Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli ktoś chce się przekonać, ile w ludziach jest zawiści, złośliwości i zła, nawet w tych, których uważał za przyjaciół, powinien po prostu napisać poczytną książkę lub zrobić coś, czego inni nie potrafią!

Istnieją ludzie, którzy czyjś sukces poczytują sobie za osobistą zniewagę.

Oczywiście, trzeba nauczyć się myśleć. Nikt nie rodzi się mędrcem.

Młodzież jest zawsze taka sama. (...) – lekkomyślna do chwili, kiedy gorzkie doświadczenia nie nauczą jej mądrości; buntownicza do czasu, gdy życie nie nauczy pokory; pewna swej nieomylności do chwili, gdy nie podważą jej błędy własnego życia. /Lucy Maud Montgomery/.

Posiadłam umiejętność spotykania się z ludźmi na gruncie, który nigdy nie będzie moim. Nauczyłam się ukrywać swoje myśli i uczucia, szczególnie takie, które w drapieżnym świecie nie mają racji bytu. Zrozumiałam wreszcie, że w tłumie nie warto szukać pokrewnych dusz.

Moja wyobraźnia była biletem wstępu do krainy marzeń.

Kiedy dorosłam i opuściłam świat moich dziecięcych marzeń, by stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością, doświadczyłam rzeczy, które zraniły mnie do głębi.

[Lucy] Maud [Montgomery] miała bardzo zdecydowane poglądy na życie. Niecierpliwiła się, patrząc na ludzi, którzy marnowali życiowe szanse, którzy nie umieli wykorzystać nadarzających się okazji. Jej pasja samokształcenia, radość z pisania, ciekawość życia – wszystko to sprawiało, że była nietolerancyjna wobec tych, których lenistwo lub brak zdecydowania pozbawiały szansy na sukces.

Widzę w sobie dwie sprzeczne natury. Kiedy chodzę po lesie, budzi się we mnie marzycielka lubiąca samotność. Wtedy kocham drzewa. Kiedy jednak stykam się z człowiekiem, czuję w sobie coś zupełnie innego. Cenię towarzystwo, błyskotliwe rozmowy, typowo ludzkie rozrywki. Ale na tym nie koniec. Tak naprawdę jest we mnie sto różnych twarzy. Niektóre są dobre, inne złe. Może to lepiej, niż gdybym miała tylko dwie - tak jest bardziej interesująco, tajemniczo.

Kiedy drzewo zapuści korzenie, trudno je wyrwać i przesadzić bez bólu.

Kiedy ludzie czasem mówią: 《Och, jak ci zazdroszczę takiego talentu》, zastanawiam się, czy czuliby to samo, gdyby zobaczyli, jak w ponure zimowe poranki zmagam się z zawiłościami stylu.

Kiedy siedzę w domu albo idę na spacer w nieciekawym towarzystwie, czuję się samotna, ale chodząc po lesie i polach, ani razu nie doświadczyłam chwili osamotnienia. Tam znajduję wyrozumiały i mądrych kompanów.

Nienawidzę tego wszystkiego jedynie wówczas, gdy należy jeszcze do przyszłości. Kiedy już się do czegoś zabiorę, zaczyna mnie to wciągać i bawić. Lubię działać szybko.