Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak to jest, że takie ar­chi­tek­to­nicz­ne perły wy­trzy­ma­ły wojnę, a współ­cze­sność nie kwapi się, by pomóc im trwać?

Gdzieś za chmurami zawsze jest słońce", mawiała mama Anki. Nawet wtedy, gdy wokół szaleje burza, można być pewnym, że kiedyś jednak się pojawi. Oby życie też je przyniosło.

Ciało można przytulić, objąć ramieniem, otoczyć aurą słów, ale dusza spękana niczym wysuszona ziemia potrzebuje znacznie więcej.

Pan nie zdaje sobie sprawy, co to jest więzienie! To jak siedzieć w cudzym gównie i nigdy nie móc pozbyć się smrodu, który wszyscy uważają za twój. Ja ten smród czuję nadal [s. 219].