Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konia z rzędem profesorowi Kolbowi za to opracowanie. Szkoda jednak, że musi tłumaczyć w niej tak elementarne zasady jak ta, że podstawowym kryterium nauki jest nieustanna krytyka tego, co na krytykę jest podatne. Nawet jeśli to własne twierdzenia i hipotezy. Kolejne pokolenia niemieckich archeologów biorą udział w "Projekcie Troja" tworzą własne mity i legendy, w warownej późnobrązowej wiosce widzą homerycją Troję, dodając do tego masę pseudonaukowych tez, wyssanych z palca mitów założycielskich Europy, pomostów kulturowych i zaczynów tureckiej narodowości i tożsamości. Zwłaszcza to ostatnie Kolb poddaje szczególnej krytyce, ani na moment nie mijając się z prawdą. W końcu jak małoazjatycja, indoeuropejska, niezbyt okazała osada może być zupą pierwotną dla jednego z ludów tureckich? Co wspólnego, poza samym geograficznym kryterium, ma starożytna anatolijska wioska z ałtajskim ludem, który podbił te tereny dwa tysiąclecia później? Ano nic. Jednak nie przeszkadzało to Korfmannowi w zbudowaniu teatru kłamst i podsycaniu publicznej skłonności do szukania sensacji dla zbudowania swojej własnej legendy. Naukowiec szukający poklasku, nie prawdy, to najgorszy typ bałwochwalcy, zaś interpretacja wyników pod z góry założoną tezę to czysta pseudonauka. Padają tu naprawdę poważne zarzuty wobec osób ze środowisk politycznych i biznesowych, których działania nastawione na wywieranie presji wobec naukowców prowadzą do kryzysu we współczesnym szkolnictwie wyższym i nauce.