Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opisując historię Kroloppa w 2003 roku, musnąłem tylko tajemnicy. Przystąpiłem do pracy nad książką, czując, że to historia nierozpoznana jak nieznana drapieżna roślina, po której zostało tylko kilka zepsutych kwiatów. (...) To był bluszcz. Żarłoczne pnącze przyozdobione kwiatami. Trzeba było dekady, by opadło z sił, uschło, niekarmione chorymi ambicjami, bym mógł podejść i przyjrzeć się z bliska, jak osuszone oplata mury całego miasta.

W powyższym posłowiu pierwszego wydania książki z 2013 roku pisałem: jestem pewien, że ten bluszcz wyrośnie zawsze na gruncie zbudowanym z konformizmu i kołtuństwa, glebie tak żyznej, jaką znalazło w Poznaniu, w polskiej stolicy chóralistyki chłopięcej. (...) Fundamentem są raczej uniwersalne zachowania: duma, ambicja, wstyd i milczenie. To trwa i będzie się powtarzać czy to w Polsce, czy we Francji, czy w USA.

- Miałem wrażenie, że władze miasta, służby dystansowały się od tego tematu. Przy sprawach dotyczących znanych osób jest zainteresowanie, telefony, a tu cisza. Sprawa Kroloppa, jak sądzę, była trupem w szafie Poznania. Jedni przyzwyczajali się do smrodu z szafy, inni zatykali nos, niektórzy mieli może nadzieję, że koszmar się skończy.