Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówić znaczy potykać się, gubić, chodzi na około i trafiać w ślepe zaułki, za to słuchanie prowadzi prosto i bezpośrednio - zawsze można zamienić się w słuch.

Dźwięki, obrazy i zapachy mieszają się ze sobą, robią się coraz mniej wyraźne, coraz mniejsze; czuję, że jeśli tylko wyciągnę rękę, wszystko zniknie, ale nie mam jej, nie mogę niczego dotknąć, nie mogę spleść pięciu palców lewej ręki z pięcioma palcami prawej.
Skoro nie istnieję, nie mogę też zniknąć.

Mężczyzna około sześćdziesiątki przykucnął po drugiej stronie roweru stojącego przed pomnikiem i goli się, patrząc w lusterko przy kierownicy. Z chrobotem przesuwa po skórze ostrzem dużych nożyc krawieckich. Ma na sobie czarny T-shirt i białe spodnie, wygląda schludnie, ale na bagażniku rowerowym widać zwinięty namiot, garnek, patelnię, parasol i gumowe klapki, a w przednim koszyku schną przypięte spinaczami mokre ubrania i ręcznik, więc on też jest bezdomny. Goli się, czyli znalazł pracę na dniówki? Z wiekiem coraz trudniej dostać miejsce na budowie albo przy remontach, ale może ktoś najął go do sprzątania biurowców, dziesięć tysięcy jenów za dzień.