Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie są tacy naiwni. Jeżeli jest się dość przekonywującym i wiarygodnym, połkną każdą historię i uznają ją za smaczny kawałek prawdy.

Ból można ukryć.

Była sobie raz dziewczynka, której nie było.

Można założyć maskę, pod którą inni nic nie zobaczą.

Przerażało ją pragnienie, by wydrzeć z drugiego człowieka ducha tylko po to, żeby zakończyć własne piekło.

Jak wiele może znieść człowiek? Ile jeszcze będzie musiała wytrzymać? Gdzie jest granica, po której przekroczeniu człowiek po prostu się rozpada?

Człowiek potrafi chyba wymyślić wspomnienia, jeżeli tylko bardzo tego chce.

Czasem mam wrażenie, że jestem tylko małą, nic nieznaczącą częścią twojego życia.

(...) można też stwierdzić, że strach wydaje nam instrukcje, co będzie najlepsze w danej sytuacji. Strach przed śmiercią to najsilniejszy rodzaj strachu. Z jednej strony może dyktować nam ucieczkę, a z drugiej zachęcać do walki.

Był sobie raz klucz, który leżał w ukryciu.
Lecz podobnie jak w baśniach, w prawdziwym życiu wszystko, co schowane, chce zostać odnalezione.
Klucz czekał, by ktoś znów wziął go do ręki i otworzył nim kuferek. Czekał cierpliwie,
w miejscu, w milczeniu.
Już wkrótce miał nadejść jego czas.

Pomyślała, że w przyszłości chce być taka jak ta aktorka. Mogłaby wybrać rolę i wejść na scenę lub pozostać na widowni. Mogłaby być, kimkolwiek zechce.

Przez wszystkie wieczory księżniczka pozwalała się pieścić.
Ale ten, co ją pieścił, zaspokajał jedynie swój własny głód.
Jej tęsknota była płochliwą mimozą, wielkooką bajką wobec rzeczywistości.
Nowe pieszczoty napełniały jej serce gorzką słodyczą,
jej ciało – lodem, lecz jej serce pragnęło wciąż więcej.
Księżniczka poznawała ciała, szukała jednak serca;
nie widziała nigdy innego serca niż własne.
(Fragment wiersza Edith Södergran Księżniczka w oryginale i w przekładzie Alicji
Rybałko.).

Poruszaj się zawsze tam, gdzie jest światło, Lumikki.

Rozmawiali o zwykłych sprawach, utrzymywali ze sobą tylko niezbędne dla zachowania pozorów normalności minimum kontaktu i starali się unikać krępujących chwil milczenia.

Część Ciebie chciałaby patrzeć, jak ogień pożera budynek i ludzi. Masz w sobie element zniszczenia.

Świat wzdychał i tętnił wokół Lumikki, jakby bił tyko jednym jedynym pulsem. Jej pulsem.

Zawsze znajdą się ludzie, którzy znają ludzi. Finlandia to mały kraj. Jeżeli chce się czegoś o kimś dowiedzieć, należy być jedynie odpowiednio zdeterminowanym i sprytnym.

W oczach widziała ten sam strach, który towarzyszył jej, gdy miała siedem lat.

Znam Cię lepiej niż ktokolwiek inny. Znam Cię lepiej niż Ty sama. Wiem o Tobie wszystko.

Często się słyszy, że odwaga to przezwyciężenie strachu. Moim zdaniem to strach sprawia, że jesteśmy zdolni do działań, na które inaczej nigdy byśmy się nie zdobyli. Strach wydaje się odwagą.

Wszystkie działania Sampsy mówiły: niczego od ciebie nie oczekuję. Niczego od ciebie nie wymagam. Bądź taka, jaka jesteś. Jest mi po prostu miło w twoim towarzystwie. Moje poczucie wartości nie zależy od tego, czy się do mnie uśmiechniesz, ale nie miałbym nic
przeciwko, gdybyś to zrobiła.

Wszystkie uderzenia, ciosy i kopniaki powinny trafiać przeciwnika, istotnie osłabiając jego zdolność do walki. Wykonywanie niepełnych ruchów nie ma sensu. Traci się na nie siłę, a nie pomagają w zwyciężeniu wroga.

Ludzkie życie jest ograniczone, ma początek i koniec. A mieści się w nim zadziwiająco wiele. Każdy oddech zawiera więcej, niż można sobie wyobrazić.