Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwóch znakomitych naukowców i chiropterologów Marek Kowalski i Grzegorz Lesiński wraz z innymi zabiera nas do świata tajemniczych i cieszących się złą renomą zwierząt, nietoperzy. Spowodowane jest to licznymi przesądami nie mającymi odzwierciedlenia w rzeczywistości. Od dawna w różnych kulturach cywilizacji nietoperze były negatywnie postrzegane (np jako sługi Szatana czy po tak prozaiczne rzeczy jak wkręcanie się we włosy),jednym z nielicznych wyjątków były Chiny gdzie zwierzęciu temu przypisywano (nadal się przypisuje) symbol pomyślności(szczęścia). Ta popularnonaukowa książka to pigułka podstawowej wiedzy, acz mocno okrojonej, o tych sympatycznych zwierzątkach, dla przeciętnego Kowalskiego niezaznajomionego z tematem idealna do rozpoczęcia swojej przygody z nietoperzami o ile przeciętny Kowalski będzie chciał sięgnąć po tego typu literaturę (śmiem wątpić). Społeczność nietoperzy jest niesamowita, dzięki obserwacjom grup różnych gatunków, które na całym świecie występują w ponad tysiącu gatunków uzmysławia nam jak bardzo każdy z rodzajów nietoperzy się różni, ale czasem jedne gatunki są bardzo podobne do innych i różnią je tylko drobne niuanse. Dla niektórych będzie zaskoczeniem zróżnicowana dieta takiego nietoperza (w zależności od regionu zamieszkania),od nektaru kwiatów poprzez owoce, owady, ryby, małe ssaki, ptaki po krew, czy występująca w wyjątkowych sytuacjach padlinożerność. Skoro o krwi już mowa to jako "element grozy" pozwolę sobie wspomnieć o istniejących trzech gatunkach nietoperzy wampirów budzących strach w umysłach ludzi, które w Polsce nie występują, ale mają za to ciekawą cechę, potrafią się podzielić pokarmem z innymi towarzyszami gdy ci mieli kiepski dzień licząc na zasadę wzajemności gdy oni nie pochlipali świeżej krwi bo akurat im się nie powiodło na łowach. Co ciekawe taki wampir potrafi sprawnie poruszać się po ziemi. Tylko jeden z trzech gatunków wampirów pije krew ssaków. Niestety nietoperze te mogą przenosić wściekliznę, więc trzeba zachować odpowiednie środki ostrożności (jak w przypadku kontaktu z każdym dzikim zwierzęciem). Po więcej interesującej treści zapraszam do sięgnięcia po tę interesującą książkę. Od jej premiery mija co prawda prawie 24 lata, ale zebrane w niej informacje myślę, że aż tak bardzo się nie dezaktualizują, część pewnie została uzupełniona, a część nadal nie odkryta ponieważ prowadzenie obserwacji nietoperzy to nie łatwa sprawa, sądzę, że zmienił się też sprzęt badawczy, zaś metody badań nie aż tak bardzo, ale mogę się mylić w tej kwestii gdyż to tylko moje przypuszczenia. W tej krótkiej książce znajdują się też cudowne zdjęcia tych uroczych zwierzątek i ich pyszczków. Nieobiektywnie daję dychę, zrozumcie to nietoperze inaczej być nie może. Polecam, całym sercem wspieram ochronę tych cudownych istot.