Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczęście to coś niezwykłego, pięknego i ulotnego, coś, czego nie sposób wyrazić słowami, bo takich słów po prostu nie ma. Jednak gdy jest się szczęśliwym, potrafi się to rozpoznać.

Słowa zmieniają ludzi i zmieniają świat.

Nie możesz liczyć na to, ze twój sekret będzie należał do ciebie, zawsze znajdą się oczy, które widziały.

Tak to czasem bywa. Chłop durny, a baba jeszcze durniejsza.

Urodzisz się panem, to panujesz, urodzisz się chłopem, to pracujesz od świtu do zmierzchu, żeby pany miały co jeść, a i tak za nic cię będą mieli.

Taki to świat, dobrzy ludzie. Nie ma na nim sprawiedliwości i tylko ta śmierć dla wszystkich, i bogatych, i biednych, jednakowa.

Trze­ba się wziąć do ro­bo­ty, z my­śle­nia jesz­cze nic do­bre­go ni­ko­mu nie przy­szło. Z my­śle­nia to tylko łzy i udrę­ka. Od ro­bo­ty plecy bolą, ale to z cza­sem prze­cho­dzi, a udrę­ka z my­śle­nia nie mija nigdy.

Do­sta­tek od­ci­snął się na jego twa­rzy krą­gło­ścią czer­wo­nych po­licz­ków, dru­gim pod­bród­kiem i tłu­stą skórą, jakby wy­glan­co­wa­ną ka­wał­kiem sło­ni­ny.

Praw­da jest taka, że mi­łość ma w sobie coś z kwia­to­we­go pącz­ka i albo się roz­wi­ja aż do wy­da­nia owocu, albo więd­nie.

Dla­cze­go życie jest takie podłe, dla­cze­go wciąż gna do przo­du, czemu nie da się go za­trzy­mać w miej­scu, gdy aku­rat trafi się dobre miej­sce, w któ­rym chcie­li­by­śmy spę­dzić wię­cej czasu. Dla­cze­go nie można go cof­nąć, gdy uświa­do­mi­my sobie, że jest coś, co chcie­li­by­śmy prze­żyć jesz­cze raz?

Kiedy miesz­kasz na wsi, nie mo­żesz li­czyć, że twój se­kret bę­dzie tylko twój. Za­wsze znaj­dą się oczy, które wi­dzia­ły. Czy wi­dzia­ły praw­dę? A ja­kież to ma zna­cze­nie? Uśmiech, gest, każde słowo zo­sta­ną zin­ter­pre­to­wa­ne tak, by pa­so­wa­ły do sen­sa­cyj­nej hi­sto­rii.

Chło­py się nie żenią dla cha­rak­te­ru, czy on w ko­bie­cie dobry, czy zły. Oni się żenią albo dla urody, albo dla po­sa­gu.

Słowa już padły, nie da się ich zmie­nić. Taka to już na­tu­ra tego świa­ta, że słowa mają wiel­ką moc, po­tra­fią czy­nić ludzi szczę­śli­wy­mi, ale po­tra­fią też zra­nić. Słowa zmie­nia­ją ludzi i zmie­nia­ją świat.

Sko­szo­ną trawę, która wy­schła tam, gdzie padła pod kosą, na­le­ża­ło naj­pierw zgra­bić do wałów. Mu­sia­ła to zro­bić po­rząd­nie, każdy wie­cheć siana był na wagę złota, bo przez dłu­gie, zi­mo­we mie­sią­ce tylko ono bę­dzie po­ży­wie­niem dla zwie­rząt. A od tego mleka, co je da krowa, za­le­żał los całej ro­dzi­ny. Ot, tak to wszyst­ko ze sobą sple­cio­ne, jak nitki w ma­kat­ce – zwie­rzę­ta za­leż­ne od ludzi, lu­dzie od zwie­rząt, to, czy ze­bra­ło się plony, za­le­ża­ło od ziemi, a jej ja­kość za­le­ża­ła od trudu, jaki się wło­ży­ło w upra­wę, zaś by orać czy bro­no­wać, po­trze­ba było zwie­rząt, które, tak jak czło­wiek, żyły z tego, co dała zie­mia. A wszy­scy mu­sie­li się li­czyć z ka­pry­sa­mi słoń­ca i desz­czu, które od ni­ko­go nie za­le­ża­ły i nikt nad nimi nie miał wła­dzy.

