Nagroda właśnie dotarła :D Jeszcze raz dziękuję :)

Nagroda właśnie dotarła :D Jeszcze raz dziękuję :)

Dziękuję i gratuluję reszcie :)

Dziękuję i gratuluję reszcie :)

Dziękuję bardzo serdecznie:-) Gratulacje dla pozostałych:-*

Dziękuję bardzo serdecznie:-) Gratulacje dla pozostałych:-*

Dziękuję za wyróżnienie :) Gratuluję pozostałym :D

Dziękuję za wyróżnienie :) Gratuluję pozostałym :D

bardzo dziękuję za wyróżnienie, jednak decyzja o napisaniu kilku słów była słuszna i na pewno nie chciałabym jej zmienić :) serdecznie gratuluję pozostałym! :)

bardzo dziękuję za wyróżnienie, jednak decyzja o napisaniu kilku słów była słuszna i na pewno nie chciałabym jej zmienić :) serdecznie gratuluję pozostałym! :)

Nagrody otrzymują:
silarek
niesformatowana
paulina_em7
Wkurzona
iwka

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
silarek
niesformatowana
paulina_em7
Wkurzona
iwka

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w środę.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w środę.

Czy gdybym 13 lat temu miała wiedzę operacyjną, którą posiadam dzisiaj to wyszłabym za mąż? Czy wiedząc, że wspaniały chłopak, który potrafił sprawić, że czułam się jak królewna zmieni się w ospałego trolla zostawiającego całodzienne żmije pod łóżkiem, mimo że do kosza na brudy ma pięć kroków, wybrałbym tę samą drogę? Rozum podpowiada „nie”, ale serce wciąż jest na „tak”.

Czy gdybym 13 lat temu miała wiedzę operacyjną, którą posiadam dzisiaj to wyszłabym za mąż? Czy wiedząc, że wspaniały chłopak, który potrafił sprawić, że czułam się jak królewna zmieni się w ospałego trolla zostawiającego całodzienne żmije pod łóżkiem, mimo że do kosza na brudy ma pięć kroków, wybrałbym tę samą drogę? Rozum podpowiada „nie”, ale serce wciąż jest na „tak”.

Gdybym wiedziała jak to się skończy, nie zostawiłabym go. Bardzo kochałam Łukasza, jednak po kolejnej kłótni spoliczkowałam go i zostawiłam samego na ławce w parku. To nie była pierwsza nasza sprzeczka. Zawsze się obrażałam, a on na drugi dzień pojawiał się w progu mych drzwi z bukietem najczerwieńszych róż w dłoni. Tym razem minęły jednak całe trzy dni, a on się do mnie nie odzywał. Próbowałam znaleźć go w knajpce, w której pracował, ale jego kolega poinformował mnie, że Łukasz się zwolnił. Nie odbierał moich telefonów i nie odpisywał na wiadomości. W końcu zdenerwowana poszłam do jego domu, gdzie jego matka poinformowała mnie, iż wyszedł.
Zrozpaczona poszłam więc w okolice felernej ławki, na której widzieliśmy się po raz ostatni. Wtedy właśnie zobaczyłam go z Sarą, jego byłą dziewczyną. Trzymali się za ręce i obejmowali. W żadnym razie nie wyglądało to na przyjacielskie spotkanie. Zawsze byłam o nią zazdrosna. Była wysportowana, piękna i wysoka. Ja, mały pulpet, byłam jej kompletnym przeciwieństwem. Na ich widok coś we mnie po prostu pękło. Zaniosłam się głośnym płaczem i uciekłam.
Od tamtej pory nie kontaktowałam się z Łukaszem. On zadzwonił raz, prawdopodobnie by ukoić swoje zszargane sumienie, lecz ja nie odebrałam.
Choć zerwał ze mną w sposób najgorszy z możliwych, to jednak nadal uważam, że wina za rozpad naszego związku leży po mojej stronie. Gdybym lepiej traktowała swój skarb, nikt nigdy by mi go nie odebrał. Niestety, okazało się, że można mnie zastąpić.

Gdybym wiedziała jak to się skończy, nie zostawiłabym go. Bardzo kochałam Łukasza, jednak po kolejnej kłótni spoliczkowałam go i zostawiłam samego na ławce w parku. To nie była pierwsza nasza sprzeczka. Zawsze się obrażałam, a on na drugi dzień pojawiał się w progu mych drzwi z bukietem najczerwieńszych róż w dłoni. Tym razem minęły jednak całe trzy dni, a on się do mnie...

Gdybym miała taką możliwość, to wróciłabym do momentu, kiedy zdecydowałam się podjąć studia na drugim kierunku. Wszyscy mi mówili - a po co Ci to, nie będziesz mieć na nic czasu, zmarnujesz sobie życie na bieganie pomiędzy wydziałami, że nie dam rady...

A ja szłam w zaparte i skończyłam te studia. Ile kosztowały mnie siły - to chyba tylko ja wiem. To, że dały mocno w kość, to eufemizm..
Ale teraz wiem, że postąpiłabym tak samo. I to nie z powodu wiedzy, którą wyniosłam ze studiów. Niestety.
Te studia będę pamiętać ze względu na ludzi, których tam poznałam. Przeszłam wraz z nimi niezłą szkołę życia. Jestem bogatsza o nowe doświadczenia życiowe, które - patrząc z perspektywy dnia dzisiejszego - są bezcenne. Młodsi rocznikowo ludzie z mojej grupy otworzyli mi oczy na wiele rzeczy, chociaż trochę czasu mi zajęło zanim spojrzałam na pewne kwestie ich oczyma. Udowodnili mi, że metryka nie jest najważniejsza, bo ludzie starsi, tacy jak ja, studiujący już po raz drugi, niekoniecznie są dojrzalsi, mądrzejsi i - przede wszystkim - godni zaufania. Gdy potrzebowałam wsparcia - właśnie od nich, młodszych wiekiem, je otrzymałam. Bez zbędnych słów, próśb... Powinnam im dziękować do dnia dzisiejszego. Bo bez nich nie byłabym tym, kim teraz jestem.

A jestem silną kobietą, która wie, czego chce. I nie dam tak łatwo się zranić.

Gdybym miała taką możliwość, to wróciłabym do momentu, kiedy zdecydowałam się podjąć studia na drugim kierunku. Wszyscy mi mówili - a po co Ci to, nie będziesz mieć na nic czasu, zmarnujesz sobie życie na bieganie pomiędzy wydziałami, że nie dam rady...

A ja szłam w zaparte i skończyłam te studia. Ile kosztowały mnie siły - to chyba tylko ja wiem. To, że dały mocno w kość,...