Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Julia. Niepozorna, młoda Julia wyrusza do Krakowa na studia. Wyrusza do miasta wraz ze swoimi kompleksami, obawami, ambicjami... i nagle okazuje się, że nic nie jest takie jakie miało być. Kraków nie jest zwykłym miastem - jest przesiąknięty przedziwną magią, pełen intryg i niebezpiecznych osób. Tak więc i Julia zaczyna odczuwać w sobie dziwne zmiany, widzieć rzeczy, o których nie miała pojęcia. Żeby tego było mało, wplątuje się w skomplikowaną intrygę trwająca już od XV wieku. Z autorką "Julii i miasta" już raz się spotkałam - przy "Imirze". Wtedy przeżyłam niesamowitą przygodę z młodym, odważnym, pewnym siebie księciem. Jak było tym razem? Niestety już nie tak ciekawie. Zacznę może od tego, że główna bohaterka totalnie nie przypadła mi do gustu. Poznałam ją jako ciamajdę, taką czarną owcę, zagubioną w sobie, nie wiedzącą czego pragnie... i niestety dla mnie do końca pozostała po części taką ofiara losu. Początkowo miała bzika na punkcie jedzenia, dlatego też pierwsze strony książki zapisane są głównie w tym temacie. Kto co lubi... Kolejna rzecz, która mnie w niej strasznie irytowała to jej braki wiedzy, np. - dziewczyna na studiach nie wiedziała co to jest ekliptyka, a przecież to zagadnienie z podstawówki. Paradoksalnie Julia nie miała jednak problemu z zapamiętywaniem czegoś, np. - dat, albo jeszcze lepiej - dokładnego kształtu gwiazdozbioru, mimo że go tylko raz na oczy widziała. Ostatnia rzecz (niestety kolejna wada) - dawno nie czytałam o tak naiwnej, dorosłej dziewczynie, która prawie każdej spotkanej osobie wyjawiała ważny sekret, którego przecież miała strzec...a nie o nim wszystkim rozpowiadać. Pomimo wad głównej bohaterki, nie można powiedzieć, że jest ona słabo dopracowanym charakterem. O nie! Niestety to głównie na niej skupiła się autorka i resztę postaci potraktowała po macoszemu. Brak reszcie jakiś wyjątkowych cech, dlatego bardzo łatwo ich pomylić, a jest ich naprawdę od groma - no właśnie, dlaczego? Nie odgrywają oni jakiejś większej roli. Są, bo są. Kolejny (ups!) poważny zarzut to brak spójności w fabule, co doprowadziło do tego, że książka staje się czasami męcząca. Miałam wrażenie, że autorka wpadła na ciekawy pomysł dopiero w połowie książki i postanowiła go rozwinąć. A może miała kilka pomysłów, chciała wszystkie wykorzystać, stworzyć mądra, magiczną powieść o poszukiwaniu swojego "Ja", ale za dużo się tego nazbierało i wszystko wyszło po prostu słabo. W książce pojawiły się również błędy - głównie interpunkcyjne, albo pojawiające się w przypisach np. w nazwisku Władmir Sołouchin (a być powinno WŁADIMIR - str. 121),ale to już chyba wina wydawnictwa. No dobrze, ale co mi się w takim razie spodobało? - ciekawy wątek który pojawił się w połowie książki, owa intryga, w którą została wplątana Julia. Mowa o Kalendarzu, dzięki któremu można było zaplanować lub zmienić losy świata. Całkiem fajny pomysł. Od razu rzuciło mi się w oczy, że akurat o kalendarzach autorka ma przeogromną wiedzę i dobrze, że wykorzystała ją w książce. Poruszanie tematu Boga to też nie lada wyzwanie, ale za skrytykowanie postawy typowej "katolickiej" rodziny należą się jej brawa. Jak najbardziej trafne spostrzeżenia. Plusem jest również wątek z górami - autorce udało się oddać ich magię, wytłumaczyć w dość ciekawy sposób, dlaczego tak przyciągają ludzi. Wielu zaciekawić może również pewna koncepcja, która najwyraźniej wyszła spod pióra powyższej autorki - że rzeczywistość istnieje bez czasu, a przeszłość miesza się z teraźniejszością i przyszłością. No i ostatnia rzecz, która chyba mi się najbardziej spodobała, a mianowicie - pomysł na cenę za książkę. Także uważajcie na horrory, bo za zakup horroru płacicie swoim bezpieczeństwem. Co ja oddałam za tę książkę? - na pewno Ogrom Czasu. Czy dokonałam dobrej wymiany? tego sama do końca nie jestem pewna. recenzja opublikowana na http://magica-mundi.blogspot.com/