Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze będę o ciebie walczył. Nie potrafię inaczej.

Cholera. Może to stalker. Przystojny, niemniej - stalker.

Był o wiele silniejszy niż ja wtedy. O wiele silniejszy niż ja teraz.

To zabawne, w jakim stopniu to imię stało się częścią mojego życia. Jego twarz. Jego oczy. To, jak jego szybki oddech synchronizował się z dudnieniem mojego serca tego dnia, kiedy powinnam zginąć.

Nie jestem jakimś superbohaterem. A ty... ty nie jesteś nieśmiertelna!

Minęło osiem lat, odkąd patrzyłam, jak pewien chłopiec balansuje na murku, nie chcąc dopuścić do pobrudzenia ulubionych butów.
I serce mi mówi, że właśnie byłam świadkiem tego, jak ten sam chłopak robi to ponownie.

Trzyma mnie, dopóki mu nie mówię, że już może mnie puścić.
A potem znika.
Na dobre.

Kiedy dociera do żwirowej alejki, odwraca się w moją stronę i nasze spojrzenia się spotykają. Nie uśmiecham się i udaje, że nie zwracam na niego uwagi. On także się nie uśmiecha, ale wiem, że obecność tutaj oraz wygrana wiele dla niego znaczą.

Szum jego ciężkiego oddechu jest dźwiękiem, który mnie budzi - ratuje przed tym,
co złe i ma się wydarzyć w mojej głowie.

Rankiem wracam do tego pudełka, w którym mnie trzyma - tego, na którym widnieje kartka: NIE DOTYKAĆ. A raczej: NIE KOCHAĆ.