John Bowlby

Coś przełomowego jest w tej książce. Chociaż zwykłemu czytelnikowi radzę raczej tylko przebiegnąć wzrokiem początkowe rozdziały, gdzie autor wykłada podstawy teoretyczne swojej teorii, przygotowuje czytelnika na stwierdzenia, które w latach 50 pewnie były szokujące. Nigdy nie czułam tego, jak zachowania ludzkiego niemowlęcia mają wspólnego z naszymi małpimi kuzynami, jak darcie się małego dziecka na wyjście matki jest dobrą (!) cechą. Wcześniej wydawało mi się że to jakaś histeria, samolubstwo i próby szantażowania... A gdy małpka przywołuje matkę piskiem, gdy ta się oddali to jakoś wydaje nam się to oczywiste i proste. Nie wiem, nikt mi nie wyłożył nigdy tak dobrych argumentów dlaczego tak ważne są pierwsze lata życia dziecka, ludzkiego dziecka i jego zwierzęcych kuzynów (bo zanim Bowlby mówi o ludziach, odnosi się też do zwierzaków). Później badania które opisuje są coraz bardziej zaawansowane, odnoszące się tylko to ludzkich dzieci. Każdemu rodzicowi absolutnie polecam - przede wszystkim rozdziały 13-16.