Nie trze­ba wi­dzieć twa­rzy chłop­ki, by wie­dzieć, w jakim jest wieku. Ko­bie­ty, w mło­do­ści pro­ste, z cza­sem, jak te wierz­by nad wodą, chy­li­ły się ku ziemi. Wy­glą­da­ło to tak, jakby coś zgu­bi­ły i szu­ka­ły, po­chy­la­jąc się, by le­piej wi­dzieć. Ale to cięż­ka praca ka­mie­niem przy­ra­sta­ła im do krzy­ża, nie po­zwa­la­jąc się wy­pro­sto­wać. Pod ko­niec życia każda uży­wa­ła laski, bo bez niej nie mogła cho­dzić.

Lu­dzie są roz­ma­ici, ładni, brzyd­cy, pro­ści, krzy­wi. A uroda nie jest żadną gwa­ran­cją szczę­ścia czy bo­gac­twa.

Cze­muż los za­de­cy­do­wał, że ona uro­dzi­ła się w chłop­skiej cha­łu­pie? Czemu w taki dzień jak ten musi pra­co­wać tak cięż­ko, że pot jej po twa­rzy stru­mie­niem pły­nie, za­miast sie­dzieć w cie­niu drze­wa, osła­niać twarz pa­ra­sol­ką i po­pi­jać le­mo­nia­dę z krysz­ta­ło­wej szkla­necz­ki?

Cze­muż to na świe­cie tak jest, że wszyst­ko młode takie durne, nie­waż­ne, cielę czy czło­wiek?

Z mi­ło­ścią cza­sem bywa jak z ogniem i ta, która po­wo­li się roz­pa­la, długo go­re­je ja­snym pło­mie­niem. Bywa też tak, że wy­bu­cha gwał­tow­nie i szyb­ko ga­śnie.

Ludzie kłamią na wiele sposobów. Począwszy od małych kłamstewek codziennych, tych, których księdzu się nie wyznaje nie ze wstydu, że się je popełniło, ale dlatego że nie pamięta się o nich już chwilę po wypowiedzeniu, skończywszy zaś na wielkich kłamstwach, oszustwach planowanych, prowadzących do upadku innych. Wśród nich szczególne miejsce zajmują kłamstwa wobec samych siebie, przemilczenia i przymykanie oczu.

Jak hulu to nie lulu.

Kiedy mieszkasz na wsi, nie możesz liczyć, że twój sekret będzie tylko twój. Zawsze znajdą się oczy, które widziały.

_ No wstawaj,wstawaj, kury trzeba zmacać. Tylko porządnie, żeby potem nie trzeba było po krzakach jajek szukać.

Taka już natura tego świata, że słowa mają wielką moc, potrafią czynić ludzi szczęśliwymi, ale potrafią też zranić.

Ciesz się włosami, póki możesz", mówił ojciec, "przed czwartym krzyżem połowa ci wylezie".

Taka ludzka natura, że jak dobrze, to siedzi, ale jak źle, to idzie światami lepszego miejsca szukać. Czasem znajduje, a czasem nie.

Będziesz mijała pański wóz, to cię woźnica batem zdzieli, choć on taki sam biedak jak ty, tylko mu się wydaje, że jak jest bliżej pana, to się od razu kimś lepszym stał.

Po­dob­no wszel­ki grzech na tym świe­cie po­cho­dzi od ko­bie­ty, ale praw­da jest taka, że Stwo­rzy­ciel już na po­cząt­ku błąd po­peł­nił, po­wo­łu­jąc do życia męż­czy­znę, stwo­rze­nie głu­pie i nie­po­rad­ne, które bez wspar­cia baby prze­pa­dło­by w try miga.

Na śnia­da­nie zjadł pajdę czer­stwe­go chle­ba, tak twar­de­go, że matka li­to­ści­wie dała Wawrz­ko­wi pół kubka mleka, by mógł ten chleb na­mo­czyć. My­ślał o tym, że gdyby byli bo­ga­ci, mógł­by do­stać wię­cej mleka, a może nawet ły­żecz­kę cuk­ru, by wszyst­ko osło­dzić. Och, cóż by to było za śnia­da­nie! Dzie­dzic mógł­by go po­zaz­dro­ścić.

Ale to, że na coś nie ma ludz­kie­go pa­ra­gra­fu, nie zna­czy, że bo­skie­go nie ma. Ro­zu­miesz? Od złego czło­wie­ka nie na­uczysz się do­brych rze­czy.