Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy byłem blisko niej, cisza nie wydawała mi się straconą szansą na to, by zostawić po sobie ślad - nie była ona ciężka ani niezręczna. Mogliśmy siedzieć obok siebie, nic nie mówiąc. Wystarczyło nam, że byliśmy razem i, co więcej, że byliśmy sobą.

Złapał mnie mocniej w pasie i spojrzał na mnie z uwielbieniem, a ja miałam gdzieś to, kto nas zobaczy i co sobie o nas pomyśli, ponieważ mieliśmy siebie i tylko to się liczyło.

- Pomyślałam, że moglibyśmy zjeść razem kolację. Connor kupił mnóstwo mięsa. Chyba chce poskładać krowę z powrotem w całość.

-Co miałabym dla niego robić? Nie wiem nic o sporcie.
-Nie musisz nic o nim wiedzieć. Xawier potrzebuje asystentki. A tak właściwie to niańki. A ty wiesz, jak zajmować się ludźmi, i nie dałabyś mu sobą pomiatać. No i byś mu nie słodziła. To są idealne kwalifikacje.

Ja… po­zna­łam kogoś. – No i pro­szę, kłam­stwo, któ­re­go chcia­łam unik­nąć.

– Fa­ce­ta? – za­py­ta­ła Fiona w kom­plet­nym oszo­ło­mie­niu.

– Nie, lamę – wy­mam­ro­ta­łam. – Oczy­wi­ście, że fa­ce­ta.