Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmiem twierdzić, że „Tajemnica chemika”, to debiut Pani Agnieszki. Mogę się mylić, bo swoje przypuszczenia wysuwam tylko na podstawie wrażenia po przeczytaniu. Jeśli mam rację, to debiut niestety wyszedł mało udanie, o tym jednak za chwilkę. Pewnego dnia, podstarzały już Stanisław spotyka na swojej drodze przewoźnika, Alfreda, młodego mężczyznę, który bardzo chce się dostać na wyspę Harklitta owianą dość sławną legendą. Stachu, początkowo sceptycznie podchodzący do całej wyprawy, w końcu się zgadza i wyruszają w podróż. W wyniku mało sprzyjających okoliczności, łódź przewoźnika znika i ten chcąc czy nie, musi towarzyszyć mężczyźnie w jego poszukiwaniach domu słynnego Harklitta. Książka jest o tyle dziwna, że po pierwsze, bohaterowie spotykają na swojej drodze samych albo skrajnie życzliwych, albo skrajnie złych ludzi. Jeśli nawinie się ktoś podły, to dwójka bohaterów rozprawia się z nimi niczym superbohaterowie na licencji. W czasie pobytu na wyspie mieszkają w bardzo przytulnej jaskini, którą nawet sobie wysprzątali na błysk, a pod ziemią znajduje się miasto, w którym żyją Talkowie, którzy niestety również nie są do końca normalni. „Tajemnica chemika”, jest wręcz najeżona dziwnymi zbiegami okoliczności, wyskakującymi jak z procy wydarzeniami i od pewnego czasu również zwrotem „w mordę jeża jeżozwierza”. Całość niestety do mnie nie przemawia, Stachu i Alfred z całkiem obcych sobie ludzi, nagle stają się przyjaciółmi i udaje im się rozwiązać nie całkiem jasno naświetloną zagadkę, która dla mnie nie miała żadnego sensu i właściwie do tej pory nie wiem, o co w niej do końca chodziło. Na plus zdecydowanie należy zaliczyć okładkę, która skutecznie przyciąga wzrok potencjalnego czytelnika i mi się podobała, bo mam słabość do okładek, co niejednokrotnie wprowadza mnie w ślepy zaułek. Trzeba również przyznać, że pani Figurska bardzo dokładnie nakreśliła opis wyspy Harklitta, która została momentami aż przerysowana i wyspa wydawała się przez to mało rzeczywista. Oczywiście nie zmienia to faktu, że była piękna i dzika… no, może nie do końca. Nie wiem czy na plus zaliczyć zwięzłość powieści, bo myślę, że gdyby była dłuższa, to autorka miałaby szansę ją rozwinąć, pociągnąć niektóre wątki, wyjaśnić, co nieco i książka zyskałaby na ciągłości, a tak mamy do czynienia z przeskakiwaniem od jednego wątku do drugiego. Pani Agnieszce życzę wszystkiego dobrego i mam nadzieję, że będę miała okazję dać jej powieściom jeszcze jedną szansę. Niestety „Tajemnica chemika” nie powaliła mnie na kolana, a obiecujący opis z tyłu okładki mało miał wspólnego z tym, co zastałam w śroku.