Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Policji nie obchodzi, czemu zostałem ćpunem, czemu muszę napadać, by przeżyć, bo dla was, dla tych wszystkich instytucji, tacy jak ja są nikim. Pewnie tacy się urodziliśmy i powinniśmy zdechnąć w więzieniu albo na jakimś wysypisku!

Choć widok korytarza mógł przygnębiać - oplakatowane ściany wymagające odświeżenia, rzędy starych plastikowych siedzeń, pusty wózek inwalidzki w oddali, siedzące nieopodal małżeństwo o szklistym spojrzeniu i opuchniętych twarzach - dobry nastrój nie miał zamiaru go opuszczać.

Mieli ze czterdzieści kilka lat, lecz długotrwały stres i smutek postarzyły ich co najmniej o dekadę. Wyglądali na bardzo kruchych w środku. Na pewno na kogoś czekali. Jedna zła wiadomość, a może nawet jedno słowo, rozsypałaby ich na drobne kawałki.

Szczęście i rozpacz. Obraz życia w pigułce zawarty w szpitalnym oddziale.

Czuli się sami. Sami, ale nie samotni. Piękna, romantyczna chwila. Tylko oni, szept piasku pod stopami oraz błogi szum morza. Do reszty zakochani w sobie. Uwielbiali ten stan. Kroczyli przed siebie z wolna, bez żadnych planów i oczekiwań.

Choć emeryturą cieszył się już od ponad trzech lat, policyjny instynkt jeszcze go nie opuścił. Wiedział, że musi spróbować poszukać odpowiedzi. Umysł nie przestawał pracować.

Nie mógł już dłużej usiedzieć w miejscu. Nie miał pojęcia, od czego zacząć, musiał jednak podjąć jakieś kroki, choćby miał kroczyć w miejscu. Aktywność wydawała się lepsza niż siedzenie w domu i czekanie na cud. Feliks nie wierzył w cuda.

Do wschodu słońca brakowało zaledwie paru godzin, powinni się położyć, lecz stresująca ucieczka ze szpitala oraz chęć spędzenia czasu razem i nacieszenia się sobą zupełnie odebrała im ochotę na sen.

Na razie musieli przeczekać burzę, a wśród wszystkich miejsc, jedno szczególne schronienie wychodziło przed szereg. Miejsce, o którym słyszeli jedynie najbliżsi. Słyszeli, bo nikt nie wiedział, gdzie ono się znajduje ani jak wygląda.

Trwali w krótkiej ciszy, oboje świadomi czarnych chmur wiszących nad ich głowami. Kryjówka z dala od wszystkich oferowała bezpieczeństwo i szansę na przetrwanie, ale jeśli cień Ojca padnie na ich przystań...
...wtedy nikt nie usłyszy ich krzyku.

Feliks przypatrywał się uważnie. Nie wiedział, czy mu się zdawało, czy ręce Mela delikatnie falowały. Prawie niewidocznie, a jednak nie ukryło się to przed spostrzegawczością byłego policjanta.

Nic nie dzieje się bez powodu.

- Perłowe! - powtórzył. - Czy to oznacza, że muszę ci sprezentować perłową kolię w tym roku?
- Ja nic takiego nie sugerowałam, ale skoro nalegasz... - Zaśmiała się głośno.
- Kurde, mogłem trzymać język za zębami. Podejrzewam, że rozwód kosztowałby nas mniej -odwdzięczył się żartem.
- Nawet tak nie mów! - Klepnęła go otwartą dłonią w ramię i odpowiedziała zaczepką: - Puściłabym cię z torbami!

Zauważył, że emerytura mocno uwrażliwiła go na widok ingerencji ostrych narzędzi w ciało. Za młodych lat często obecny na miejscach zbrodni, przyzwyczajony do obrazów krwi i śmierdzących denatów, dzisiaj nietolerujący widoku igły wbijanej pod skórę.

Póki takie niby-leczenie dłońmi nie ingeruje fizycznie w ciało, to jeszcze nie mam nic przeciwko. O wiele gorzej, gdy taki domniemany terapeuta odwodzi chorego od leczenia konwencjonalnego. W takim wypadku podważałbym jego szczere intencje.

Wschód witał turystów z otwartymi ramionami, w przeciwieństwie do Zachodu, gdzie według propagandy polskiego rządu, kapitalistyczne państwa zatruwały umysły przyjezdnych, dlatego komunistyczne władze Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, zapewne z głębokiej troski o swoich obywateli, nierzadko odmawiały im wyjazdu.

Ten cały Związek Radziecki to musi prędzej czy później upaść. Serwują nam propagandę w radio i telewizji, a myślą, że ludzie tacy głupi i nie wiedzą, że na Zachodzie bez problemu można kupić mięso, cukier i papier toaletowy, i do tego bez czekania w długich kolejkach.

Bo prawda bywa bronią obusieczną.
Ostrzegasz ukochaną w poczuciu szczerości, by po chwili zobaczyć, jak bardzo ją zabiłeś.

Pomieszczenie przesiąkało ciężarem powagi. Niesamowite, jak prosty, zwyczajny dom mógł nagle zamienić się w bunkier, w nienaruszalną twierdzę, w niezniszczalny statek pośrodku sztormu czy choćby w bezpieczną przystań w samym środku potężnej burzy.

W tej chwili powinna spanikować, paść na posadzkę, rozpłakać się przy szumie płynącej z kranu wody, rozsypać się na kawałki w obawie, że jej dolegliwość oznacza coś poważnego, a ona siedzi w bezpiecznej klatce, bez męża, bez dostępu do opieki medycznej. Niemniej tak się nie stało.

Jak widzisz, życie jest jak bańka mydlana, raz jesteśmy, by po chwili zupełnie zniknąć.

Życie potrafi być przewrotne!

Człowiek zawsze dramatyzuje, gdy wyrządza mu się krzywdę.

To nie zdarza się często, ale w okresie bardzo silnego stresu, również związanego ze stratą bliskiej osoby, mogą pojawić się halucynacje. To objaw psychozy reaktywnej, ale...

Mam dosyć nieufny stosunek do medycyny niekonwencjonalnej, ale rozumiem duże zainteresowanie nią.

- Ale w całej swojej karierze nie widziałam ducha. Proszę mi wierzyć, że bardzo bym się ucieszyła, gdyby jakiś mnie nawiedził, bo wtedy przekonałabym się na sto procent, że istnieje życie po śmierci.

- Nie wiedziałam, że w Europie mają takie małe kraje. To właściwie nasze miasta.

Teraz jestem sama i nikt, ale to nikt nie ma pojęcia o moim losie.

Moja pierwsza relacja trwała trochę ponad miesiąc i choć facet nie dał mi tego jasno do zrozumienia, to miałam wrażenie, że dom dziecka nie nauczył mnie, jak naprawdę kochać.

Wyobrażałam sobie, że dożyję późnej starości we względnym spokoju, zobaczę jak syn radzi sobie w życiu, kończy szkołę, zakłada rodzinę, a ja zostaję babcią.