Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie z kotem to sztuka kompromisu. Podstawowy problem polega na tym, że kot nie bierze pod uwagę, że to on ma ustąpić w jakiejś kwestii. (...) Czemu więc miałyby rezygnować ze swoich zachowań tylko dlatego, że nam coś nie odpowiada?

Kot w pierwszej kolejności zajmuje się tym, aby być kotem. Cała reszta świata powinna to uszanować. Czyż to nie oczywiste?

[o dokacaniu] Dobrze jest stworzyć listę co najmniej pięciu kocich cech i na jej podstawie poszukiwać kandydata do dokocenia. Do kotów starszych lepiej szukać równolatków, a do maluchów - młodzieńca lub kota o bardzo dużej potrzebie aktywności ruchowej i społecznej. Nigdy na odwrót, bo to przepis na KOTOstrofę.

Znam przypadki, gdy opiekunowie przez lata wstrzymywali się z remontem, by nie zestresować swojego zwierzaka, lub też rezygnowali z wyjazdów urlopowych, by tylko ich kont nie cierpiał z powodu rozłąki. I choć na pierwszy rzut oka takie zachowanie może się wydawać ekscentryczne, to jednak do pewnego stopnia je rozumiem. Ludzie wiele rzeczy mogą sobie zracjonalizować, a kot nie ma tej umiejętności. On czuje i reaguje - całym swoim jestestwem.

Bycie kocim opiekunem to po części bycie detektywem, który nieustannie stara się odgadnąć, co też kot ma na myśli, zachowując się w określony sposób. Aby taką zagadkę rozwiązać, trzeba dysponować nie tylko sporą wiedzą i dużym doświadczeniem, lecz także uporem w dążeniu do celu.

Czy to jest proste? Nie. A czy mam jakiś wybór? Też nie. To moje koty, jestem za nie odpowiedzialna i nic mnie z tej odpowiedzialności nie zwolni. Skoro one mi zaufały i zechciały dzielić ze mną świat, to nie mogę ich zawieść.