Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pragnienie, by uchwycić chwilę, prawdziwą czy wyimaginowaną, zanim ona zniknie. A jednak wydaje mu się teraz, że te próby są zawsze skazane na niepowodzenie, zarówno w sztuce, jak i w przypadku rodzinnych zdjęć. Zawsze istnieje pewien rozdźwięk między obrazem takim, jakim go zapamiętał - (...) - a zdjęciami (...). str. 249.

(...) od czasu śmierci matki Eva przyzwyczaiła się do dziwnego poczucia oderwania od rzeczywistości. Wrażenia, że nic, co jej się przytrafia, nie jest do końca prawdziwe. Zupełnie jakby znalazła się w dwóch albo nawet trzech wersjach siebie - żywych, oddychających kopiach - i straciła z oczu oryginał. (...) Żałoba robi z ludzmi przedziwne rzeczy. Nie walcz z tym. Po prostu poczekaj, aż samo minie. str. 269.

-Dobrze Cię widzieć - mówi Eva.
Jim gapi się na nią. Na pewno mogła znaleźć lepsze słowo niż "dobrze", myśli. Po ojcu odziedziczył nienawiść do braku precyzji, zarówno w języku, jak i w sztuce. Pamięta dokładnie pewne niedzielne popołudnie - miał wtedy nie więcej niż siedem lat - gdy ojciec wpuścił go na poddasze i pokazał mu obraz przedstawiający leśny krajobraz spowity bielą.
- Spójrz - powiedział ojciec. - Wydaje ci się, że to biel, ale tak nie jest, to srebrny, fiolet, szarość. Przyjrzyj się uważnie. Każdy płatek jest inny. Zawsze musisz próbować pokazywać rzeczy takimi, jakimi one są, synu. Wszystko inne, to pic na wodę.

s.126.