Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nasza rodzina usiłuje uciec przed wszystkim naraz, nawet przed grawitacją i linią brzegową. Sami już nawet nie wiemy, przed czym uciekamy. Może jesteśmy po prostu niespokojnymi duchami. Albo poszukiwaczami przygód. Może czegoś się boimy. Albo jesteśmy szaleni. Może Ziemia nie jest naszym prawdziwym domem.

Zdaje się, że ludzie polują dzisiaj na gołębie i je zjadają. Możesz w to uwierzyć? Kiedy to usłyszałam, poczułam się tak samo jak na wieść o śmierci Joego Strummera. Muzyka mojej młodości. Gdy masz piętnaście lat i budzisz się rano, słysząc gruchanie gołębi i The Clash, wiesz, że jesteś w Niebie. Ale Joe Strummer nie żyje, a gołębie się zjada. Co to mówi o moim dzieciństwie? Któż pozostał, żeby wywieść nas z tej pustyni, domu niewoli?

Elf powiedziała, że jej samotność tkwi w trzewiach, jest niczym worek kamieni, który targa ze sobą z jednego pokoju hotelowego do drugiego, z miasta do miasta.

Rozmawiałyśmy o naszych byłych mężach i o naszych dawnych chłopakach, i o lęku, że już nigdy więcej nikt nie będzie nas pożądał, i że umrzemy samotne, niekochane, we własnym gównie, z odleżynami tak głębokimi, że odsłonią nasze kruche kości, a poza tym czy cokolwiek w życiu zrobiłyśmy dobrze?

Udało się nam podtrzymać przyjaźń, zawsze będziemy mogły na siebie liczyć i któregoś dnia [...] kupimy razem dom w jakiejś pięknej wiejskiej okolicy i będziemy tam rąbać drewno, nosić wodę ze studni, łowić ryby, grać na pianinie, śpiewać wspólnie piosenki z Jesus Christ Superstar czy Les Miserables, wyobrażać sobie na nowo swoją przeszłość i czekać końca świata.

Dan nie chciał, żebym odeszła. Ja nie chciałam, żeby odeszła Elf. Wszyscy na całym tym świecie walczyli z innymi, żeby ich nie opuszczali. Kiedy Richard Bach pisał: "Jeśli kogoś kochasz, podaruj mu wolność", nie mógł kierować tej rady do ludzi.