Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdarza się niekiedy, że żyjącemu w blasku chwały Pana aniołowi nudzi się Królestwo Niebieskie i z dobrobytu przewraca mu się w głowie. Rodzą się w nim wówczas pragnienia, których nie można zaspokoić i pytania, na które nie można odpowiedzieć. Dopytuje taki wciąż: a po co, a dlaczego, a czemu świat działa tak, a nie inaczej, i zdaje mu się, że on potrafi urządzić to i owo lepiej, albo zachciewa mu się romansów ze śmiertelniczkami i innych głupot. Tak. Kole go niebiańska świętość w oczy i myśli taki, że mu gdzie indziej będzie lepiej.

Kiedy chce się żyć przy ziemi, nie powinno się zbyt długo wpatrywać w niebo.

-Nie rób tego

Ale Adela zro­biła i zaraz lewa pierś wytry­snęła spod bia­łej tka­niny. Po­środ­ku, ucze­piony ster­czą­cego sutka, roz­siadł się sen. Kolo­rowy, pie­rza­sty jak paw, pach­nący ró­ża­mi, bo to prze­cież nie­praw­da, że sny nie pach­ną. Cała piw­nica prze­szła jego wonią, jakby to wcale nie była żadna piw­nica, lecz ogród w pełni czerw­co­wego słoń­ca. Sen ssał i pod­szczy­py­wał piesz­czo­tli­wie pierś dziew­czyny, i sutek przez to na­brzmiał. Adela po­da­ła sen Toł­piemu, a ten ujął go ostroż­nie, jak nowo­rodka.

To był zwy­kły, zwy­czaj­ny sen zwy­kłej, zwy­czaj­nej dziew­czyny. O bia­łej sukni i czar­nia­wym kawa­le­rze, o ślu­bie w ko­ście­le pach­ną­cym sta­rym drew­nem, o domku ledwo wi­docz­nym spoza strze­li­stych malw i roz­krzy­cza­nej gro­madce dzie­ci, o wscho­dach słoń­ca i zacho­dach. Tak po pro­stu. Sen z ro­dza­ju tych, do któ­rych nie wy­pa­da się przy­zna­wać, bo dzi­siej­sze ko­bie­ty, zwłasz­cza te z mia­sta, po­win­ny mie­wać cał­kiem inne sny.

Potem Adela wycią­gnęła spod ję­zy­ka drugi sen i to było jej życie. Po­ko­ik w ofi­cy­nie, skąd nie widać słoń­ca, dło­nie spę­kane od ługu, miło­ści, które nie są miło­ścia­mi, ale i tak się je bie­rze, bo in­nych nie ma i nie bę­dzie, a to wszyst­ko bez narze­ka­nia, bo tak wy­glą­da życie i narze­kać nie ma sensu. I im dłu­żej się w ten sen wpa­try­wało, tym głęb­sza ot­chłań otwie­rała się przed ocza­mi, i trze­ba było się cof­nąć, żeby nie wpaść w czerń głową w dół.

No więc takie to były sny.

Ależ ja sobie wcale nie imputuję żadnej mądrości, kochany. Durnym, to prawda. Rabinem nie zostanę, niebios szturmem nie zdobędę. I nawet nie wiesz, jak mi cholernie z tą durnością dobrze. Mądry zawsze ma same troski na głowie. A mi w głowie co? Wóda i kurwy. No i siano i puch z dmuchawca.

We śnie wszystko bowiem zlewa się w jedno i widać ukryte połączenia w osnowie świata.

Ale jedno ci, chłopcze, powiem: i przyjaciół, i wrogów szukaj sobie na swoją miarę. Nie pchaj się w oczy większym od siebie, bo nic dobrego z tego nie przyjdzie. A prawdziwa wrogość, tak jak prawdziwa przyjaźń, możliwa jest tylko między równymi.

Hesper tworzy - a tworzyć to znaczy wychodzić z samego siebie.

Kobiecie prawdę mówi tylko cham.

Samotność zgrzyta pod zębami, kiedy przeżuwać ją zbyt długo.

Był to bowiem mimo wszystko dom - a miejsce, które raz uczyniono domem, pozostaje nim na zawsze.