Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duch buntu umarł całkowicie przykryty zasłoną nowego drobnomieszczańskiego trendu: nie myślimy, lecz przyjmujemy pozy. Ten normatywny dryf przenika nasze życie materialne i intelektualne [Denis Jeambar, „Pensée unique”].

Kate Moss publicznie spisuje swe składające się z obrazów dzieje, nigdy ich nie komentując. Ten idol milczenia uczynił swe działania typografią ciszy [Marc Lambron, „Kate Moss”].

Każdy ryt jest podtrzymywany przez mit. Mit dziennika telewizyjnego to opowieść o świecie, opowieść bez końca, w której nieustannie dają o sobie znać te same osoby.
Mit nie jest po prostu opowieścią. Zakłada istnienie świata, którego fundamenty nie podlegają dyskusji [Marc Augé, „Wiadomości telewizyjne”].

Więź społeczna tworzy się w odcięciu, w postawie autystycznej. Dobieramy się wedle ściśle określonych kryteriów, wspólnota nie jest już uniwersalna, lecz ma wyznaczone sektory [Angie David, „iPod”].

Nie ma już życia, w którym nic się nie dzieje. A oto dowód: mamy telefony komórkowe. Pustkę w skrzynce na listy, brak maila przeżywamy w samotności, z melancholią, którą z trudnością przerabiamy na ulgę. Kto jest szczęśliwy? Ten, kto na coś czeka, czy ten, kto nie czeka na nic? Telefon komórkowy odpowiada za nas. Stwarza sytuację nagłej konieczności na oczach innych. Oczywiście nie odsłania hierarchii wiadomości, intensywności i powiązań uczuciowych, ale czyni z nas tych, którzy odpowiadają, obecnych lub zwlekających. Tych, którzy czekają. Tych, którzy mają nadzieję. [Philippe Delerm, „Telefon komórkowy”].

To paradoksalne, że kobiety, po tym, jak stały się niezależne, ustanawiają siebie jako przedmioty czysto erotyczne. Dyktatura odsłaniania oznacza przede wszystkim koniec intymności: chodzi o to, aby afiszować publicznie swoje libidalne pochodzenie. Zupełnie tak, jakby najgorszym wrogiem nie był purytanizm, lecz anonimowość, jakby istoty ludzkie były gotowe na wszystko, aby zaistnieć społecznie: na striptiz moralny w telewizji i realny w życiu codziennym. Seksualność nie tyle została wyzwolona, co złączona z normami oceny jednostek. Dla kobiety, która nosi swój prowokacyjny strój, oznacza on przede wszystkim: jestem na bieżąco, w dziedzinie obietnic erotycznych nigdy nie zostanę w tyle. Lafirynda łączy modele nastolatki i uwodzicielki: młodość i biegłość. Pozwala się domyślać wyczynów w alkowie, nieograniczonego rozdawania przyjemności [Pascal Bruckner, „Nowa Ewa”].