Polski matematyk i logik, profesor Uniwersytetu w Białymstoku.
W 1952 roku ukończył studia matematyczne na Politechnice Wrocławskiej. W roku 1960 obronił doktorat, a następnie habilitację na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie pracował do roku 1971. Do końca lat siedemdziesiątych współpracował z prof. Jerzym Słupeckim i wspólnie badali własności systemów dedukcyjnych opartych na logikach nieklasycznych, wydając razem w 1970 r. wspólną książkę "O dowodzie matematycznym" (PZWS), traktującej o teorii systemów dedukcyjnych Tarskiego. Następnie, do początku lat 80-tych pracował w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Śląskiego, gdzie kierował Zakładem Logiki Matematycznej. Późnej objął profesurę w Instytucie Matematyki na Uniwersytecie Białostockim. Jest twórcą kilku ważnych pojęć, m.in. strukturalnej zupełności, oraz autorem szeregu twierdzeń dotyczących tego pojęcia. Znany jest też jego wynik charakteryzujący twierdzenie o dedukcji dla nieskończenie wartościowej logiki Łukasiewicza. Współpracował naukowo z Tadeuszem Prucnalem. Do grona jego wychowanków należy prof. Piotr Wojtylak.
Jest autorem dwóch monografii poświęconych logice klasycznej, są to "Klasyczny rachunek zdań. Zarys teorii" (PWN, 1975) oraz "Klasyczny rachunek kwantyfikatorów" (PWN, 1981). Razem z prof. Piotrem Wojtylakiem opublikował szereg prac z teorii konsekwencji oraz wydał monografię "Completeness Theory for Propositional Logics" (Birkhäuser, 2008). Napisał również książkę "Notions and Theorems of Elementary Formal Logic", która ukazała się w 1994 r. W latach siedemdziesiątych współredagował czasopismo "Reports on Mathematical Logic", obecnie znajdujące się na liście filadelfijskiej (ISI Master Journal List).
