Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez przesady z tym, że należy „żyć w pełni każdą chwilą”. To nierealne, przynosi większy stres niż satysfakcję. Tajemnicą spełnienia są nie podniecające przygody ani intensywne wrażenia – nikt tego kondycyjnie na dłuższą metę nie wytrzyma – ale cieszenie się spokojem i zwyczajnością.

Życie nie trwa wiecznie, miłość tak.

Nie wszyscy nadmiernie troskliwi chłopcy są psychopatami… ale wszyscy psychopaci są nadmiernie troskliwymi chłopcami.

Żeby usmażyć omlet, trzeba rozbić jajka. Nie wiem, czy to działa w drugą stronę, ale jeśli już rozbije się jajko, lepiej usmażyć z niego omlet, niż zostawić syf.

Nie cho­dzi o żadne za­sa­dy, fair play ani nic w tym ro­dza­ju. Nie in­te­re­su­je mnie, jak na­zwa­ła­by to więk­szość ludzi. By­wa­łem już w roz­ma­itych sy­tu­acjach. Kiedy za­czy­na się walka, wszel­kie za­sa­dy stają się bez­u­ży­tecz­ne. Gryź, kop, syp w oczy pia­skiem, użyj broni, wszyst­ko jedno. Praw­dzi­wa walka to walka o życie. Nie ma w niej na­gro­dy za spor­to­wą po­sta­wę. Jest tylko zwy­cięz­ca. I prze­gra­ny. Ko­niec. Nie­waż­ne – oszu­ku­jesz czy nie.

W żad­nej re­la­cji wkład obu stron nie jest równy. Cza­sa­mi to pro­por­cja sześć­dzie­siąt do czter­dzie­stu pro­cent, cza­sa­mi osiem­dzie­siąt do dwu­dzie­stu. Raz wno­sisz osiem­dzie­siąt pro­cent, a kiedy in­dziej dwa­dzie­ścia. Ta­jem­ni­ca po­le­ga na tym, żeby to zro­zu­mieć i za­ak­cep­to­wać.

Jednym tyłkiem dwóch koni nie dosiądziesz.

Wspomnienia to coś, co rekonstruujemy: rozkładamy i składamy na nowo. Dorabiamy fragmenty, żeby stworzyć coś, co według nas zdarzyło się naprawdę albo po prostu chcielibyśmy, aby tak było. Krótko mówiąc, wspomnienia rzadko są prawdziwe. To wyretuszowana podróbka.

Eks­tre­mizm i prze­moc są nie­skom­pli­ko­wa­ne, nie­po­wstrzy­ma­ne, spek­ta­ku­lar­ne. Ra­cjo­nal­ność i roz­wa­ga – trud­ne, wy­czer­pu­ją­ce, nie­efek­tow­ne.

....seksizm panuje nie od dziś, ale w przypadku takiej rodziny, jak nasza, która zdołała zachować pozycję i wpływy przez wiele pokoleń, na ogół znajduje zastosowanie stare protekcjonalne powiedzenie: "Za każdym mężczyzną, który odniósł sukces, stoi kobieta"......

Podjęcie walki, spojrzenie prześladowcy w oczy to przeżycie katharsis.

Wszelkie uwielbienie wiąże się z przemocą. (…) Co, którzy kochają Boga, jednocześnie najbardziej się go boją. (…) Największy dewoci, którzy wciąż gadają o Bożej miłości, zawsze też grożą piekłem i wiecznym potępieniem.

Wysłów się!

Wszyst­ko w życiu jest kwe­stią tego, „co by było, gdyby…”.

Człowiek się przyzwyczaja, a przejawia się to między innymi tak, że gdy coś staje się dla niego powszednie, przestaje to doceniać. Rzeczy codzienne pierzemy za oczywiste. Nie mówię, że to źle. Bez przesady z tym, że należy „żyć w pełni każdą chwilą”. To nierealne, przynosi większy stres niż satysfakcję. Tajemnicą spełnienia są nie podniecające przygody ani intensywne wrażenia – nikt tego kondycyjnie na dłuższą metę nie wytrzyma – ale cieszenie się spokojem i wytrwałością.

(..) sto­su­ją wobec mnie zwy­kłą w ta­kich przy­pad­kach tak­ty­kę mil­cze­nia. Me­cha­nizm jest pro­sty: więk­szość ludzi nie znosi ciszy i zrobi wszyst­ko, żeby ją prze­rwać, czę­sto mó­wiąc coś, co można potem wy­ko­rzy­stać prze­ciw­ko nim.

Lubię rze­czy dro­gie i luk­su­so­we. Nie lubię prze­pła­co­nych i wul­gar­nych.

Bo­ga­ci lu­dzie czę­sto oka­zu­ją hoj­ność, żeby osią­gnąć swój cel.

Ob­ser­wu­ję go uważ­nie. Chcę za­re­je­stro­wać jego re­ak­cję, bo nie­za­leż­nie od tego, co sły­sze­li­ście, żaden czło­wiek nie jest otwar­tą księ­gą.

Tłumaczyć ci, czym jest romantyczna miłość, to jak uczyć lwa czytać: nic to nie da, a można zrobić sobie krzywdę(...).

Nie zno­szę (...) kiedy ktoś, kto wy­szedł cało z ja­kiejś tra­ge­dii, mówi: „Bóg mnie oszczę­dził, bo je­stem dla niego ważny”, co sta­no­wi sub­tel­ną su­ge­stię, że tenże Bóg miał gdzieś po­zo­sta­łych, któ­rzy zgi­nę­li.

Wszy­scy je­ste­śmy mi­strza­mi psy­cho­lo­gicz­nej ra­cjo­na­li­za­cji. Wy­naj­du­je­my spo­so­by, żeby uza­sad­nić swoje ro­zu­mo­wa­nie. Wy­krzy­wia­my je, że­by­śmy sami sobie wy­da­wa­li się lepsi, sym­pa­tycz­niej­si.

Jaka przy­jem­na ta cisza. Lu­dzie prze­waż­nie nie do­ce­nia­ją ciszy. A ona łączy ich z in­ny­mi.

Lu­dzie wie­rzy­li kie­dyś, że wszy­scy w Ame­ry­ce są równi, bo tak mó­wio­no im przez całe nasze wspa­nia­łe dzie­je, jed­nak ostat­nio za­czy­na do nich do­cie­rać oczy­wi­sta od za­wsze praw­da: że szalę prze­wa­ża­ją pie­nią­dze. Pie­nią­dze dają wła­dzę.

Cza­sa­mi grasz na zwło­kę. A cza­sa­mi ska­czesz od razu do gar­dła.

Stare po­rze­ka­dło głosi, że za każdą for­tu­ną kryje się jakaś wiel­ka zbrod­nia.

Jeśli się za­sta­no­wić, je­dy­ną su­per­mo­cą Bruce’a Wayne’a był ol­brzy­mi ma­ją­tek.

Najgłupsi są ludzie, którzy mają się za nieomylnych. Najgłupsi są ci, którzy nie mają wątpliwości. Najgłupsi są ci, którzy nie zdają sobie sprawy, że ich wiedza jest ograniczona.

(...) każdy czło­wiek to opo­wieść, jeśli tylko za­da­je się wła­ści­we py­ta­nia.

(...) osta­tecz­nie każda sen­sa­cja jest jak ogień (...) jeśli się go nie pod­sy­ca, w końcu ga­śnie.