Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Bądź jak ona” to debiut pani Weroniki Kromołowskiej. Powieść zabiera nas do małej miejscowości w okolicach Kołobrzegu, do której wybierzemy się wraz z główna bohaterką. Lidia, bo o niej mowa, jest 19 letnią, raczej zamkniętą w sobie dziewczyną. Przyszła studentka jedzie na wakacje do matki, świeżo zaręczonej rozwódki. Lidia nie ma lekko! Nie dość, że od 10 roku życia, z własnego wyboru mieszka z ojcem, przez co relację z rodzicielką zdążyły nasiąknąć mieszanką żalu, niedomówień oraz związanych z różnicą charakterów emocji. To jeszcze Jan, mężczyzna mamy, pomimo atrakcyjnej powierzchowności, dobrego wychowania oraz sporych pokładów inteligencji, budzi w dziewczynie niepokój…? Jak nastolatka poradzi sobie w roli detektywa? Czy Jan, rzeczywiście skrywa mroczną tajemnice, a może obawy głównej bohaterki okazały się wytworem bujnej wyobraźni? Kim, tak naprawdę jest osoba odpowiedzialna za całe zamieszanie? Tego wszystkiego dowiecie się z książki. Zanim przejdę do wrażeń, chciałbym pochwalić solidny warsztat pisarski oraz tempo powieści. Autorka bardzo dobrze zrozumiała ciężar swojego tekstu, co przełożyło się na dynamikę oraz gabaryt książki. „Bądź jak ona” ma dokładnie tyle kartek, ile potrzeba. Doświadczeni pisarze miewają trudności ze znalezieniem balansu między tym co chcą przekazać, a ilością „literek” używanych do przelania myśli na papier, natomiast w przypadku pani Weroniki otrzymujemy doskonale wyważony produkt. Nawet wyczuwane przeze mnie dublowanie akcji, poprzez często zaznajomienie odbiorcy z planami bohaterki, nie wyhamowywało powieści, a raczej nadawało przygodom Lidii więcej dramaturgii. Szkielet fabularny nie odbiega on sprawdzonych standardów. Najpierw zaznajamiamy się z profilem psychologicznym Lidii, następnie z sytuacją w której się znalazła, zaś na koniec wchodzimy w „konflikt” z Janem. Pisarka zręcznie buduje przeróżne dwuznaczności. Karmiąc czytelników niepewnością, myli tropy i wprowadza, pożądane w kryminałach poczucie zamętu, przyjemnego zakłopotania. I tutaj pojawia się mój największy problem z powieścią. Otóż do momentu, w którym pani Weronika zostawiała możliwość, łamiącego schemat „plottwistu”, czułem największe zaangażowanie. Ostatni akt powieści rozprawiający się z moimi przypuszczeniami, przyniósł mi lekki zawód. Chciałbym podkreślić, że nie należy traktować moich odczuć jako zarzutu! Uważam, że dużo osób odczuje satysfakcję z zakończenia, zwłaszcza, że stoi za nim, rzadko spotykane w tego typu literaturze, sensowne, zgodne z aktualną wiedzą ekspercką, uzasadnienie*. Nie obyło się kilku wpadek oraz niedociągnięć. Niektóre postacie (całe szczęście poboczne) wydały mi się przerysowane, wręcz przeszarżowane. Do Ciebie mówię Rocki! Dialogi, choć napisane poprawnie nie są siła samą w sobie, wyraźnie służą autorce do przekazania treści. Nie doświadczymy celnych ripost, czy budowania poszczególnych postaci poprzez indywidualny styl wypowiedzi. Ze spraw „technicznych” najbardziej zabolały mnie rzucające się w oczy ekspozycję. Ostatnia scena została żywcem wyjęta z dawnych filmów akcji, w których postacie w zupełnie nieodpowiednim miejscu i sytuacji, streszczają całą intrygę, byleby widz / czytelnik zyskał wszystkie brakujące odpowiedzi. Chociaż, nie ukrywam, ma to pewien urok i nie wykluczam, że autorka celowo zdecydowała się na taki zabieg. „Bądź jak ona” moim zdaniem jest udanym debiutem pani Weroniki Kromołowskiej. Autorce już w swojej pierwszej książce udało się to, co w kryminałach najważniejsze! Wymyśliła i umiejętnie opowiedziała wciągającą historię. Z racji niewielkiej ilości stron, powieść świetnie nadaje się na jeden wieczór, bądź dłuższą podróż pociągiem, niekoniecznie w okolice Kołobrzegu. *zaburzenia w fazie genitalno-edyptalnej **Egzemplarz recenzencki otrzymałem od serwisu "Sztukater", gdzie znajduje się oryginalna recenzja: https://sztukater.pl/ksiazki/item/40195-badz-jak-ona.html