Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ci, którzy kochają muzykę, nigdy nie czują się samotni.

Jak kiedyś brzmiało moje vibrato? Jak opadająca, lekka struga miodu. Jaki smak miała dawniej moja wiolonczela? Niższe nuty były jak gorąca czekolada, najwyższe gryzły usta jak cierpka cytryna. A wynikające z nich emocje? Jak rozkoszne drżenie, bolesne napięcie i nagły rozbłysk. Nigdy jak planowane, mechaniczne kopiowanie. Nigdy jak tykający tryb maszyny.

Nie ufam słowom. Jak ufać słowom, które tak łatwo przeinaczyć, który każdy rozumie, jak chce.

Jesli nie bedziesz wiedzial, kiedy zwolnic, a kiedy znow przyspieszyc i jak sprawic przyjemnosc, nigdy nie bedziesz dobrym kochankiem ani dobrym muzykiem!

Barcelona sama była jednym wielkim spektaklem. Młody Picasso pokazał swoje prace w Quatre Gats i na fali wciąż rosnącej sławy pożeglował do Paryża. Gaudi, architekt, zaprojektował całe bajkowe przedmieścia abstrakcyjnych pawilonów z pokrytymi mozaiką, wężowato wijącymi się ławkami. Nawet miejscowy targ rybny był wystawną, mieniącą się jaskrawymi kolorami instalacją artystyczną.

Vivaldi, żywy i nieustannie obecny, był kimś, z kim potrafiła spędzić dzień, kwartał, cały rok. Grając partię skrzypiec z "Czterech pór roku", Aviva mogła siedzieć obok niego na zroszonych deszczem pagórkach, chodzić skalistymi ścieżkami kozich stad, śmiać się, widząc, jak zasypiają pod ogromnym drzewem, i słuchać ich cichego chrapania przetykanego brzęczeniem pijanych słońcem much.

-Co przetrwa? Dobry wygląd? Rzadko. Pieniądze- nigdy.
-A przyjaźń?
-Sporadycznie. Myślę, że zaliczyłbym ją do tej samej kategorii, co miłość: dużo zamieszania, a efekty marne. Trwałość dość wątpliwa, a jednak trudno się oprzeć.