Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały świat potrafi działać człowiekowi na nerwy. I to wręcz niewiarygodnie.

Spójrzmy prawdzie w oczy: świat jest zdegenerowany. I zgniły.

Do wywołania procesu gnicia niezbędna jest woda. Wydaje mi się, że w przypadku kobiet, tą wodą są mężczyźni.

Gdy brakuje ci sił, żeby walczyć z przeznaczeniem, musisz po prostu zaakceptować to, co niesie los. I to jest właśnie coś, czego nie da się odwrócić.

Przyjaciele to bardzo dziwaczny wynalazek. Z pozoru wszystko o tobie wiedzą, ale jak przyjdzie co do czego, okazuje się, że w ogóle cię nie rozumieją.

(...) miotani życiem szamotamy się między pragnieniem a rzeczywistością.

Obowiązek jest ciężki jak góra, ale śmierć lekka jak piórko

Dopiero stojąc w obliczu śmierci pojęłam, czemu powieściopisarze piszą książki: zanim umrą, chcą, by ktoś, gdzieś tam, ich zrozumiał.

- Wiesz - mruknęła - wszystkie zmierzamy wprost do piekła.
- Owszem.To jak jazda z góry bez hamulców.
- Chcesz przez to powiedzieć, że nie ma jak się zatrzymać?
- Nie, oczywiście, że się zatrzymujesz. W chwili zderzenia.

Samotność. Czasami to okropne uczucie skłania człowieka do zrobienia czegoś głupiego.

Ja byłam drzewem. I do tego z pewnością drzewem zdrewniałym, drzewem, które rodzi nagie nasiona, nasiona pozbawione zalążni, byłam rośliną nagozalążkową. Prawdopodobnie jakąś sosną, może cedrem. W każdym razie, z pewnością nie mogłabym być jakimś kwitnącym drzewem, które wabi ptaki i owady, aby zbierały się na jego gałęziach jak kwiecie. Byłam drzewem, które po prostu tylko egzystowało, zupełnie samo i tylko dla siebie. Byłam starym drzewem, grubym i twardym, a kiedy po moich gałęziach hulał wiatr, znajdujący się tam pyłek kwiatowy sam się rozsypywał.

W tym momencie był mi zupełnie obojętny. Znaczył mniej niż odrobina trucizny czy ciało obce w ranie.

Przeznaczenie jest tym, co przydarza się nam mimo wszystkich naszych planów.

Dziwka najniższej klasy. Kobieta, która istnieje tylko dla kilku centymetrów sześciennych spermy. Potwór.

Dlaczego mężczyźni, którzy tak pragną czyjegoś ciała, nie są w stanie patrzeć w serce?

Chcę tylko powiedzieć, że piękno zdaje się posiadać własny magnetyzm i samo dla siebie jest kompasem; piękno przyciąga piękno, i kiedy zostanie ustanowione połączenie, już na zawsze pozostaje nierozerwalne, igła ani drgnie, wskazując przeciwny kierunek.

Przeznaczeniem bezdomnego psa jest wieść życie bezdomnego psa.

Człowiek bez żadnych konkretnych osiągnięć wszędzie jest tylko popychadłem.

Jeśli ludzie nie potrafią poradzić sobie z samotnością, nie mają wyboru, muszą umrzeć.

... właśnie z powrotem składała własne ja, które odrzuciła dawno temu. Ale gdy kawałki znowu znalazły się razem, zdała sobie sprawę, że nie jest już tą samą kobietą, niczym uszkodzona lalka, która już nigdy nie mogła być cała.

Chyba już tak jest, że przedmiot naszej największej dumy i rzecz,
której najbardziej się wstydzimy, stanowią tylko awers i rewers
tej samej monety. Jednocześnie nas dręczą i ekscytują.

(...)po raz pierwszy wyczuła czyjąś obecność; kogoś, kto czaił się tuż za granicą jej świadomości.

Kiedy umrzesz, nie możesz powrócić do życia - to rzecz ostateczna.

Moje życie toczy się innym tempem niż życie pozostałych ludzi. (...) Mogę do woli zmieniać swój świat. Nikt mi nie mówi, co mam robić, nikt nie wzbudza we mnie poczucia winy. To ja rządzę. Ja jestem dowódcą w bitwie, której cele jest stworzenie nowego świata.

Skąd to się bierze, że chociaż duch jest ochoczy, ciało jest mdłe?

Czymś, czego naprawdę nie da się naprawić, może być okropnie przerażające uczucie, które stale w tobie narasta, aż zupełnie pożre Twoje serce. Ludzie dźwigający brzemię czegoś, czego nie da się naprawić, pewnego dnia ulegną zniszczeniu.