek!!!
Za głupotę dyskryminować się nie powinno, szczególnie po takiej ilości napitku, ale jak się do takiego mówi i aż widać że nie dociera, to się nóz w kieszeni otwiera.
I choć ratuje z opresji, menhirami rzuca jak dziecko kamyczkiem, z pogorzeliska wyciąga, najcięższe prace wykonuje i jeszcze wioskę własną piersią zasłania, to cofnąć czasu i zapobiec wpadnięciu do kociołka nie można... trzeba się użerać z pociesznym, dziecinnym, agresywnym opojem.

PS poza konkursem: Kocham Asterixa i Obelixa ;), cisnę Obelixowi choć mi się serce kraje xD.

Obelix!
Niby taki pocieszny, taki przyjacielski, pieska nawet ma małego, milusiego, gotowy walczyć za swoich, za sprawę, za wolność, byleby w pysk Rzymianom dać... A no właśnie.
Agresja! Ha! Mamy Cię! Gdzie tu wolność, gdzie zrozumienie zaistniałej historycznej sprawy? Rzymian w mordę lać! "Dawać mi tu Rzymian!" Sadysta!
Na tym nie koniec, ooo co to, to nie.
Mimo tego, że...