Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden jest tylko sposób zyskania serc. Musimy się stać takie jak te, których miłości pragniemy.

Najbogatsze w piękno jest życie pięknie przeżyte. Ono jest największym arcydziełem sztuki.

Zraniona próżność może uczynić kobietę bardziej mściwą od lwicy broniącej swych młodych.

Przyzwyczaić się do czytania książek - to zbudować sobie schron przed większością przykrości życia codziennego.

Silny jest ten, kto umie przezwyciężyć samego siebie.

Poszukuję czegoś, sama nie wiem czego. Ale wiem, że jest to rzecz tak wielkiej wagi dla mnie, że gdybym ją zdołała zgłębić i odnaleźć całe moje życie uległoby wielkiej przemianie.

Spokoju ducha nie można znaleźć ani w pracy, ani w zabawie, jedynie we własnej duszy.

Określiłbym siebie jako gracza drugiego rzędu. Townsend wmawia w siebie, że jest graczem piewszorzędnym. Ale nim nie jest.

- Można być bardzo zakochanym w kobiecie, nie pragnąc koniecznie spędzić z nią całego życia.

Piękność jest darem Bożym, jednym z najrzadszych i najcenniejszych: powinniśmy być wdzięczni, gdy nam został dany, a jeśli go nie posiadamy sami, wdzięczni być musimy, że inni ku rozradowaniu oczu naszych nim obdarzeni zostali.

Cóż takiego jest w sercu ludzkim, co każe nam gardzić człowiekiem, dlatego że nas kocha?

(...) nie dosyć jest pełnić obowiązek, nie ma w tym większej zasługi niż w myciu rąk, które się zbrukały; jedyna rzecz mająca znaczenie to ukochanie swego obowiązku. Gdy połączysz miłość z obowiązkiem, łaska będzie z tobą i dostąpisz szczęścia niedościgłego ludzkim rozumem.

Cóż to może mieć za znaczenie, czy wiara i nadzieja(...) okażą się złudzeniem? Życie ich samo w sobie jest tak piękne. Myślę nieraz, że jedyną rzeczą zdolną pogodzić człowieka z tym światem jest piękno, które od czasu do czasu udaje się zeń wykrzesać ludziom wybranym: obrazy, muzyka, książki, samo życie tych ludzi. Ale najbogatsze w piękno jest życie pięknie przeżyte. Ono jest największym arcydziełem sztuki.

Lekki dymek rozwiewający się w powietrzu, oto czym jest życie ludzkie.

Widzę niewyczerpane bogactwo, tajemniczość i niesamowitość wszystkiego, co nas otacza w życiu, widzę Drogę i Pielgrzyma i na końcu tej drogi może - Boga

Tragedią życia jest nie to, że ludzie umierają, lecz to, że przestają kochać".

Żaden artysta nie powinien żyć dłużej niż czterdzieści lat. Do tego wieku człowiek już zrobił, co miał zrobić najlepszego, potem się tylko powtarza.

(...) myślę, że wdzięk, sam wdzięk tylko, w końcu nuży. Doznaje się potem prawdziwej ulgi, mając do czynienia z ludźmi pozbawionymi tego uroku, ale za to szczerymi.

...żeby zrozumieć dobrze człowieka, trzeba się postawić w jego położeniu".

Alboż to o to chodzi, czy ktoś nas kocha? Najważniejszą rzeczą jest, czy sami kochamy. Miłość, której nie podzielamy, nie wywołuje w nas nawet wdzięczności. Nudzi nas tylko.

Kto się upokorzy, zostanie wyniesiony. Kto się pochyli, zostanie wyprostowany. Upadek jest podstawą powodzenia, powodzenie - stopniem, wiodącym do upadku; któż przewidzieć zdoła, kiedy punkt zwrotny nastąpi? Człowiek zły stać się może jako małe dziecię, łagodność przynosi zwycięstwo napadającemu i ubezpiecza napadniętego. Silnym jest ten, kto umie przezwyciężyć samego siebie.

Nietrudno być niekonwencjonalnym w oczach świata, ta niekonwencjonalność jest po prostu konwencją przyjętą we własnym środowisku.

A teraz znów, gdy patrzyłam na Waltera, wydał mi się jak maszyna, która skończyła swój bieg. Jest w tem coś przerażającego. A jeśli człowiek jest istotnie tylko maszyną, jakże błahe i niepotrzebne są te wszystkie jego cierpienia, bóle serdeczne i nędze.

Po raz pierwszy danem jej było poznać piękno. Przyjęła je jak wierzący przyjmuje opłatek Hostji Świętej, w której zamieszkał Bóg.