Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może nadmiernie sugeruję się opinią innych, jednak gdy książka zostaje uznana przez "Financial Times" (najlepszy dziennik biznesowy na świecie) i McKinseya (najlepszą firmę konsultingową) za "najlepszą książkę biznesową roku", to musi być powód. Moim zdaniem tym powodem jest fakt, że książka jest wybitna, a jej autorka, dziennikarka "New York Timesa", wykonała absolutnie fantastyczną pracę w zbieraniu informacji. To nie jest książka techniczna (i dobrze),ale reportaż (który czyta się jak najlepszy thriller). Autorka zjechała świat, spotkała się z ludźmi (hakerami),którzy co do zasady nie lubią się z nikim spotykać, wydobyła od nich informacje, których wolałbym nie znać, ponieważ napawają mnie strachem. W książce są też ciekawe szczegóły: dowiedziałem się, że w redakcji NYT w NYC znajduje się specjalny pokój zabezpieczony przed elektronicznym podsłuchem, w którym dziennikarze omawiają tajne dokumenty przed ich opublikowaniem. Im więcej dowiadujemy się o Pegasusie, tym większą mam ochotę, aby zabezpieczyć się przed elektroniczną inwigilacją. Tylko czy da się to zrobić?! Nicole Perlroth nie pozostawia złudzeń: gdy opinia publiczna dowiaduje się o jakichś technologiach do inwigilacji, oznacza to tylko tyle, że po cichu stosowane są już jeszcze bardziej zaawansowane technologie. Nie wiedziałem, że z National Security Agency wykradzione zostało supertajne oprogramowanie i nikt (?!) nie wie, w czyje trafiło ono ręce. Ze zdumieniem przeczytałem, że niektórzy hakerzy po wykryciu jakiegoś dużego błędu w ważnych aplikacjach informują o tym właściwe firmy, pokazują, jak naprawić błąd, dostają za to grube miliony (w dolarach) i spokojnie żyją sobie gdzieś w górach czy nad ciepłymi wodami. Wiedziałem, że hakerzy są zatrudniani przez agencje rządowe (w tym służby specjalne) i firmy, ale dopiero z książki dowiedziałem się, jak rozpowszechniona jest ta praktyka. Książka jest gruba (600 stron),więc autorka mogła zamieścić w niej mnóstwo szczegółów i w pełni skorzystała z tej możliwości. Na szczęście książka zawiera indeks, co ułatwia znajdowanie poszukiwanych treści. Snowden? Proszę bardzo, około 30 odniesień. CIA? Jakieś 40 odsyłaczy. Wydawnictwa rzadko robią teraz indeksy, a szkoda, bowiem dobry indeks naprawdę jest pomocny. To z pewnością nie jest książka do "jednego czytania", trochę trzeba ją studiować, ale nagroda w postaci "wejścia" w bardzo ciekawy i jeszcze bardziej niepokojący świat hakerów i cyber(nie)bezpieczeństwa warta jest czasu przeznaczonego na jej lekturę.