Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego w pogoni za szczęściem jesteśmy tak ślepi i głusi ? Nie dostrzegając piękna ulotnych chwil, nie chwytając się radości bieżącego dnia, przebiegami obok nich w gonitwie za nieuchwytnym. Ignorując tu i teraz, wciąż wyglądamy w przyszłość i brniemy ku niej, nie rozglądając się na boki. Nie zwracając uwagi na to, co zostawiamy za sobą. Pragniemy więcej i więcej, aż w końcu docieramy do przepaści. Bo zawsze jest coś jeszcze, zawsze na coś czekamy. Ostatecznie nie realizujemy choćby połowy nieskończonej ilości pragnień i marzeń, docieramy do końca żywota, żałując, że nie cieszyliśmy się chwilą. Ot, dramat ludzkiego życia.

Dlaczego tak łatwo się uprzedamy nie tylko do zwierząt? Czy akceptacja jest aż tak trudna?