Wiesław Jażdżyński

Świetnie napisana opowieść o świecie, który minął bezpowrotnie. Czytelnik odnosi wrażenie, że autor uchyla drzwi do tego świata i pozwala być świadkiem dochodzenia ku dorosłości kilkunastoletnich chłopców, którym większość czasu pochłaniało życie szkolne, a więc nauka, ale także pierwsze młodzieńcze ideały czy miłości. Z pewnym wzruszeniem wchodzi się w specyficzną atmosferę gimnazjum w międzywojennych Kielcach, do którego uczęszczali niegdyś: Żeromski, Głowacki, Przyborowski, Dygasiński, Biernaccy, Herling Grudziński, Sławoj-Składkowski i wielu innych. Poznajemy stosunki panujące między uczniami a gronem profesorskim czy szkolnym woźnym, a także między samymi uczniami wywodzącymi się z różnych środowisk. W tle przewijają się postacie nadające miastu swoisty koloryt - nie tylko luminarze, ale i policjant „Gary Cooper” czy Żyd, u którego w sklepiku za kotarą posilali się "dyskretnie" przy kieliszeczku kibice miejscowej drużyny, a plutonowy Kwiatek "wymieniał swoją dyskrecję" na szklaneczkę wódki, a jeszcze le[piej dwie. Jażdżyński przekazał nam to językiem niezwykle barwnym, z dużą dozą humoru, ale i z satyrycznym zacięciem jak na ironistę przystało. Autor nie krył sentymentu i sympatii do tych ludzi i miejsc, a w opisach starych uliczek miasta czy malowniczych okolic Kielc wykazał wiele liryzmu. Książka ma wiele uniwersalnych wartości, dlatego może być interesująca dla każdego, ale szczególnie polecam ją kielczanom.