Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uświadomił sobie, że nie kochał jej jeszcze nigdy tak bardzo, jak właśnie w tej chwili: kiedy patrzył, jak odchodzi.

Widok rozciągającej się za wyjściem przestrzeni sprawił, że Emma złapała się kurczowo skraju włazu. Wiedziała, że to normalne uczucie i że wkrótce minie. Krótki paraliżujący strach ogarniał prawie wszystkich podczas pierwszego kosmicznego spaceru. Człowiek nie potrafi zaakceptować bezmiaru przestrzeni, braku "góry" oraz "dołu". Miliony lat ewolucji wyryły w jego mózgu lęk przed spadaniem i właśnie ten lęk starała się teraz pokonać.

Czy człowiek ma groźniejszego przeciwnika niż on sam? - pytamy siebie.
Otóż ma.
Chociaż go nie widzimy, ten przeciwnik jest wszędzie wokół nas. W nas samych. W powietrzu, którym oddychamy, w produktach, którymi się odżywiamy. Od początków dziejów ludzkości zawsze był naszą nemezis i będzie żył długo po tym, jak znikniemy z powierzchni ziemi. Tym przeciwnikiem jest świat mikrobów, który na przestrzeni stuleci zabił więcej ludzi niż wszystkie prowadzone przez człowieka wojny.

We wszechświecie jest być może sto miliardów galaktyk, każda z nich liczy sto miliardów gwiazd. Ile z tych gwiazd ma własne planety, na ilu z nich istnieje życie? Panspermia, teoria, wedle której życie przemieszcza się po całym wszechświecie, nie była już czystą spekulacją. Wiara, że życie istnieje tylko na tej jasnobłękitnej kropce, w tym peryferyjnym układzie słonecznym, wydawała się obecnie równie absurdalna jak naiwne przekonanie starożytnych, że Słońce i gwiazdy kręcą się wokół Ziemi. Do tego, by powstało życie, potrzebne są tylko oparte na węglu cząsteczki i trochę wody. Obie te rzeczy są powszechne we wszechświecie. Co oznacza, że życie, choć prymitywne, może być również powszechne i że międzygwiezdny pył może nieść ze sobą bakterie i spory. Od tych prostych organizmów pochodzą wszelkie inne formy życia.