Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najłatwiej stanąć po stronie sprawcy nieszczęścia, ponieważ prześladowca żąda od nas tylko bezczynności. Apeluje do powszechnej skłonności żeby "nie widzieć, nie słyszeć i milczeć". Ofiara przeciwnie - domaga się od nas, byśmy wzięli na siebie część jej cierpienia. Ofiara żąda działania, zaangażowania i pamięci.

Ograniczenie życia wewnętrznego i zewnętrznej aktywności straumatyzowanej osoby to objawy negatywne. Brakuje im dramatyzmu, są istotne przez to, czego nie ma. Dlatego trudno je rozpoznać i dopatrzeć się przyczyny w traumatycznym zdarzeniu. Wraz z upływem czasu, kiedy to właśnie owe negatywne objawy stają się głównymi cechami stresu pourazowego, coraz trudniej jest go zdiagnozować. Ponieważ są tak uporczywe i dotyczą tak wielu aspektów funkcjonowania, można je uznać za cechy osobowości człowieka, który przeżył traumę. Cena takiej pomyłki jest bardzo wysoka, ponieważ osoba, u której nie został rozpoznany zespół stresu pourazowego, jest skazana na uboższe życie, nawiedzana przez straszne wspomnienia, uwięziona w bezradności i lęku.