Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie nigdy nie jest szczególnie trudne, o ile nie oczekuje się, że będzie inne. Niczego nie żałuję, ponieważ zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, i z tymi zasobami, które miałam. I wszystko, co się stało, także to, co złe, doprowadziło mnie tutaj. Mam więcej szczęścia niż reszta.

Wybacz mi. Nie mogę powiedzieć dlaczego. Nie szukaj mnie. Nie nienawidź mnie.

Wcześniej nie miała takiej silnej woli. Kiedy przyjechała do Skanii, od dawna była żywym trupem.

Mogłam stać się jak babcia, jeśli... zawczasu nie odkryłabym tego na nowo.

Właśnie wyłączyła odkurzacz, dźwięk ostatniego odłamka szkła stukającego w rurze wypełnił ją poczuciem zadowolenia, kiedy nagle ktoś dzwoni do drzwi. Otwiera je. A tam stoi on.

Więził ją lęk, bała się, że ktoś za bardzo się zbliży, bała się potwora pod łóżkiem. Ale oszukiwała się. Tak naprawdę nigdy nie bała się tego, co może przyjść z zewnątrz i ją schwytać. Bała się tego, co miała w sobie. Bała się strachu i innych silnych niekontrolowanych uczuć, których być może nigdy nie dałoby się ponownie zamknąć po tym, jak raz wypuści się je na zewnątrz. Bała się, że ją rozerwą, że oszaleje. Ale teraz chce żyć żyć i nie może dłużej czekać. Jest gotowa. Zbyt długo pozostawała na przycisku pauzy. Już się nie boi. Czas wracać do domu, do Sztokholmu. To nie miasto było błędem, ale to, co ona z nim robiła.