Czytam teraz "Samoszacunek", zbiór literackich esejów Toni Morrison. W tej książce skupia się ona na analizie miejsca, jakie w literaturze amerykańskiej zajmuje twórczość pisarzy o afroamerykańskich korzeniach. Jej wnioski nie są zbyt optymistyczne. Autorka pisze, że niemal całą amerykańską literaturę zdominował archetyp "białego, silnego i sprawczego mężczyzny". Z dołączoną do niego "białą piękną kobietą", którą czasem przyszło temu mężczyźnie kochać. A miejsca dla mniejszości i inności nie zostało praktycznie wcale. Sokole Oko, Kapitan Ahab, Huckleberry Finn, Wielki Gatsby i Daisy Buchanan, Reth Butler i Scarlett O'Hara, Robert Jordan i Maria, Tom Joad, Thomas Sutpen, czy Don Vito Corleone, to tylko kilka najbardziej spektakularnych przykładów. Dopiero tacy pisarze jak James Baldwin, Ralph Ellison, czy właśnie Toni Morrison, zaczęli upominać się o afroamerykańską tożsamość i jej kulturowe dziedzictwo w amerykańskiej literaturze. Dlatego warto moim zdaniem pochylić się nad Colsonem Whiteheadem i wczytać się w to, co pisarz ma nam do powiedzenia. Spodziewam się samych mądrych i wartościowych myśli i spostrzeżeń. Autor trafia na półkę! 

Czytam teraz "Samoszacunek", zbiór literackich esejów Toni Morrison. W tej książce skupia się ona na analizie miejsca, jakie w literaturze amerykańskiej zajmuje twórczość pisarzy o afroamerykańskich korzeniach. Jej wnioski nie są zbyt optymistyczne. Autorka pisze, że niemal całą amerykańską literaturę zdominował archetyp "białego, silnego i sprawczego mężczyzny". Z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytaliście „Rytm Harlemu”? Planujecie sięgnąć po kontynuację cyklu „Ray Carney”?

Czytaliście „Rytm Harlemu”? Planujecie sięgnąć po kontynuację cyklu „Ray Carney”?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post