Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjaźń jest łagodna, miłość ciernista.

Mądrej osobie łatwiej jest zgrywać głupka niż na odwrót." .

Ludzkość poczyniła takie postępy, że przeszedłszy od potęgi do superpotęgi, zagraża sama sobie.

Jeżeli szczęścia nie można opowiedzieć, to przynajmniej można wyliczyć jego składniki.

Ścieżka to pamięć, którą ziemia zachowuje o ludziach.

Przyszłość wciąż jest otwartym placem budowy.

Religia rości sobie prawo do prawdy, literatura natomiast przyznaje się do fałszu. Podczas gdy narracja religijna uważa się za prawdziwą, choć nie ma środków, by to udowodnić, literatura przedstawia się jak fikcja. Jest zabawna, swobodna i nie dba o prawdę, bo wystarcza jej prawdopodobieństwo. Akceptacja, której wymaga, przychodzi z łatwością: "Śledźcie moją opowieść, a doznacie licznych wzruszeń i refleksji". Przebiegle pobudza umysł, nie zniewalając go. Świadoma fantazjowania, przytomnie chroni się przed poważnym kłamstwem: żądaniem, by brano jej wyobrażenie za rzeczywistość, zmuszaniem słuchacza do okazywania jej posłuszeństwa. O ile religia żąda, by w nią wierzyć, o tyle literatura zadowala się zachwycaniem. Ta pokora zapewnia jej glejt, który pozwolił jej przekraczać granice przestrzeni i czasu. Czyta się Homera, Wergiliusza, Dantego czy Tołstoja wbrew wszelkim powszechnym przekonaniom i odmiennościom społecznym. Literatura łączy, podczas gdy religie dzielą. Zwraca się do człowieka ponad różnicami. I pozwala mu istnieć...

Pismo to nieśmiertelna broń śmiertelników.