Claire Matturro

Wybierając tę książkę ze stosu spodziewałam się, że umili mi szary i ponury wieczór. Okazało się jednak, że ledwo przebrnęłam przez te zaledwie nieco ponad 200 stron. Staram się być zwykle wyrozumiała w stosunku do debiutów, ale są pewne granice. Lilly Cleary to główna bohaterka książki, która jest zlepkiem kilku postaci z popkultury. Naiwna i lekko nierozgarnięta niczym Bridget Jones, ale w zdecydowanie gorszym wydaniu. Pedantyczna i cierpiąca na nerwicę natręctw, jak inspektor Monk, ale nie równie jak on przenikliwie inteligentna. Niczym Ally McBeal, tylko z dużo gorszym wykształceniem prawniczym. Właśnie, Lilly składa się z tak wielu innych postaci, że brakuje w niej…Lilly. Bohaterka jest bardzo mało wyrazista, właściwie nic jej nie wyróżnia. Podobnie jak bohaterka, również akcja powieści jest rozmyta i niewyraźna. Tak naprawdę trzeba się bardzo skupić, by ją „wyłapać”. Niby mamy tu sprawy w sądzie, niby jakieś napaści i strzelaniny. Do tego kilka romansów, kilka scen erotycznych, pościgi, przyjęcia, rozterki sercowe, perypetie zwierząt… Wiecie o co chodzi? Po prostu wszystkiego jest o wiele za dużo, co w rezultacie daje efekt odwrotny – otóż bardzo trudno doszukać się w tej książce jakiegokolwiek sensu. Naprawdę nie mam pojęcia „co autorka miała na myśli”. Całość prezentuje się mniej więcej tak, jakby pani Matturro chciała zawrzeć w jednej cieniutkiej powieści wszystkie pomysły, jakie zgromadziła w ciągu całego życia. Oczywiście efekt nie może być dobry. Chciałabym napisać o „Pływaniu w negliżu” choć kilka ciepłych słów, ale niestety ich nie znajduję. Książka jest absolutną stratą czasu. Naprawdę, tyle wartościowych pozycji czeka na moją uwagę, a ja na tak długo utknęłam nad jednym z najgorzej napisanych debiutów, jakie zdarzyło mi się poznać… Wielka szkoda. Po raz kolejny sprawdza się porzekadło „nie oceniaj książki po okładce” – ta mnie urzekła, niestety poza nią, książka nie ma do zaoferowania niczego równie zachwycającego.