Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tęsknota między ludźmi leżącymi w tym samym łóżku bywa czasami bardziej bolesna i dojmująca niż wtedy, gdy są na różnych kontynentach.

Słyszałem kiedyś historię o pewnej parze, która zamierzała się rozstać, co do tego oboje byli najzupełniej zgodni i energicznie zaczęli dzielić rzeczy. Zaraz jednak się okazało, że książkę, którą jedno chciało zabrać, drugie również ceniło bardzo wysoko. Stawało się to coraz wyraźniejsze, w miarę jak usiłowali podzielić się kolejnymi tomami. W końcu zaczęli dyskutować o niektórych tytułach i wtedy sobie uświadomili, że łączy ich zbyt wiele, by mogli się rozstać. Dziś wciąż są razem, a powód tamtej decyzji o rozstaniu traktują jako całkiem nieistotny epizod.

Strach bywa zaraźliwy. Szaleństwo także.

Człowiek uczy się dopóty, dopóki ma uczniów.

Miałeś też zwiastuna. (...) Często się zdarzało, że otwierałeś sobie kluczem drzwi do mieszkania na Kringsja pół godziny wcześniej, niż rzeczywiście przychodziłeś. Na początku kilka razy słysząc Twoje kroki, byłam pewna, że to Ty, i biegłam do drzwi, żeby Cię powitać, a czasami, żeby od razu pociągnąć Cię do sypialni, bo bywało, że i to zaplanowałam. Nauczyłam się jednak, że to tylko zwiastun, że Ty jesteś już blisko.

Chętnie mówimy, że jesteśmy na świecie, we wszechświecie albo na kuli ziemskiej. No tak, ale czy nie byłoby kuszącą zabawą, wyzwalającym ćwiczeniem, opuszczenie tych kłopotliwych przyimków? Jestem światem. Jestem wszechświatem.